–Ты на свой нос посмотри, дура
"წითელქუდა" ალტერნატიული ვერსია.
1960 – 63 წლებში იელის უნივერსიტეტში ფსიქოლოგმა სტენლი მილგრიმმა ცნობილი ექსპერიმენტი ჩაატარა, რომლის შედეგები, დღემდე შოკისმომგვრელი
რჩება. უფრო მეტიც, როგორც როგორც ახლახანს, საფრანგეთის საზოგადოებრივი ტელევიზიის მიერ ამ ექსპერიმენტის რეკონსტრუირებისას აღმოჩნდა, შედეგები "ევოლუციასაც" კი განიცდის.
მილგრიმის ექსპერიმენტი, მას შემდეგ სხვადასხვა წლებში მრავალ ქვეყანაში განმეორდა, და ყველგან თითქმის ერთი და იგივე შედეგით დასრულდა: სხვადასხვა სოციალური ჯგუფიდან ამორჩეულ არაფრით განსხვავებულ ადამიანთა 62 –65% პროცენტი ავტორიტეტული მეთვალყურისაგან მიღებულ არალეგიტიმურ ბრძანებას ემორჩილება და მას ასრულებს, მიუხედავად იმისა, რომ შესანიშნავად აცნობიერებს ბრძანების ამორალურობას. როგორც თავად მილგრიმმა ახსნა, ინდივიდი ავტონომიური მდგომარეობიდან გადადის ერთგვარ "აგენტიკურ" მდგომარეობაში, სადაც სრულად ინარჩუნებს შინაგან მორალურ თვისებებს, დაძაბულობას, სულიერ მდგომარეობას, ბოროტების გააზრების უნარს. თუმცა თავს გარე ავტორიტარული სურვილის შემსრულებელ უბრალო აგენტად გრძნობს.
ექსპერიმენტი წარმოდგენილი იყო, როგორც დასჯის ეფექტურობის მეცნიერული შესწავლის ცდა –კონკრეტულ შემთხვევაში ელექტრო შოკით მოქმედება მახსოვრობის უნარზე, მის განვითარებაზე.
მონაწილეებს საათში 4 დოლარს უხდიდნენ, აგრეთვე 50 ცენტს– გზის ფულს, რაც იმ დროისათვის საკმაოდ სარფიანი პატარა სამუშაო გახლდათ– ამერიკაში
საშუალო დღიური შემოსავალი 1960 წელს 25 დოლარი იყო, ამიტომ ექსპერიმენტში მონაწილეთა არაფრით გამორჩეულ მოქალაქეთა საშუალო ტიპაჟების პოვნა, მსურველთა დიდ არმიაში სირთულეს არ წარმოადგენდა.
თავად ექსპერიმენტი შემდეგნაირად ვითარდება: ორი მონაწილე (გრაფიკულ ნახატზე A da S პერსონაჟები) ფალსიფიცირებული ლატარიის გათამაშების შედეგად ინაწილებს Aმოსწავლისა და S მასწავლებლის როლებს. სინამდვილეში A მოსწავლე და ყოველთვის წინასწარ შერჩეული მსახიობია, ისევე როგორც E მეთვალყურე, ყველაფერი დადგმულია, ერთად ერთი ნამდვილი მონაწილე ექსპერიმენტისა არის S მასწავლებელი, თუმცა მან ის რა თქმა უნდა თვლის, რომ როლები შემთხვევის წყალობით გადანაწილდა. შემდეგ მათ ათავსებენ ერმანეთისაგან იზოლირებულ ოთახებში, სადაც ერთმანეთთან რადიო კავშირის საშუალება აქვთ,
თავად ექსპერიმენტი შემდეგნაირად ვითარდება: ორი მონაწილე (გრაფიკულ ნახატზე A da S პერსონაჟები) ფალსიფიცირებული ლატარიის გათამაშების შედეგად ინაწილებს Aმოსწავლისა და S მასწავლებლის როლებს. სინამდვილეში A მოსწავლე და ყოველთვის წინასწარ შერჩეული მსახიობია, ისევე როგორც E მეთვალყურე, ყველაფერი დადგმულია, ერთად ერთი ნამდვილი მონაწილე ექსპერიმენტისა არის S მასწავლებელი, თუმცა მან ის რა თქმა უნდა თვლის, რომ როლები შემთხვევის წყალობით გადანაწილდა. შემდეგ მათ ათავსებენ ერმანეთისაგან იზოლირებულ ოთახებში, სადაც ერთმანეთთან რადიო კავშირის საშუალება აქვთ,
