ვიღაც დაბოღმილი...

ამ ბლოგზე, მესამე წერილის გამოქვეყნების შემდეგ, როგორც შევიტყვე, რამოდენიმე მკითხველს ჩემზე უთქვამს, ვიღაც დაბოღმილიაო.

მადლობა ღმერთსა და ჩემს მონდომებას, თუ ვიღაც ვარ!
რაც შეეხება დაბოღმილს, ნამდვილად ცამდე მართალნი არიან, დაბოღმილი რომ არ ვიყო, ამხელა წერილებს, რომლებსაც, ყველა სიკეთესთან ერთად სტატიების მშრალი მედია – სტატუსი მიაწეპეს, რა დამაწერინებდა.
ვიცხოვრებდი ჩემთვის, "დალაგებულ" ქალაქ პარიზში და სულაც არ შევიწუხებდი თავს საქართველოზე ფიქრით. ყოველ შემთხვევაში თავს მაინც მოვაჩვენებდი ხალხს ასე: ცოტა "ფღანგული აკსანტით დავილაპაღაკებოდი, ტბილისიში სტუმღობისას''. სახინკლეში ქაბაბის შემდეგ დესერტს მოვითხოვდი. რესტორანში ჯერ ღვინის ბოთლის საცობს დავყნოსავდი ხოლმე ყურადღებით, მერე ჭიქაში ჩავყოფდი ცხვირს, ნერვიულობისაგან გაოფლიანებულ ოფიციანტს ხაზგასმული თავაზიანობით ვანიშნებდი რაღაც გაუგებარს , ბოლოს კი კონიაკს სიგარით დავაყოლებდი, და ამ "მაგიური" სიტყვის, "დიჟეკტივის" მისტიურ მნიშვნელობას ავუხსნიდი, პირდაღებულ ნახევრდ მთვრალ ბავშვობის მეგობრებს,

ხანდახან მეჩვენება, თითქმის ყველა დაღლილი საშუალო ქართველის ოცნებაა – ფეხებზე ეკიდოს ყველაფერი, და განსაკუთრებით ის, რაც საქართველოში ხდება...
საერთოდ , ვინც დღევანდელი საქართველოს შემხედვარე დაბოღმილი არ არის, ვურჩევ კარგი ფსიქიატრი იპოვოს.
მე , დასაბოღმად, პირადის გარდა, რომლებსაც, ვინმე ცნობისმოყვარეს, რომც აინტერესებდეს კიდეც, მაინც არ მოვუყვები, უამრავი ეგზისტენციალური, მიზეზი გამაჩნია.

განსაკუთრებით ჩემს მთავარ სამშობლოსთან დაკავშირებით, რომელიც ჩემთვის კიდევ უფრო პარტარაა, ვიდრე სენტიმეტალურ ქართულ სადღეგრძელოებსა და პოეზიაში. მისი ზომა სულ 16 ინჩია, ზუსტად ჩემს ნოუთბოკის მონიტორში ეტევა. ამიტომ ნუ გაგიკვირდებათ, თუ 90 – ანი წლებიდან, საქართველოს რეალობა, ჩემთვის მჭიდროდ არის დაკავშირებული "ტელე რეალობასთან", სამწუხაროდ,პრეზიდენტისა არ იყოს, შედარებით ნაკლებად– პრესასთან, რადგან ის ფაქტიურად, ინტერნეტში თითქმის არ არსებობს, და რაც არის, უმეტესი მათგანის ვებ გვერდები მხოლოდ თვეში ერთხელ ან საერთოდ წელიწადში ერთხელ ახლდება. საფრანგეთში ქართული გაზეთის გამოწერა კი ფანტასტიკის ჟანრს უფრო განეკუთვნება.
უამრავ ეროვნული საოცრება აღმოვაჩინე ამ ხნის განმავლობაში ჩვენს 15 ინჩიან სულში. მაგალითად:
1. ყველა ზღვარს გადასული ტელე ეგზიბისიონიზმი.
როდესაც, სხვადასხვა არხის ათასნაირ გადაცემაში, კახა კუკავას უფრო ხშირად ხედავ, ვიდრე პარის ჰილტონს დაბალი გამის დასავლურ ყვითელ მედიაში, ან მადონას MTV ში, ძალაუნებურად, კითხვა გიჩნდება, ეს კაცი როდის ასწრებს მუშაობას? თუ ამას კიდევ საგაზეთო ინტერვიუებს დავუმატებთ, მართლა რაღაც გაუგებრობაში ვხვდებით...მე პირადად, ამ შემთხვევის დასახასიათებლად, ყველაზე შესაბამისი სიტყვა - ეგზიბისიონიზმი მგონია. და რა თქმა უნდა, ის მთელ ქართულ პოლიტიკურ "ჯეთ სეტის" მოიცავს. თუ ამაში ვინმეს ეჭვი ეპარება, შეუძლია საკან N5 ან "კურიერს" უყუროს.
ვინც, და როდესაც არ უნდა მოვიდეს ხელისუფლებაში, მოსახლეობას ძალიან გაუჭირდება, ამ მავნე ჩვევისაგან დეზინტოქსიკაცია. ის ყოველთვის ჩათვლის, რომ დემოკრატია ტელე ''რაზბორკებია''. ამას კი ვერცერთი მთავრობა ვერ გაუძლებს და ისევე გადავა იძულებით "არდემოკრატიულ" რეჟიმში, როგორც ეს პირველ, ვარდისფერ ტელე რევოლუციონერებს დაემართათ, როცა ხელისუფლებაში მოსვლის შემდეგ, ყველ პოლიტიკური ტოკ შოუ დახურეს. ოპოზიციაში გადასვლის შემთხვევაში, დარწმუნებული ვარ, ნაციონალები ნამდვილ პოლიტიკურ კაბარეს მოგვიწყობენ ყველა არხზე... ყოველ შემთხვევაში გრიგოლიას სამუშაო გარანტირებული აქვს, არც მე 5 საკანს უწერია დახურვა. ვინ იცის, მაესტრო იქნებ საერთოდ ტელე ციხედაც გადაიქცეს. ბევრი "რეალითი საკნებით". თუ რა თქმა უნდა ახალ გამარჯვებულ ტელევიზიად არ იქცა "კავკასიასთან" ერთად.

