ივერია - რედისონის ფანტომები

ამ ფეისბუკის ქალს ჰელენას რომ ვიცნობდე აი რას მოვუყვებოდი :

ჩემი ბოლო 1991 წლის თბილისური ზაფხული თითქმის მთლიანად ივერიის სახურავის პატარა ღია აუზზე გავატარე, რომელსაც რუდიკოს აუზს ეძახდნენ. თითქმის ყოველდღე დავდიოდით მე, კოტე ყუბანეიშვილი და ირაკლი ჩარკვიანი. იქ პატარა ღია კაფე იყო და იმ კაფეში ჩვენი რეაქტიული კლუბის რამდენიმე ლექსია დაწერილი, მათ შორის ჩემი «რიქშა N 8,5» - უზნეო სინატიფე, მე მესმის შენი ! უმზეო ზაფხული ჩაგიქროლებს გვერდით, არ გაგასენდება. თავიდან ამოიგდებ, სამუდამოდ... ზეიმი . ქუხილი. შამპანიური... ფრთხილად. არ დაეცე... და ა.შ....ერთ თბილისელ ჩინელ გოგოზე დავწერე რომელიც იქ გავიცანი.

კიდევ ლევიკო მოდიოდა ხანდახან ჩვენთან  ხშირად, აბაშიძე თავის მოლდაველ გოგოსთან ერთად... ჩვენი ძმაკაცი პლეხანოველი დუდუ სარალიძეც, რომელიც პოლ ნიუმენს გავდა და გაუთავებლად ექაქანებოდა რაღაცას ყვავილებიან ლურჯ «პარადნი» შორტებში »გამოწყობილ» ჯიმა გაბესკირიას, რომელიც სულ იცინოდა...

რუდიკო გოგუაძე კოტეს ძმაკაცი იყო, თუ სწორედ მახსოვს ერთად იჯდნენ რუსთავის ზონაში... მგონი ჯიმაც... თუმცა შეიძლება მეშლება, სამივე რომ ნაჯდომი იყო ეს ფაქტია. აუზ- ბარში კოტეს შევყავდით  როგორც ყოველთვის, და როგორც ყველგან... .

იმ წლის, 1991-ის აგვისტოს ბოლო დღეც კი მახსოვს. ეთერ ჭკადუა იყო ჩამოსული ამერიკიდან. დღე და ღამე ერთად დავეხეტებოდით. იმ დღეს აუზიდან წყნეთში წავედით მარიკა მანაგაძესთან, დევი გვახარია იყო კიდევ ჩვენთან ერთად და წურიკა , ზაზა გორდაძე, მგონი საერთოდ იმ საღამოს გაიცნო მარიკამ . მერე დაქორწინებულან. მათი შვილი ეხლა სორბონაში სწავლობს, ულამაზესი გოგოა. პარიზში გავიცანი ამას წინათ და მაშინვე მივხვდი ვისი შვილიც იყო. ირაკლი არ წამოვიდა. ლევიკოს კუჭი ატკივდა და არ სვავდა . დანარჩენები საშინლად დავთვერით. გამთენიისას დუდუმ დიდუბეში რაღაც ქარხნის სასადილოში წაგვიყვანა ხაშზე ... ცხოვრებაში სულ ერთხელ მაქვს ხაში ნაჭამი და ისიც მაშინ - ისეთი მთვრალი ვიყავი სულერთი იყო რას შევჭამდი...

მას შემდეგ აღარც დუდუ მინახავს ცოცხალი და აღარც ლევიკო, არც წურიკა, არც ჯიმა...ირაკლიც ხომ მოკვდა... ეს ყველამ იცით. ეთერი, მე, კოტე და დევი დავრჩით ჯერჯერობით ცოცხლები...რუდიკო თურმე ავსტრიაშია და ვერ ჩამოდის თბილისში – დაჭერის ეშინია.

ვინ აღარ დადიოდა იმ აუზ-ბარში: ძველი ბიჭები, არტისტები, პოეტები, მხატვრები, კარგი ნაშები, კარგი ნაშების ცოტა «სლაბი» დაქალები, ძალიან კარგი ბიჭები და გოგოები, ცუდებიც... ძალიან ცუდებიც. ისინიც, ვისაც ეს ფეის ბ. ქალი ჰელენა ბოზებს ეძახის - ანუ ერთი ორი ვიაიპი პუტანა – თბილისი პატარა ქალაქი იყო რუდიკოს აუზივით , სულ ორი ნორმალური სასტუმრო და ასევე ორი თუ სამი ესეთი «გრადისკა» ყოფნიდა – ფელინის «ამარკორდივით»... მხოლოდ გრადისკებს ფეის ბ.-ს ქალბატონივით ვულგარული ლაპარაკის მანერა არ ახასიათებდათ, რომც მოენდომებინათ , მაშინვე ვიაიპი პუტანების ხარისხიდან «ჩამოპრაშმანდოვკდებოდნენ» , ამიტომაც ცდილობდნენ ნორმალური ლექსიკით ელაპარაკათ – საერთოდ ვისაც როგორ შეეძლო კლასს ისე უფრთხილდებოდა...

ჰო მართლა... «ივერიას» აივნებზე მაშინ «ძონძი» საბნები და საცვლები არ ეკიდა გასაშრობად, არც მუყაოს გაშლილი ყუთები იყო აკრული ფანჯრებზე. საერთოდ ის საბრალო დევნილები, რომლებიც დღემდე ქუჩაში ცხოვრობენ- ჯერ არ იყვნენ საბრალონი და «ძონძები». ეს 1991 წლის აგვისტო -საქართველოს ბოლო «დოლჩე ვიტა» იყო.