S"მსაწავლებელი" ცდილობს A"მოსწავლეს" დააზეპირებინოს სიტყვების გარკვეული ჩამონათვალი. ყოველ დაშვებულ შეცდომაზე ის ელექტრო შოკით სჯის მოსწავლეს. ამასთან, თავიდან ძაბვა მხოლოდ 75 ვოლტია, თუმცა ყოველ ახალ შეცდომაზე ძაბვა მატულობს, 80, 100, 140, 200 ვოლტი... A "მოსწავლე"–ს უფრო და უფრო მეტად "უჭირს" ელექტრო შოკის ატანა , მალე ის ყვირილს იწყებს მეზობელი ოთახიდან, ითხოვს რომ გაანთავისუფლონ, ემუდარება S– მასწავლებელს შეწყვიტოს ექსპერიმენტი.. S– მასწავლებელი დაბნეულია. თითქოს უნდა რომ შეჩერდეს, მაგრამ მას ექსპერიმენტის მონაწილე მესამე პირი S– მეთვალყურე,მოდერატორი რომელიც ყველაფერს აკონტროლებს ცივი, მოკლე და ავტორიტარული ხმით არწმუნებს მასწავლებელს, რომ გააგრძელოს, და ისიც მორჩილად აგრძელებს...250, 300, 350 ვოლტი... ექსპერიმენტის შედეგმა შოკში ჩააგდო მსოფლიო – 62 მონაწილე ბოლომდე 450 ვოლტამდე ავიდა, მას შემდეგაც კი, რაც მოსწავლემ ყვირილი შეწყვიტამ ანუ სავარაუდოდ მოკვდა, ისინი ყოყმანის შემდეგ "მოდერატორის" არგუმენტების გავლენით მაინც აჭერდნენ უფრო და უფრო მაღალი ძაბვის ღილაკს... მხოლოდ 37 – მა მონაწილემ შეწყვიტა ექსპერიმენტი პრინციპულად....
გასულ 18 მარტს საფრანგეთის ტელევიზიის საზოგადოებრივმა არხმა იგივე ექსპერიმენტი გაიმეორა– ამჯერად, იელის უნივერსიტეტისგან განსხვავებით 50 წლის შემდეგ ექსპერიმენტის შეწყვეტის სურვილი მხოლოდ ოცმა S –მასწავლებელმა გამოთქვა,17 ით ნაკლებმა...80 მა პროცენტმა სხვისი ბრძანების გავლენით 450 ვოლტს აღმნიშვნელს ღილაკს დააჭირა და ''მოსწავლე'' სასიკვდილოდ გასწირა. მხოლოდ ამჯერად ყველაფერს სატელევიზიო შოუს ფორმა ჰქონდა და ამდენად ბევრად უფრო შემზარავი საყურებელი იყო, ვიდრე მილგრიმის ლაბორატორიის მიზანსცენა. ეს ექსპერიმენტი ადამიანის ფსიქიკის უამრავ დეტალზე სვამს აქცენტს, ყოველ მათგანზე მსჯელობა ძალიან მიმზიდველია.შესაძლებელს ხდის ახსნას ბევრი ენიგმატიკური ფენომენი, მაგალითად საყოველთაო ნაცისტური ბარბაროსობა გასული საუკუნის 30–40 იანი წლების გერმანიაში.
აი ექსპერიმენტის ერთერთი საინტერესო ეპიზოდი– ტელე შოუს მსვლელობისას ზედამხედველი მონაწილეებს მარტო ტოვებს, ავტორიტარული გავლენისაგან განთავისუფლებული S –მასწავლებელი მოსწავლის პირველი მოთხოვნისთანავე , ფაქტიურად მყისიერად წყვეტს "თამშს". ეს კი მეტყველებს იმაზე, რომ ადამიანი ბუნებით არ არის სადისტი – მას საკუთარი მორჩილი ბუნების მანიპულირებით აიძულებენ იყოს ინსტრუმენტი ვიღაც ავტორიტეტის ხელში– 450 ვოლტიან ღილაკს დააჭიროს ხელი, მეზობელი ებრაელები გესტაპოში დააბეზღოს, ჰიროსიმაში ატომური ბომბი ჩამოაგდოს, საკუთარ ქვეყანას ტელევიზიით ომის დაწყება და ნახევარ საათში მისი წაგება ამცნოს ...