2. ტელე ლინჩი. ქართველი ''ტელე ერის'' საოცარი მიდრეკილება, პირდაპირ ეთერში საქმის გარჩევების ყურების და სმს ებით განაჩენის გამოტანისაკენ. ამ საოცარი მასობრივი მანიის ჩამოყალიბებაში, რათქმა უნდა დამეთანხმებით, რომ ქართული ტელე ფსიქიატრიის კლასიკოსს, ქალბატონ ინგა გრიგოლიას უზარმაზარი , გადამწყვეტი როლი აქვს ნათამაშები. თუმცა ვერ გეტყვით, რომ წინასწარ განზრახვით. არა მგონია ამაზე ბევრი ეფიქროს – ჩემი აზრით, რაღაც თავისთავად, ბუნებრივად გამოუვიდა. არ გამიკვირდება მალე, პატარა ლატექს სტუდიაც რომ მოაწყოს, მათრახებით,ბორკილებით, ნიღბებით და სხვა S/M აქსესუქრებით.

3. გილიოტინა პირდაპირ ეთერში – ეს ჩვენი საბოლოო მიზანია, ჩვენი პათოლოგიური მოქალაქეობრივი გემოვნების სრულად დასაკმაყოფილებლად.
4. ტელე მიტინგები – ქრთველების უნიკალური გამოგონება. სახლიდან გაუსვლელად რევოლიუციის მოწყობა. ჩვენი უანგარო საჩუქარი უმადურ მსოფლიოს. მალე უსისხლო ტელე ომებსაც გავმართავთ, და მათში გავიმარჯვებთ! მერე კი აუცილებლად დავბრუნდებით ტელე აფხაზეთში!....სიმღერით, ბუშტებით და კლიპებით, რა თქმა უნდა...
.........
თუ დავითვლით, ქართული პოლიტიკური "მაღალი საზოგადოება," რამდენ დროს პარავს თითოეულ ქართველს, დარწმუნებული ბრძანდებოდეთ, თქვენი ცხოვრების არც თუ ისე მცირე ნაწილი, გუბაზ სანიკიძეს, უგზოუკვლოდ დაკარგულ მაია ნადირაძეს და სხვა მეტნაკლებად დიდ და პატარა პოლიტიკოსებს აქვთ შესანსლული. (ზემოთ ნახსენებ, მომხიბვლელ ქალბატონ ინგა გრიგოლიაზე აღარაფერს ვამბობ, ნამდვილი ტვ კანიბალია, უფრო სწორად კანიბალების დედოფალი).
მათ იმდენი უძვირფასესი დრო მართებთ ქართველების ცხოვრებისა, რომელიც როგორც ცნობილია, ისედაც, ერთი ციცქნა ''წუთისოფელია", რომ ხანდახან, პატარა, შარმიანი სიურპრიზი, მაგალითად ნუდუსტური პოლიტიკური ტოკ შოუ, ნამდვილად გაახალისებდა ჩვენს დეპრესირებულ და მოწყენილ ტელე ერს – რაღაც ახალს მაინც ნახავდა ხალხი. მოსაწყენი ტელექაქანი , ცოტა ეროტიული თუ არა, "პიკანტური" მაინც გახდებოდა.
გულწრფელად ვამბობ ისეთი შთაბეჭდილება იქმნება, თითქოს საქართველოში წერაკითხვაზე რომ არაფერი ვთქვათ, მეტყველების უნარი სულ 30 ადამიანსა აქვს , პრეზიდენტის ჩათვლით, რა თქმა უნდა.

