ჰიმნების შესახებ

80 – 90 იანი წლების, ორი ეპოქის ნაწიბურზე დაწერილი და მერე დავიწყებული რამდენიმე ლექსი, ძველი სიმღერების მსგავსად ჩემში ზუსტად იმ დროისა და სივრცის რეკონსტიტუციას ახდენს, რომელშიც ისინი დაიწერნენ. თითქოს დროის მანქანის წყალობით , 21 საუკუნის ჩემს რეალობაში მოხვედრილი ზოგიერთი მათგანი ისევ აქტუალური დარჩა.

მათი ცალკე კრებულად გამოცემა ოქროსფერ სარკოფაგებში მოთავსებული, კარგად შენახულ მუმიების გამოფენა იქნებოდა.. მე ისინი ცოცხლები მჭირდება, ისეთივე მგრძნობიარობით როგორიც მათ ოცი წლის წინ ჰქონდათ. ვიფიქრე, წიგნად აკინძულ პრიალა «მუზეუმის» ნაცვლად, საქართველოში ასე პოპულარულ ჟანრში, ჰიმნებში გამეცოცხლებინა ისინი. წიგნად აკინძულ თოთხმეტ ჰიმნად.

ცნობილი ტელე ჰიმნებისგან განსხვავებით, ჩემს ჰიმნები ტექსტებია, რომლებშიც სხვადასხვა ლიტერატურული ჟანრია გამოყენებული: პოეზია, ნოველა, ესსე, დოკუმენტალური პუბლიცისტიკა, დრამატურგია... ჰიმნები ჩემი ცხოვრების ძაფზე აცმული დროის კრიალოსანია. თამაშია– ყველაზე ფუნდამეტური თემებით : სიყვარული, სიძულვილი, სამშობლო, თავისუფლება... რომელთა ლოგიკა ჩემთვის დღესაც ისეთივე, გაუგებარია, როგორც გზის დასაწყისში...ან შესაძლოა უფრო მეტადაც... გაუგებარია, როგორც კალეიდოსკოპში შუშის პატარა უფასო ფერადი ნასხვრევებისგან შემდგარი ათასობით კომპოზიციის, მათი ჰარმონიის, მშვენიერების ლოგიკა, რომელიც პრინციპში, არ არსებობს. ამიტომ მისი ძებნას არანაირი აზრი არა აქვს. უმჯობესია ამ უმნიშვნელო პატარა ნამსხვრევებისგან, დეტალებისგან შემთხვევით დაბადებულ კომპოზიაზე მედიტირება, სანამ ის სამუდამოდ გაქრება.
ჰიმნი N 1 ანარქია