ადამიანის მორჩილებისაკენ დაქვემდებარების ამ მიდრეკილების გამოყენებას თავის სასარგებლოდ ყველა პოლიტიკოსი ცდილობს , თუმცა სხვადასხვა მეთოდით და ხარისხით. დემოკრატიულ საზოგადოებაში, ცხადია მასებთან ავტორიტარული ურთიერთობის ფორმა აღიქმება როგორც ტირანია, ამიტომ ვერც ერთი დასავლელი პოლიტიკოსი ვერ გაბედავს თავს ასეთი ტონის უფლება მისცეს, სამაგიეროდ "ნახევრად დემოკრატიულ" ქვეყნების ხელისუფალთათვის გარე, თუ შიდა საფრთხე სწორედ ის ნიშაა, რომელიც მას საშუალებას აძლევს ავტორიტარული ტონი გამოიყენოს მოსახლეობასთან საურთიერთოდ. – გასაგებია– სამხედრო რეჟიმი, ან ასეთი რეჟიმის იმიტაცია ყველაზე კონფორტაბელური გარემოა "ტირანული დემოკრატიისათვის" – ომის მოლოდინი განსაკუთრებულ ორგანიზებულობას მოითხოვს, ორგანიზებულობა კი შეუძლებელია ორგანიზატორების, სწორედ ისეთი
E მეთვალყურეების გარეშე, რომლებიც მილგრიმის ექსპერიმენტისას S-მასწავლებლებს დემონებივით ჩასჩურჩულებენ ყურში და 450 ვოლტის ღილაკზე თითის დაჭერისაკენ აქეზებენ.. უფრო კი აიძულებენ. არველაძისა მისი მოადგილის საუბარი სწორედ მილგრიმის ექსპერიმენტის E-ანიმატორსა და იმ S - მასწავლებელს შორის დიალოგს წააგავს რომელსაც თამაშიდან გასვლა სურს, მაგრამ ავტორიტარული ხმა არწმუნებს დარჩეს... როგორც ცნობილია, ადამიანს, დედამიწის ბინადარ სხვა ძუძუმწოვრებისაგან-სამყაროს ვიზუალური აღქმის მეტად განვითარებული უნარი განასხვავებს. მხედველობა და მგრძნობელობა ჩვენში განსაკუთრებულად არის ერთმანეთთან კავშირში. მაგალითად ძაღლი ძუკნას სულაც არ ირჩევს მაღალი თეძოების ან მომხიბლავი თვალების გამო– მისთვის მთავარი "სპეციფიური" სუნია. ჩვენი ბუნებრივი პულსაციები პირდაპირ მიერთებულია ვიზუალურ აღქმაზე, პროპაგანდა, ან თუ გნებავთ რეკლამა სწორედ ადამიანის პულსაციის ხელოვნურად აღგზნებულ მდგომარეობაში მოყვანას ცდილობს, რადგან კარგად იცის ,რომ მისი გააქტიურება სწორედ თვალის საშუალებით ხდება. ამიტომაც ტელევიზია დღემდე არსებულ ყველა სხვა პოპაგანდის საშუალებათა შორის ყველაზე უნივერსალურია, ის სწორედ ვიზუალურ რეცეპტორზე მოქმედებს. გარდა ამისა შეიცავს აუდიო ზემოქმედების საშუალებსა და ერთგვარ კლასიკური დრამის პრიმიტიულ ელემენტებსაც კი.
1999 წლიდან მოყოლებული, როდესაც ბბს ის პროგრამამ"როგორ მოვიგოთ მილიონი" მოგვიანებთ კი Big Brother -სმა, ახალი სული შთაბერეს ტელევიზიას,
ჩვენ ადამიანის ბუნებრივი პულსაციებით მანიპულირების ეპოქაში შევედით. თუმცა 10 წლოს წინაც კი არ იყო ადვილი წარმოსადგენი, რომ კაცობრიობა ასე სწრაფად ჩაეფლობოთა თავიდან ფეხებამდე ტელე ექსტერმინაციის ეპოქაში. მით უმეტეს 20 წლის წინ როდესაც ამერიკელებმა პირველი ''ლაივ ომი'' მოაწყეს სპარსეთის ყურეში.
უნდა ითქვას რომ სატელევიზიო აღვირახსნილობას ბევრი ევროპული დიდი არხი პატიოსნად ეომა 21 საუკუნის დასაწყისში, სანამ ისინი გაკოტრების პირზე არ მივიდნენ, როგორც მაგალითად ფრანგულ ТV1 და M6, სანამ საბოლოოდ, ჩათრევას ჩაყოლა არ ამჯობინეს. 80 იანების დასაწყისში ვიდეოკლიპების ბუმის გამო, თითქოს და საფუძვლიანად იქნა დავიწყებული სატელევიზიო შოუს უბოროტო ჟანრი, სადაც კლოუნები და პოპ ვარსკვლავები გამოდიოდნენ.