მოდით, მოგიყვებით, რამოდენიმე მიზეზზე, რის გამოც დაბოღმილი ვარ. მხოლოდ წინასწარ გაფრთხილებთ, განსაკუთრებით მგრძნობიარეებს ვურჩევ "სტეფანე და 3გ" –ზე გადაერთონ.


აფხზეთი საქართველოს ეროგენული ზონაა. რომელიც სადისტურად ამოაგლიჯეს ჩვენს ქვეყანას,ზუსტად ისე აწამეს, ისე დაასახიჩრეს, როგორც აფრიკელი გოგონა, გენიტალური წინათდაცვეთით.
მე აფხაზეთს არც ასფალტში ვცვლი, და არც კონსტიტუციურ მონარქიაში.
ერთხელ, რამოდენიმე წლის წინ, მესამე ჭიქა ვისკის შემდეგ, ასეთი იდეა გამიჩნდა: რატომ არ შეიძლება, შევიდეთ აფხაზეთის შემადგენლობაში და სახელი შევიცვალოთ? თუ ჩვენს მეფეებს აფხაზთა და ქართველთა ერქვათ, რა მნიშვნელობა აქვს რა გვერქმება ჩვენ? ვთხოვოთ , იქნებ მიგვიღონ....აფხაზეთის ფედერაციული რესპუბლიკა... აფრ!... ყოველ შემთხვევაში ომზე მუსიკალურად მაინც ჟღერს...
4 მარტს, თამარ ჩხეიძესთან და ირაკლი წერეთელთან საუბრისას, ხუთი წუთით, უცნობი ლამის მაჰათმა განდით გადაიქცა:
რატომ არ შეიძლება აფხაზეთის დამოუკიდებლობაზე ლაპარაკიო, კითხვა დასვა... და მაშინვე, არც მეტი, არც ნაკლები, მონაკო გაახსენდა...(გადავაქციოთ ოჩამჩირა მონტე კარლოთ! სოხუმი ნიცად, ბიჭვინთა და გაგრა კი, შესაბამისად კანად და სენ ტროპეზად...პ.ქ.)

გასაკვირია, გიორგი გაჩეჩილაძე, იმდენად გახსნილი აღმოჩნდა, რომ აფხაზეთის დამოუკიდებლობაზე ლაპარაკიც კი შეუძლია, ...სააკაშვილის ყოფნა არყოფნაზე ლაპარაკისას, კი აშკარად , გამძვინვარებულ გოძილას ემსგავსება...
პრინციპში მართალია: ლაპარაკი ყველაფერზე შეიძლება, როგორც ზემოთ აღვნიშნე, მესამე ჭიქა ვისკის შემდეგ, აფხაზეთის სახელის ქვეშ, დანარჩენი საქართველოს გაერთიანებაზეც კი... მე ეს ნამდვილად შემიძლია...უცნობს კი...ეჭვი მეპარება, როგორც თვითონვე იტყოდა, მისთვის დამახასიათებელი უბრალოებით, ''მაგას ვინ ჭამს"... რა თქმა უნდა, ინფანტილური გივი თარგამაძის გარდა, რომელმაც, დარწმუნებული ვარ, უცნობის წამიერი ლიბერალურ–პაციფისტური სისუსტე, უკვე მონათლა რუსეთიდან მართული აგენტის განცხადებად, თავის ეჟოვის დავთარში.
მე ძალიან მძაფრი უსიამოვნო შეგრძნება მაქვს, რომ დასახიჩრებული საქართველო, მისი ოკუპირებული ტერიტორიები, უკვე კარგა ხანია აღარავის აღელვებს. უფრო სწორად მასზე ლაპარაკს თითქოს ყველა თავს არიდებს. ხელისუფლებაც, და მისი ოპოზიციაც. შესაძლოა, რეალური გეგმის უქონლობის გამო? არ ვიცი.

ომის შემდეგ, მხოლოდ თვე ნახევარი ვიწუწუნეთ, და მერე ისე გავჩერდით, თითქოს 2008 წლის კი არა, 1808 წლის აგვისტოზე ყოფილიყო ლაპარაკი.