მეორე დღეს, ლამის პირდაპირ სახაშედან, ეთერი თავის ქმარს დაუბრუნდა კალიფორნიაში. სექტემბერი დადგა. თბილიში ამინდები ადრე აირია, აუზის სეზონი დამთავრდა. ორ კვირაში – კინოს სახლთან პირველად გაისროლეს. ცოტა ხანში ტელევიზიასთან გრძელ ლულიანი უზარმაზარი ზარბაზანი მოაგორეს და მთავრობის სასახლეს დაუმიზნეს რომელიც იქიდან არც კი ჩანდა. დღემდე ვერ ვხვდები რატომ დაუმიზნეს ამ სიშორიდან – მაგრამ სამხედროებს რას გაუგებ. ვიღაცეები ზარბაზანთან სამახსოვრო ფოტოებს იღებდნენ.

ნოემბერში მე, კოტე და დევი პარიზში წამოვედით. მე და დევი დღემდე შევრჩით. კოტე კი სამ თვეში გადაბუგულ თბილისში დაბრუნდა, და მერე, ნელ ნელა ჯერ ლევიკო, მერე დუდუ, ჯიმა, ზაზა, ირაკლი დაასაფლავა...

 ამბობენ სამოქალაქო ომში «გამარჯვების» მერე უპატრონო «ივერიას» სულ რამდენიმე კუპონად «ეშმაკები» დაეპატრონენო. მერე ეს ეშმაკები რესპექტაბელური ხალხი აღმოჩნდნენ. მათ ვარდების რევოლუციის შემდეგ თავიანთი რამდენიმე კუპონიანი საკუთრებიდან «ბინძური დ დაუბანელი ძონძი» ლტოლვილები გაყარეს და ივერიას black- Royal პრეზერვატივი ჩამოაცვეს, მხოლოდ შუშის...

რუდიკოს ღია ბარი-აუზის ნაცვლად ეხლა თანამედროვე დახურული აუზი და რაღაც რესტორანია, სადაც შეკვეთა ისეთი სახით მოაქვს ოფიციანტს ნახევარი საათიანი ლოდინის შემდეგ, თითქოს მისი ვალი გმართებდეს... მაგიდებთან თავგასიებული პარლამენტარები, ფუნქციონერები და მათი მაგავსი გაურკვეველი ასაკის სავარაუდოდ მამრობითი სქესის გორილები სხედან კანტიკუნტად, რაღაც გულისამაჩუყებლად ვულგარულად და ისე სევდიანად გამოპრანჭულ უკრაინელ და ქართველ ნოვი გრადისკებთან ერთად – პირდაპირ ტირილი მოგინდება რომ შეხედავ... მე სულ ორჯერ ვიყავი და მესამედ შევეცდები აღარ წავიდე. თუმცა ჩემი სურვილით არც იმ «ორჯერ» ვყოფილვარ. ჩემმა ძალიან ახლო ნათესავმა დამპატიჟა ორჯერვე. მას პრინციპულად ძალიან მოსწონს სასტუმროს თავზე აუზის განთავსების «ორიგინალური» კონცეფცია. თუმცა, უნდა ითქვას, ცურვას - «გლენმორანჟი» და საძაგელი ბანანებისა და ფორთოხლის «პლასტმასის» ასორტი ურჩევნია. განსაკუთრებით - გაჯგიმული ოფიციანტებისათვის მკაცრი შენიშვნების მიცემაზე კარგავს ჭკუას. ესეთ დროს ზუსტად ისეთივე ბედნიერებას განიცდის,როგორსაც დუდუ განიცდიდა, წლების წინ ამავე ადგილზე - რუდიკოს ღია აუზ ბარში, როცა ვინმე ლამაზ გოგოს მიუჯდებოდა შეზლონგთან, და რაღაც უბოროტოს მოატყუებდა ხოლმე, ესეთი იყო, სხვანაირად არ შეეძლ ო და რა ექნა... ეს ყველაფერი იმ ეპოქაში ხდებოდა,... როცა ივერიაში, როგორც ფეისბუკის ქალი ჰელენა ამბობს, გაქანებული ბოზობა იყო ... და როცა ჩვენ იქ დავდიოდით.

P.S. ამ სასტუმროს შესახებ უფრო ადრინდელ ამბებსაც მოგიყვებოდით, მაგალითად მის ჰოლში ფეხსაცმელის გასაპრიალებელ «ფილიპსის» მაგიურ ავტომატზე , სადაც ათ კაპიკიან მონეტას თუ ჩააგდებდი და ფეხს შეყოფდი - დიდი შავი ჯაგრისები ფეხსაცმელს გიპრიალბდა... ნამვილი სასწაული იყო!.. მხოლოდ ჩემს დაგლეჯილ კაუნასის კეტებს ვერაფერს უხერხებდა... მაგრამ ეს კიდევ უფრო ძველი, ბრეჟნევის ზასტოის , ჩემი სკოლის დროინდელი ამბავია... არა მგონია საინტერესო იყოს ევროპული პროვინციული ქალაქის ინდუსტრიული ზონის არქიტექტურული ესთეტიკის მოყვარული ფეის ბ.- საზოგადოებისათვის, მითუმეტეს ამ ისტორიაში «ცნობადი სახეები » აღარ არიან და მოიწყენენ. ამიტომ არ ღირს.

ის კი არა, ეხლაც, როცა უკვე მოვყევი ეს ამბავი , მივხვდი რომ ფეისბუკის ქალ ჰელენაზე მისი მოყოლის სურვილი სულ გამიქრა და მგონი ისედაც ტყუილად შეგაწყინეთ თავი.

P.K.