ლაივ ტელეთამაშებმა არა მარტო მკვდრეთით აღადგინა ტელე შოუს ჟანრი, მისი ნამდვილი რენესანსის ეპოქა შექმნა. დღეს მთელს მთელი მსოფლიო თამაშობს და ეს თამაშები, ფაქტიურად ნებისმიერი არხის ფინანსური წარმატების გარანტია,თამაშები დაფუძნებულია პრინციპზე: ჩვენ ვიგებთ არა იმიტომ, რომ სხვაზე უკეთესნი ვართ, არამედ იმიტომ , რომ სხვაზე უფრო ცუდნი, სასტიკნი, უფრო მეტიც– ტერმინატორები ვართ! მილგრიმის ექსპერიმენტის ფრანგული ტელე– ვერსია სწორედ ტელევიზიის გავლენების შესწავლის მიზნით ჩატარდა.
დღევანდელ ტექნოლოგიურ ბუმის პირობებში, ცხადია, ზემოთ–ხსენებული მასობრივ
E მეთვალყურეთა როლი მედია საშუალებებს აკისრიათ, განსაკუთრებით ტელევიზიას, და უფრო და უფრო მეტად ინტერნეტს, რომელშიც, როგორც ცნობილია ტელევიზიის სრული ინტეგრირება, ძალიან მალე მოხდება.
გასაკვირი იქნებოდა , რომ ასეთ სრულყოფილ E"მეთვალყურეები" პოლიტიკოსებს ხელიდან გაეშვათ. ამ საქმის პიონერდ და ჯერჯერობით ყველაზე ცნობილ მეტრად რათქმა უნდა დიდი ბერლუსკონი შეგვიძლია ჩავთვალოთ თავისი საკუთარი არხებითა და სატელევიზიო პოპ–პოლიტიკური მოღვაწეობით. სწორედ ბერლუსკონის პირველი ტვ წარმატებების შემდეგ აღდგა რუსეთში ნამდვილი საბჭოთა ტვ პროპაგანდა, საქართველოში კი ტვ რეალობაში ცხოვრებამ საერთოდ არნახულ მასშტაბებს მიაღწია– თითქოს მისი მოსახლეობის ის ნაწილი, რომელიც ემიგრაციას გადაურჩა, საკუთარ ტელევიზორის ყუთებში შეძვრა და ცხოვრებას კურიერში მოამბეში, მაესტროს და კავკასიის ერთგვარ "ტელე ორმოცებში" აგრძელებს: როდესაც მიცვალებული უკვე დასაფლავებულია, აღარავინ ტირის, დოლგარმონიანი წლისთავი ჯერ კიდევ შორს არის, ამიტომ ზიან, რაღაც უმადოდ ილუკმებიან, ზედ წყალწყალა ღვინოს აყოლებენ და უგულო სადღეგრძელოებს ამბობენ. თანაც დღეში რამდენიმეჯერ.
თუ მილგრიმის ქართულ ვერსიას წარმოვიდგენთ, აქ ჯერ ჯერობით მთავარ
E-მეთვალყურედ მაინც პოლიტიკოსი რჩება და მისი გონებრივი მონაცემები 100 პროცენტით განსაზღვრავს ძაბვას პროპაგანდისტულ ქსელში. საუბედუროდ ჩვენში პოლიტიკოსები ჯერ კიდევ იმ ბავშვებივით არიან, რომლებისთვისაც, წესით და რიგით დენთან თამაში კატეგორიულად აკრძალული უნდა იყოს, ისინი თვითონვე ყოფენ თითებს საკუთარი უგნურებით გაბმულ დახლართულ ელექტრო სადენებში, საბოლოო ჯამში თავადაც იღებენ ელექტრო შოკს. მერე კი A-მოსწავლეებთან და S- მასწავლებლებთან ერთად კარგა ხანს ფართხალებენ, საცოდავად წუწუნებენ და ერთმანეთს აბრალებენ ყველაფერს.