ომის დღეებში , და მომდევნო ორი კვირის განმავლობაში, საქართველოს სათვისტომოს ინციატივით, სამი მანიფესტაცია გაიმართა პარიზში, მათ შორის რუსეთის საელჩოს წინაც ...სადაც, თქვენ წარმოიდგინეთ, სამასამდე კაციც კი მოგროვდა! იმ დღეებში რამოდენიმეჯერ დებატებიც გაიმართა... 22 სექტემბერს , მადლენის ტაძარში გამართული საქველმოქმედო კონცერტის შემდეგ კი, ძირითადად, ტრანსპარანტების ნაცვლად ღვინის ჭიქებითა და შამფურებით ვებრძვით რუსეთს, კულტურულ ფრონტზე.
სათვისტომო, ჩვეულ "ელიტარულ" ლიანდაგებზე გადავიდა. მისი ხელმძღვანელები, სამსახურიდან თავისუფალ დროს ხანდახან მაილებსაც კი გვიგზავნიან, სხვა და სხვა, საფრანგეთში მოღვაწე ქართველი არტისტის კონცერტებისა და გამოფენების შეტყობინებით . მეტად ელეგანტური მინაწერით, იმის შესახებ, რომ "ამ არტისტმა" დიდი ამაგი დაგვდო ომის ლტოლვილების დასახმარებლად გამართულ საქველმოქმედო კონცერტში გასამჯელოს გარეშე მონაწილეობით, და რომ ეხლა, ჩვენი რიგია, სამაგიერო მივაგოთ. ბოლოში, რა თქმა უნდა კონცერტზე დასასწრები ტარიფები ძალიან აკურატულად არის მიწერილი ქართული დროშების ფონზე... და თქვენ გინდათ, რომ არ დავიბოღმო... რომ რუსეთის საელჩოს წინ ღრიალის ნაცვლად, თვეში სამჯერ პიანისტ ელისო ბოლქვაძის ღვთაებრივად შესრულებულ შოპენს ვუსმინო, და ველოდო, დიდი პოლონელის ნაზი მუსიკა, ვლადიმერ პუტინის სამ ასოიან გაქვავებულ სულში, როდის გააღვიძებს ადამიანობას?
5 მარტს, ჩვენმა მეგობარმა ნატომ, რუსეთთან სრული დიალოგი აღადგინა. მეორე დღეს, 6 მარტს, ჩვენმა მტერმა რუსეთმა განაცხადა, რომ აფხაზეთში მისი სამხედრო ნაწილები 48 წლით რჩებიან...რა გგონიათ, ბრიუსელში ქართულ ემიგრაციას სააკაშვილმა დაუშალა, ნატოს გენშტაბის წინ თუნდაც ორმოცდაათ კაციანი მანიფესტაცია ჩაეტარებინა? ან დღეს, მსოფლიოში მიმოფანტულ ასი ათასობით ქართველ ემიგრანტს, და უამრავ სათვისტომოს, რომლებსაც საკუთარი მინისტრიც კი ჰყავთ(?!) პროტესტის გამოხატვა?
რა თქმა უნდა,არა. მათ უბრალოდ იღლიაში ამოჩრილი ათასგვარი კულტურული პროექტებით სირბილი ურჩევნიათ ქართველ დიპლომატებთან და სტუმრად ჩამოსულ კულტურის ფუნქციონერებთან. დაფინანსების მოსაპოვებლად, რა თქმა უნდა.

პარიზში, დარწუნებული ვარ, სათვისტომოს თავმჯდომარე, ბატონი ოთარ ზურაბიშვილი ახლო მომავალში ისევ რაიმე ელეგანტური საფორტეპიანო კონცერტით შეგვახსენებს საქართველოს არსებობას. 26 მაისს კი "პატარა საქართველოში", სოფელ ლევილში, ნოსტალგიური ლობიოთი და ხაჭაპურით, აგრეთვე , ქართველთა სასაფლაოზე რიტუალური გასეირნებით.