თავად დიდი ამერიკელი ფსიქოლოგი ალბათ ძალიან გაკვირვებული დარჩებოდა მისი ექსპერიმენტის ასეთი ხეპრული უსარგებლო "მოდელირებით'' , რომლის შედეგი გაცილებით შთამბეჭდავი, მასშტაბური და ამასთან ბრიყვული აღმოჩნდა, ვიდრე ყველაზე აღვირახსნილ ოცნებაში შეეძლო წარმოედგინა –მხედველობაში რა თქმა უნდა ტვ ''იმედის" ცნობილი ექსპერიმენტი მაქვს, რომლის ავტორებმაც საერთოდ უარი თქვეს როგორც თამაშის ზოგად კლასიკურ პრინციპზე, ასევე მეცნიერულ ექსპერიმენტზე – და მილგრიმის მასწავლებლის სავარძელში, ელექტრო შოკის პულტთან პარანოიკი ბავშვი დასვეს, იქიდან გამოსული ასობით ათასი ბოლოგაშიშვლებული ელექტრო სადენები საქართველოს მთელ A- მოსახლეობას დააჭერინა ხელში და მორჩილ S-მასწავლებელს პირდაპირ 450 ვილტის ღილაკზე თითის დაჭერა "ურჩიეს" მკაცრი ტონით– რის შედეგად როგორც ვიცით საქართველოს მთელი A- მოსახლეობა ნახევარ საათს პანიკისაგან , მთელი დანარჩენი მსოფლიო, განსაკუთრებით რუსეთი კი სიცილისაგან ცახცახებდა .ამ გადაცემის ამორალურობა ბევრად უფრო შთამბეჭდავია, ვიდრ ბიგ ბროზერ, ლოფტი, კუნძული, და ყველა სხვა თამაში ერთად აღებული.
რადგან როგორც აღვნიშნე, აქ არ თამაშობენ– აქ პირდაპირ გთავაზობენ რეალობას- ორ , სამ თვით ოთხ განზომილებაშიც კი, თანაც სპეციალური სათვალის გარეშე. მაყურებელს ნახევარი საათით ამ რეალობის სრულ მონაწილეს გხდიან – თქვენ შეგიძლიათ გახდეთ გმირი, მოღალატე, ბრმა ტყვიის, კასეტური ბომბის , ან საკუთარი ''სიმხდალის" მსხვერპლი–უბრალოდ ინფაქტით მოკვდეთ..
შესაძლოა , ბატონი არველაძე, რომელიც დღეს სულაც არ ტოვებს განსაკუთრებულად
კრეატიული და გონებრივი მონაცემების მქონე ტვ მენეჯერის შთაბეჭდილებას, თავისდაუნებურად რაღაც ახალი ინოვაციული ტელე რევოლუციის ავტორი აღმოჩნდეს– ტელევიზია პირველ რიგში ბიზნესია, რომელიც რეიტინგით სულდგმულებს.ასეთი რეიტინგი კი ძალიან მიმზიდველი შეიძლება გახდეს ისეთ შეუზღუდავი ტელემორალის თავისუფალ ქვეყანაში, როგორიც ჩვენი ძვირფასი მოწყენილი სამშობლოა.
ძალიან საშიშია პარანოიკების მიერ ტელევიზიის მართვა. ტელევიზია გაცილებით უფრო საშიში ინსტრუმენტია, ვიდრე უბრალოდ არჩევნების მოგება წაგების სამართავი პულტი. ასეთი რეალობის იმიტაცია გაცილებით უფრო სახიფათოა ვიდრე, პოლიტიკური ექსტრემალური დაპირისპირება, , ვიდრე სამშობლოს ღალატი. ვიდრე ომი. აქ ჩვენ ფუნდამეტალური ფასეულობებით ვთამაშობთ, რომელიც ზემოთ ჩამოთვლილისაგან განსხვავებით–კორექტირებას არ ექვემდებარება. ქართული მედია, განსაკუთრებით ტელევიზია არ არის ყვითელი - ის სიძულვილის ფერია, ეს კი ჩემი აზრით მუქი იასამნისფერი უნდა იყოს... სიძულვილის ობიექტი, რომელიც ყველა ომს თან ახლავს რა თქმა უნდა ამ "ფილმშიც" მოცემულია. განსაკუთრებით აღსანიშნევია ფილმის პესიმისტური ფინალი, მოღალატეების ტრიუმფი ...ტვ "იმედის" მიერ ჩადენილ მონუმენტალური სიბრიყვის შემდეგ, გამოჩენილი ქართველი ინტელექტუალების მცირე ნაწილი საკვირველია, მაგრამ პირველად დაფიქრდა სერიოზულად ტელევიზიის სახიფათო გავლენაზე და ერთგვარ ყვითელ ტელევიზიაზე ალაპარაკდა. როგორც ჩანს, ახლო მომავალში საერთოდ ტელევიზიის დემონიზაციას უნდა ველოდეთ– დღეს უკვე ყველა არხი გასვრილია: სახელისუფლებოც და ოპოზიციურიც, ამიტომ თითქოს , ყოველი შემთხვევისათვის ჯობია ფერების რეგულირებით – ყვითელის მკვეთრი მომატებით შევეცადოთ ჩვენი საკუთარი სიყვითლე ტელევიზორების გაუმართაობას დავაბრალოთ. იმედის" ამ ტელესისულელეში ყველაზე საინტერესო ის იყო, რომ თავად ფილმი მაღალპროფესიულად შესრულებულად შეაფასა ყველა მხარემ, მხოლოდ ნაწილს მოეჩვენა, რომ "დასანანი გულმავიწყობის" გამო, გამაფრთხილებელი წარწერის არ ქონა ფილმის ერთად ერთი სუსტი მხარე იყო, მეორე ნაწილისათვის კი ასეთი წარწერის შემთხვევაშიც კი ფილმი პანიკას გამოიწვევდა. ასეა თუ ისე "ფილმი" უპრეცედენტოთ წარმატებული აღმოჩნდა– ამხელა ხმაური აბულაძის"მონანიების შემდეგ საქართველოში გადაღებულ არც ერთ ფილმს არ გამოუწვევია, . ისიც აღსანიშნავია, რომ პრინციპში ფილმი პრეზიდენტ სააკაშვილისა და იმედის დირექტორ არველაძის გარდა არავის არ მოეწონა. მათ შორის თვით მმართველ გუნდში, და კიდევ უფრო ნაკლებად მათ ოპოზიციაში, მოსახლეობის აზრზე ჯობს საერთოდ ნუ ვილაპარაკებთ. საქმეში ჩახედული ხალხი შეთანხმდა, რომ ეს ყვითელი ფილმია. თუმცა რატომ ყვითელი არავინ ახსნა. ამიტომ მაინც გაუგებარი დარჩა – რა არის ქართულ მედიაში სიყვითლის კრიტერიუმი ?
2 . ზოგადად, უნდა ითქვას რომ დიდი უსამართლობა იქნებოდა ამ მოდელირებული რეალობის ნახევარ საათში ჩაგვეტია მთელი ის ელექტრო შოკი, რომლითაც ქართულ სატელევიზიო მედია აწამებს მოსახლეობას ბოლო თხუთმეტი წლის განმავლობაში.
90 იანი წლებისათვის დამახასიათებელ ქაოტურ ტელე წამებას ორგანიზებული სახე პირველად, რათქმა უნდა რუსთავი 2 მა მისცა და ნამდვილი ქართული ტვ– ოსვენცემი შექმნა.
ამით მან საფუძველი ჩაუყარა ტოტალურ არაეთიკურ , არასამართებლივ, უპასუხისნგებლო, და რაც მთავარია შოკური თერაპიის სადისტურ პრინციპზე დაფუძნებულ შოკურ ტელე–ჟურნალისტიკას
, სულ რამოდენიმე წელიწადში ეს ტელე წამება რევოლუციურ კლასიკად აქცია. დღეს მაშინდელ რუსთავი 2– ს ისევე მოიხსენიებენ, როგორც ბოლშევიკები იატაკქვესა გაზეთ "პრავდას" ან "ისკრა"- ს ...როგორც იტყვიან, მას შემდეგ მრავალმა წყალმა ჩაიარა... დღეს უკვე უკვე ერთი წელი გავიდა , რაც "უცნობმა" გიორგი გაჩეჩილაძემ სულ რაღაც ექვსი დღის განმავლობაში თავის ტვ–საკნში ახალი მიკრო სამყარო შექმნა – კედელზე გაკრული შესაბამისი აქსესუარებით, საკანში მოწვეული ადამებით , ევებით, აგრეთვე ვაშლებით და გველებით. მეშვიდე დღეს კი დაღლილი დასასვენებლად ვედროზე ჩამოჯდა და თქვა, რომ ''ეს კარგია'' ანუ ''გლიჯავს''..
ამან შედეგად რაც მოიტანა ყველამ კარგად ვნახეთ – რამოდენიმე თვეში ხელისუფლებამ უცნობის საკანი–სამყაროს ცუდი იმიტაცია– "რეალ ტვ" შექმნა რომელიც საქართველოს ისედაც მოყვითალო ტოქსიკურ ატმოსფეროს კიდევ უფრო წამლავს –
ყოველ დღე , ყოველ წუთს,ყოველ წამს. სულ ეხლახანს კი, "იმედმა" სააკაშვილის ნამდვილი ვატერლოო გვანახა. ამით მან მოსახლეობას ლათინური Memento Mory– ის ფოლკლორული ვერსია შეახსენა – ჩვენი სიცოცხლე ბევრი არაფერია , და ის ჩიტივით გაგვიფრინდება, თანაც სულ მალე, განა შეიძლებოდა რაიმე უფრო ლოგიკური მომხდარიყო?