კარგი, აქ პარიზია, სხვაგან ლონდონი, ბერლინი ან ნიუ იორკი, აქ ჩვენს მანიფესტაციაზე ხუთჯერ ნაკლები ხალხი გროვდება, ვიდრე ჩვენს მიერვე შესრულებულ გერმანულ კლასიკური მუსიკის კონცერტზე. მაგრამ საქართველოში?.. როგორ გინდათ არ დავიბოღმო, როცა ომის შემდეგ, ერთი მანიფესტაცია არ გაუმართავს არც ერთი პოლიტიკური ფლანგის მხარდამჭერს, იმ დასავლური მისიებისა და საელჩოების წინ, რომლებიც პუტინ – მედვევდევის დუეტს, ძალიან მშვიდად აღიქვამენ. მაგალითად საფრანგეთის საელჩოს წინ, რომელისთვისაც, არავის უკითხავს,"გმირული ვოიაჟების" შემდეგ, პილატე – სარკოზის, თუ ახსოვს მაინც კიდევ , სად მდებარეობს საქართველო.
მანიფესტაცია აუცილებლად იმ პრეზიდენტის ჩამოსაგდებად უნდა გავმართოთ, რომელმაც ფრანგ მინისტრ კუშნერთან "თავი მოგვჭრა".
მერე რა, რომ შეეშინდა, მე პირადად ეგ თვითმფრინავები ბურჟეს ავიასალონზე მაქვს ნანახი(ბომბების გარეშე) მათი მოტორების ჯოჯოხეთურმა ხმაურმა იქ გამიხეთქა გული.
დამატებით, დაცვის ოცდაათი კბილებამდე შეიარაღებული გორილა რომ დაგახტება თავზე ღრიალით, შეგეშინდება, აბა რა იქნება.
დასაბოღმი ის არის, რომ ჩვენს "ლეგენდარულ"(ჯონდი ბაღათურია) პოლიტიკოსებს, პირველ პლანზე გამოაქვთ არა ის, რაც მართლა გამოსატანია, არამედ პაპარაცულად გადაღებული ჰალსტუკის "ჭამა" და კუშნერთან 'თავის მოჭრა''.
ისე, წარმომიდგენია, ქრთველ მაშინდელ მინისტრთან, ეკა ტყეშელაშვილთან ერთად სარკოზი რომ მოხვედრილიყო დაბომბვაში!.. გარწმუნებთ, იქ ისეთი ამბავი ატყდებოდა!... შეიძლება ჩვენი გზააბნეული წითელქუდა მინისტრი, ჟილეტის ნაცვლად გადაეფარებინათ "ნარკოზისათვის"(როგორც მას ერთხელ კოტე ყუბანეიშვილმა უწოდა). მით უმეტეს, რომ მსგავს სიტუაციაში, პრეზიდენტებს არავინ ეკითხება, დაცვა როგორ უნდა იქცეოდეს.
3ოპოზიციის კიდევ ერთი რკინის არგუმენტი ხელისუფლების წინააღმდეგ:
– საბერძნეთში ერთი ახალგაზრდის სიკვდილის გამო რა ამბავი ატყდა!...საქართველოში კი...
საინტერესოა, ვისი ბრალია, რომ ტელევიზორის წინ ტახტზე წამკოტრიალებული აცრემლებული ქართველები ქუჩაში ვერაფრით ვერ გამოიყვანა განსვენებულმა ქალბატონმა ირინა ენუქიძემ ? .. იქნებ ქუჩაში პრეზიდენტი უნდა გამოსულიყო თავის გუნდთან ერთად?
მარტო საბერძნეთი რატომ... საფრანგეთშიც, ყველა "ომი" მეხანძრეებთან და პოლიციასთან იდენტური მიზეზით იწყება ხოლმე. სააკაშვილი მხდალია? რუსული ბომბდამშენის შეეშინდა? კუშნერს ვერ მოუარა? თქვენ უარესი მხდალები ხართ –ერთ შვილმოკლულ გამწარებულ ქალს ვერ მოუარეთ, რომელმაც, ქუჩაში ხალხის ყველაზე დიდი მასის გამოყვანა, მხოლოდ საკუთარ გასვენებაში შეძლო!

გამოსულიყავით, გებრძოლათ, ეცემეთ,დაესისხლიანებინეთ, დაეპატიმრებინეთ...იქნებ, ამით სხვები გადაგერჩინათ,როგორც თავად ამბობთ, იქნებ მერაბიშვილს აქეთ შეშინებოდა თქვენი...როგორც საბერძნეთში, როგორც საფრანგეთში... შეგეშინდათ? სააკაშვილსაც შეეშინდა... მერე რა მოხდა, შიში ადამიანურია, თუმცა, მხოლოდ მაშინ, როცა ჩვენ გვეშინია. ასე არ არის?
4.
მე ჩემი ქვეყნის პარანოია. ჩემი საქართველოს სახე ვარ.
ჩემში ყველაფერია კონცენტრირებული, მისი სიბრიყვეც და სიბრძნეც, აგრესიაც და სიმშვიდეც...შოთა რუსთაველიც და საწყალი მალხაზ მოსესტოვიც*... აგრეთვე ელვის პრესლეც, თუმცა ის ქართველი არ იყო.
რუსთაველის შესახებ არაფერი ვიცით, რაც იმას ნიშნავს, რომ დალხენილი ცხოვრება დიდ პოეტს ნამდვილად არ ჰქონდა.
საწყალი მოსესტოვი გაყინულ და ბნელ 93 ში. ვიღაც დამპლებს მოუკლავთ. რუსთაველივით, ყველას ფეხებზე ეკიდა მისი სიცოცხლეც, სიკვდილიც, და მისი მკვლელებიც...
პრესლე კი თავის მემფისის სასახლეში, უნიტასზე მჯდარი, ისე გაიპარა კაიფში , რომ ქართველები დღემდე ვერ მიხვდნენ ვერც მისი სიცოცხლის და ვერც როკ'ნ'როლს მნიშვნელობას. მხოლოდ კაიფი ისწავლეს, სიმღერა "პუტ ინ" დაწერეს და ეხლა ევროვიზიაზე წასვლას აპირებენ... პრესლეც, მოსესტოვისა და რუსთაველივით, ქართველებისათვის ფუჭად ჩაქრა...


სსსრკ – ში, ყველა, ვისაც ღვთის ნიშანი ედო, როკ'ნ'როლს უსმენდა, დანარჩენები კი ივერიასა და რადმილა კარაკლაიჩს. როგორც ჩანს, საქართველოში ამ უკანასკნელებმა გაიმარჯვეს, პრესლესაც მოუგეს და რუსთაველსაც. მოსესტოვზე აღარაფერს ვამბობ. ის ხომ, სწორედ საბჭოთა მუსიკისა და პოეზიის სტილში ჩაკლეს– რეიბან –იანმა "ახალმა" შავებმა. უგემოვნებოდ, ბარბაროსულად. სწორედ მაშინ, როცა არავის აღარაფერს უშავებდა.
"ივერიასა" და კარაკლაიჩის მემკვიდრეებმა, ჯერ უარი თქვეს ევროვიზიაზე, მერე მთელმა ევროპამ ''სთხოვა'' და დათანხმდნენ, ამ უღმერთო ღონისძიებაში მონაწილეობას. იმ პრეტექსტით, რომ ეს ევრო–დისკო–ორგია რუსული ღონისძიება არ არის. გეგონება ოლიმპიადა იყოს ივან გროზნის ინციატივა, ხოლო სოჩა 2014, რუსული ძირძველი სპორტული ტრადიციების აღორძინების მცდელობა "იმერეტინსკაია დალინაში'' . ...ეჰ, პრინციპები, პრინციპები...პოლიტიკურზე და ეროვნულზე არაფერს ვამბობ... ელემენტარული, პროფესიული მაინც... ან კულტურული...რა, არ არის დასაბოღმი?
უცნობმა, რომელიც აშკარად, ვოკალურ ინსტრუმენტალური ანსამბლის, ივერიას მემკვიდრეა, 3 თებერვლის ღამეს თავისი VIP საკნიდან იქადაგა, რომ ცოდნა სულაც არ არის საჭირო, დასტურად რომელიღაც ძველი რელიგიური ტექსტი წაიკითხა( სამწუხაროდ არ მახსოვს ვისი). ბევრი ცოდნა, რწმენას ვნებსო, ძირითადი აზრი ასეთი იყო.

უცნობს რამდენიც უნდა, შეუძლია იჯდეს თავის სათამაშო ციხეში, სანამ თავად, ან მის პროდიუსერებს არ მობეზრდებათ. შეუძლია, რამდენიც სურს, იმდენი პრეზიდენტის გადააყენება მოითხოვოს... მე ეს ნამდვილად არ ამაღელვებდა, რომ არა მსგავსი ვულგარული გამოხტომები – ისედაც ცოდნისა და ინტელექტის დეფიციტიან საქართველოში, ასეთი სექტანტური სისულელის ქადაგება ჩემთვის, ამორალური აგრესიაა, სამწუხაროდ მივხვდი, რომ უცნობი და ბევრი მისი სტუმარი "აკადემიკოსი" ჩემი კონცეპტუალური მტერები არიან. მე ყოველთვის შევებრძოლები ასეთ ბნელ პროპაგანდას. და ძალიან ვწუხვარ, რომ ეს საქართველოში, დიდად, არავის აღელვებს...
აი, ამიტომაც ვარ დაბოღმილი. ხანდახან შეძრწუნებულს მეჩვენება, რომ დღევანდელი თაობა, ჩემს თაობაზე უფრო გოიმი და ბნელი აღმოჩნდა, რაც, ევოლუციის ყველანაირი კანონის დარღვევაა, თუ რა თქმა უნდა ავღანისტანისა და ირანის ბოლო რამოდენიმე ათეული წლის ფუნდამეტალისტურ "ევოლუციას" არ ჩავთვლით. ქვეყნების, სადაც 60–იან წლებში ტვისტს, ქრთველებზე უკეთ ცეკვავდნენ, დღეს კი, მუსიკა საერთოდ აკრძალულია და ქალები ბურკებით დადიან. კიდევ კარგი მუსულმანები არა ვართ! წარმომიდგენია, რა შორს წავიდოდით...
გადახედეთ "ასავალ დასავალის" ნიუ პეტრიაშვილებს, და დარწმუნდებით, რომ პრეზიდენტ გამსახურდიას პირადი პატარა პარანოიკი, უკვე არა მარტო "გველანდება", როგორც 92 წლის ცივ გარიჟრაჟზე შეგვპირდა, უფრო რეალურიც კი გახდა ვიდრე მაშინ იყო. გამრავლდა და ქრთული ეროვნული სიბრიყვის მონუმენტად, ნამდვილ ცოცხალ კლასიკოსად იქცა, ყოველ შემთხვევაში დღეს მის "ყელფანდურასა" და "მანდილიან ბალერინებზე" ალბათ აღარავინ გაიცინებდა. პირიქით...