ქართული ტვ არხები ხომ ყვითლად მხრჩოლავ "ქიმიურ კომბინატებს" უფრო გვანან ვიდრე მედია საშუალებებს. თუმცა უნდა ითქვას, რომ არც საკანი და არც რეალ ტვ და თვით რუსთავი 2 იც კი არ წარმოადგენენ აროგანტულობის სიმსივნის მთავარ კერას,
რომლის პირველი ნიშნები გასულ საუკუნის 80 წლების ბოლოს გაჩნდა, ეპოქაში რომელსაც ვლადიმირ პუტინმა გეოპოლიტიკური კატასტროფა დაარქვა, და რომელიც ჩვენთვის ნამდვილ "გეო– კულტურულ" კატასტროფად იქცა.საერთოდ, ჩემი აზრით ტელევიზია არ შეიძლება ერთად ერთი კერა იყოს ამ სიმსივნის. დღეს დანამდვილებით ვიცით, რომ ახალი საქართველოს საწყისში ორიდან ერთ ერთი "სიტყვა" იყო– "მოღალატე" ან "გოიმი". მხოლოდ არავინ იცის რომელი იყო ამ ორი სიტყვიდან "პირველი", არცა აქვს მნიშვნელობა, რადგან მას შემდეგ გოიმებმა და მოღალატეებმა რამდენიმეჯერ გავცვალეთ ადგილები, ბოლოს ყველანი ამ ორი სიმსიმვნის კერიდან გამოსულ მილგრიმის ელექტრო სადენებივით ერთმანეთში გადახლართულ მეტასტაზებად გადავიქეცით, და გაერთიანებული ძალებით ერთად მხიარულად ვახრჩობთ ჩვენს კიდურებ ამპუტირებულ სამშობლოს ნარჩენებს.
1995 წელს საქართველოში მოხვედრილი ქართულის მცოდნე დაბნეული მოგზაური, აუცილებლად შენიშნავდა რომ ადამიანები ქალების და ბავშვების თანდასწრებით ბევრად უფო თავისუფლდ ბილწ–სიტყვაობდნენ და იგინებოდნენ ხმამაღლა ვიდრე სულ რაღაც ოთხი წლის წინ– ზემოთ აღნიშნულ გეო–კულტურულ კატასტროფამდე. ასეთი "მოგზაური" როგორც ხვდებით სხვა არავინ შეიძლებოდა ყოფილიყო, თუ არა წითელი აპოკალიფსის დროს უკანმოუხედავად გაქცეული ჩემნაირი შეშინებული "მხედარი", რომელიც კვამლიან, მხრჩოლავ , და ჩაბნელებულ სამშობლოს ნანგრევებში ევროპულად გამოწკეპილი და გაპრიალებული დაბრუნდა სულ რაღაც ოთხი სევდიანი დღით... რომლებმაც ძალიან სწრაფად და მტკივნეულად გაირბინეს...
მეხუთე დღეს –, დილის 6 საათზე ბოღმისგან ცრემლმომდგარი მე თვითონ
უკანასკნელი სიტყვებით ვილანძღებოდი "გეორგიან ერლაინის" თვითმფრინავის მონჯღრეულ სავარძელს მიჯჭვული, მხოლოდ ჩემთვის– ჩუმად. ნაბახუსებზე დიდ ცრემლებს ასპირინივით ვაყოლებდი ავიაკომპანიის მიერ მორთმეულ წყალწყალა "რასტვარიმი" ყავა "პელეს". არც ისე ადვილი იყო ოთხ დღეში ყველაფერი იმის შეგრძნება და მით უმეტეს მონელება, რაც ჩემმა ქვეყანამ ამ ოთხ წელიწადში გადაიტანა.