უცნობი, მართალია ლოკალური, მაგრამ მაინც პოპ ვარსკვლავია. ბევრ ახალგაზრდას და მოზარდს (ანუ "ქართულად" თინეიჯერს) ჯერა მისი. მათთვის მსგავსი, აბსოლუტურად პრიმიტიული ქადაგებანი, მხოლოდ დასტური ხდება ინტელექტისაკენ მიმავალ რთულ გზაზე, წვალების უაზრობისა. მით უმეტეს, რომ ცოვრებაში წარმატებისათვის, დიდი ცოდნის მისაღებად, თავის ატკივება საჭირო რომ არ არის, ამას ქართველი დისკოთეკის ასაკის მინისტრები და მათი მოადგილეებიც ამტკიცებენ. თავად უცნობსაც, რომელსაც, როგორც ჩანს, უძილობა ტანჯავს, ერთხელაც ვერ ნახავთ რაიმეს,თუნდაც ჟურნალს კითხულობდეს, თავის მოგონილ გისოსებიან ქართულ დისნეი ლენდში. ეტყობა, გარეუბნელი რეპერივით, გარითმული გულუბრყვილო მოკლე ტექსტების წერა უფრო ეხერხება, ვიდრე სქელი და სასარგებლო წიგნების კითხვა.

18 წელიწადი გავიდა მას შემდეგ, რაც მე თბილისში აღარ ვცხოვრობ. 1991 წლიდან... რა შეიცვალა ამ 18 წელიწადში? ქვეყნის ხელახალი ელექტრო და გაზიფიკაცია? შესაძლოა ეს დღევანდელ მოზარდ ხელისუფლებას, დიდ მიღწევად ეჩვენებოდეს, რადგან ეგონოს რომ საქართველოში მანამდე დენი არ იყო...მაგრამ როგორ გინდათ უფროს თაობას მოსთხოვოთ,რომ ამით ბედნიერნი იყვნენ? სულ ეს იყო, რისი გაკეთებაც შევძელით? დღესაც ხომ საზღვარგარეთ ის კულტურული მიღწევები გაგვაქვს რაც 91 წლამდე შეიქმა? ამიხსენით როგორ ხდება, რომ ამ ხნის მანძილზე კულტურულად ქვეყანამ მხოლოდ რეგრესი განიცადა? წითელი ტერორით განადგურებულ 20 წლების საქართველოშიც კი, ლამის რენესანსი განვიცადეთ. უამრავი მნიშვნელოვანი ნაწარმოები, და ზოგიერთი ნამდვილი შედევრიც კი შეიქმნა. ამ ტერორისაგან, 70 წლის ნანატრი განთავისუფლების შემდეგ კი, მთელი 20 წლის მანძილზე არნახული დეკადანსის ეპოქაში ვცხოვრობთ , კულტურულ, პოლიტიკურ, ეკონომიურ, მორალურ და როგორშიც გნებავთ....დეკადანსში...
*მოსესტოვი თბილისელი ქურთი ქუჩის ბიჭი იყო. ბოლოს 91 ში ვნახე. კბილი ტკიოდა...
P.S.'საქართველოს ადრე თუ გვიან, ტელე პოლიტიკის "ოვერდოზა" დაღუპავს!
შეეშვით ამ ფსევდო პოლიტიკოსებზე კოლექტიურ მედიტაციას!
მოუსმინეთ პოეტებსა და ფილოსოფოსებს!...
მოგიწოდებთ, ბოიკოტი გამოვუცხადოთ უკლებლივ ყველა პოლიტიკურ პატრიას! ყველა მთავრობას!

ყველა თოკ შოუს !
საქართველოს მხოლოდ ტელე –ანარქია გადაარჩენს!
...გირჩევთ, ამ ლოზუნსაც გამოუცხადოთ ბოიკოტი! რადგან –
ბოიკოტი, სოლიდარობას, ანუ სამოქალაქო საზოგადოების ჩამოყალიბებას ნიშნავს!

ხოლო, თუ კიდევ ვინმე გავაღიზიანე, შეუძლია შემაგინოს კიდეც. გინება ქართველების ფუნდამეტალური ფასეულობაა, და მე მის წინააღმდეგ ვერ წავალ.

8 მარტი, 2009

P.S.''

სახლი

(ნოველა)
ცოვრება აუტანელი ხდება, როცა პირველად იგრძნობ, რომ ყველაფერი, რაც აქამდე შენი გეგონა, სხვისია; შენი მეზობლის, მეგობრის, ან ვიღაც ჯერ არ დაბადებულის, არ არსებულის. უცნობის, რომელსაც ყოველ დილას ქუჩაში ხვდებოდი, და იმავე წუთს ივიწყებდი.. ან იქნებ, სულაც სადღაც ზის , საკუთარ ოჯახში ან სამსახურში, ათასობით კილომეტრის იქით , შენს ქვეყანაში ცხოვრება არც უფიქრია, აზრადაც არ მოსდის, რომ ერთ დღეს, შენი ტელევიზორი, რომელსაც ყოველ საღამოს უყურებდი, მისი გახდება, ღამის ნათურაც, რომლის შუქზე წიგნს, ან ჟურნალს კითხულობდი. მაცივარიც, სადაც ცივ ლუდს ინახავდი, საწოლიც, რომელზეც ყოველ ღამე ცოლთან ერთად წვებოდი... ცოლიც...შვილებიც მისი გახდებიან! შენი საკუთარი შვილები, რომლებიც ყველაფერს, ღმერთსაც კი გერჩივნა!...ბოლოს მიხვდები, რომ შენც აღარ ეკუთნი საკუთარ თავს, და გული აღარაფერზე დაგწყდება. გაუგებ ნივთებსაც და ადამიანებსაც, მათ სასაცილო სწრაფვას იმათი ერთგულებისაკენ, ვისაც ჯერ არც კი იცნობენ, და, როგორც კი გაიცნობენ, დაუყოვნებლივ თადარიგს იჭერენ, მორიგი სიყვარულისა და ერთგულებისათვის... შენ კი იძულებული ხდები, სხვისას თუ არა, საკუთარ გაუცხოებას მაინც გაუგო, დაუჯერო, შეეგუო, და თუ არა, დარჩე საცოდავი, გულჩვილი, ნაწყენი და ისტერიული. საგნები ისევ დაწყებენ შენსკენ სვლას, ცოლიც, შვილებიც... მხოლოდ სულ სხვა პირობებით – დღითი დღე უფრო უცხოები გახდებიან, შენ კი უფრო ერთგული, უფრო მიჯაჭვული, როგორც პრომეთე...
მართლა, პრომეთეს რაც შეეხება... საუკუნეების მანძილზე კავკასიონის მთას მიჯაჭვულს ბოროტი არწივი გულ– ღვიძლს უკორტნიდა. მისი ერთგული ძაღლი, კი განუწყვეტლივ ლოკავდა ჯაჭვს, რომელიც გაწყვეტის პირზე მისული, ისევ მთელდებოდა, და უსასრულო ტანჯვა ისევ თავიდან იწყებოდა. სანამ ერთხელ, სასოწარკვეთილი პრომეთე ამ აბსურდული პროცესის რეორგანიზაციის აუცილებლობაზე არ დაფიქრა, და არ მიხვდა, რომ ერთგულ ძაღლს სულ ტყუილად აკარგინებდა დროს – პირველ რიგში არწივს მიუქსია და დააგლეჯინა. მერე ისევ ჯაჭვების ლოკვა დაავალა, რომლებიც ცხრა წლის შემდეგ ისევ გათხელდნენ. ბოროტი ფრინველისაგან მოსვენებულმა პრომეთემ ჯან–ღონე მოიკრიფა. ჭრილობებიც მთლიანად მოუშუშდა, ისე მოღონიერდა, რომ ჯაჭვების ბოლომდე გათხელებას, აღარც დაელოდა, ერთ ნაშეადღევს ორივე მაჯაზე დაიხვია, და ისე დაწყვიტა, იქაურობას სულ ბდღვირი აადინა.
შეშინებული ძაღლი, კარგა ხანს იმალებოდა დიდი ლოდის უკან, და საცოდავად წკმუტუნებდა. სანამ პრომეთემ კუდით არ გამოათრია. სიხარულისაგან გაგიჟებულმა ძაღლმა ცხვირზეც კი უკბინა შემთხვევით საყვარელ პატრონს, თუმცა ამისათვის არ დასჯილა.
დიდ ხანს უალერსეს ერთმანეთს, ბოლოს, როცა თავისუფლების ეიფორიამ გადაუარათ, პრომეთე დაფიქრდა. მიიხედ მოიხედა, მერე კიდევ დაფიქრდა, ამჯერად დიდი ხანი, თითქმის ცხრა წელი ფიქრობდა. ბოლოს წამოდგა, და მღვიმის დალაგებას შეუდგა. ძაღლი სიყვარულით, მაგრამ ნაკლები ერთგულებით ადევნებდა თვალყურს – ჭკვიანი იყო, და მაშინვე მიხვდა: არსადაც არ წავიდოდნენ.
პრომეთე დღესაც იქ, კავკასიონის მიუვალი კლდის მღვიმეში ცხოვრობს, რომელიც შეძლებისდაგვარად, არც თუ ისე ცუდად მოაწყო. ბედს არ უჩივის. მხოლოდ, ხანდახან
მარტოობის სევდა შემოაწვება ხოლმე, რადგან ერთგულმა ძაღლმა მიატოვა – ერთ წვიმიან გაზაფხულს, ცხვრის ფარას გაჰყვა და მთელი დარჩენლი სიცოცხლე, ერთგულად ემსახურა ერთ ლოთ სვან მეცხვარეს, სანამ ბოლოს, ბებრი და გაზანტებული მგლებმა არ დაგლიჯეს.
პრომეთეს დღესაც გონია, რომ ერთ მშვენიერ დღეს ერთგული მეგობარი მაინც დაუბრუნდება, მაგრამ ამაზე, სულ უფრო და უფრო იშვიათად ფიქრობს... ეს მისი სასჯელის უკანასკნელი, მაგრამ ამჯერად მარადიული ეტაპია, რომელსაც ღმერთმა, თავისუფლება დაარქვა... თავისუფლება, რომელიც არ იცი რაში გამოიყენო.

პაატა ქურდაძე
29 ნოემბერი 1998
პარიზი