რა თქმა უნდა, დღეს ბევრად უფრო ადვილია კითხვების დასმა, რადგან საქართველო, მადლობა ღმერთს, აღარ ხრჩოლავს ნელ –ცეცხლმოკიდებულ ნაგავსაყრელივით,ის განათებული და სუფთაა. ქუჩაშიც ტყავისჟილეტიანი გამხდარი მანიაკი ბანდიტების
"რეიბანებში" ჩამალული ალმაცერი შემაძრწუნებელი მზერა– სისხლს არ გიყინავს. სამაგიეროდ დღეს ლანძღვა გინების ნამდვილი რენესანსში ვცხოვრობთ. ამ საქმის შეუდარებელი ოსტატების ახალი თაობები აღვზარდეთ. მედია სივრცის ტექნოლოგიურმა გამარტივებამ, როგორც საბჭოთა ჟურნალისტები იტყოდნენ– სრულიად ახალი ასპარეზი და ჰორიზონტი გაუხსნა ჩვენს ეროვნულ აროგანტულობას– უფრო მეტიც: ჩვენი ქვეყანა ზოგიერთი უცხოელი "იაზვობის" მოყვარულისთვისაც კი მიმზიდველი გახდა. მაგალითად რუსი ოლეგ პანფილოვისათვის. რომელიც ფეისბუკზე დიდი გატაცებით ერთობა ქართველ ოპოზიციონერებად ცნობილ
პოლიტიკოსების გარეგნობით, მათი პრიმიტიული გემოვნებით "მოდელირებული" ფოტოების გამოქვეყნებით, რომლის წყალობითაც იგი ნამდვილი ფეის ვარსკვლავად გადაიქცა, მის გამოქვეყნებულ ყოველ ფოტოს ქართული ინტელექტუალური ელიტის ნაწილისა და მათი ფანების მიერ რუსულად შეთხზული იმ სიგრძე აღფრთოვანებული "კომენტარები მოყვება ხოლმე, რომ ხანდახან მეჩვენება, თითქოს საქართველომ პანფილოვის სახით ახალი გრიბოედოვი შეიძინა. რომელსაც როგორც ჩანს სახელისუფლებო პარტიაში მოღვაწე ნებისმიერი ქალი ანჟელინა ჟოლი გონია, ხოლო მამაკაცი ბრად პიტი.
ვერ გეტყვით რატომ თვლის ეს კაცი და მისი მრავალრიცხოვანი თაყვანისმცემელი
, რომ ადამიანის უფლებები მხოლოდ ლამაზ, მიმზიდველ და პოლიტიკურად "სწორედ" ორინტირებული ადამიანებისთვის არის მოგონილი... შეიძლება იმიტომ რომ მისი ბიოგრაფიის მიხედვით თუ ვიმსჯელებთ, დღემდე არასოდეს უცხოვრია დემოკრატიულ ქვეყანაში და თავისი თეორიულ ცოდნას რეალობას ჯერ ვერ უთავსებს? (ეს საერთოდ დისიდენტებისა და მათთან დაახლოებული ინტელექტუალების ავადმყოფობაა). .. შეიძლება. როგორც მისი ბიოგრაფიიდან ჩანს– ლენინაბადელი ადამიანის უფლებების დამცველი, სსრკს დანგრევამდე მშვენივრად მოღვაწეობდა საბჭოთა ტაჯიკისტანის ტელევიზიასა და «Комсомолец Таджикистана», ისევე, როგორც ბევრი ჩვენთაგანი ჩვენი საყვარელი მზიანი რესპუბლიკის შესაბამის მედია საშუალებებში. . 90 იანი წლების შემდეგ კი პირდაპირ «Associated Press» –ის უშტატო კორესპოდენტიდან ადამიანის უფლებების დამცველ ვარსკვლავად გადაიქცა– განსაკუთრებით საქართველოში.
ძნელია არ შევამჩნიოთ საქართველოს ხელისუფლებისა და პუტინის "წყალობით" სფინქსებივით თბილისში მკვდრეთით აღმსდგარი რუსი დისიდენტების ერთი უცნაური მიდრეკილება – მათთვის, როგორც ჩანს, ჩქაროსნული ავტომაგისტრალების მშენებლობა უფრო მნიშვნელოვანია ვიდრე ადამიანის უფლებები, ხოლო ადამიანის ფასის საზომი ერთეული რევოლუციური ელექტრო კილოვატებია. ყოველ შემთხვევაში, ისინი ისე დააბრმავა თბილისის რამოდენიმე გაჩახჩახებულმა ფასადმა, რომ თებერვალში გამართულ დისიდენტური "გალას" დროს,
წითელ ხალიჩაზე წინ და უკან მოსეირნე, მისმა მონაწილეებმა ვერანაირი ჰუმანიტარული პრობლემა ვერ შეამჩნიეს ჩვენს დროებით გადისიდენტებულ სამშობლოში .
გასაკვირია, თითქოს მოსკოვი და პეტერბურგიც თბილისზე და ბათუმზე არანაკლებად გაანათა ვლადიმირ პუტინმა.არც კარუსელლების დეფიციტს უნდა უჩიოდნენ ჩვენი ერთმორწმუნე მტრების ბავშვები, მაგრამ მის მიერ გატარებულ "რეფორმებზე" ერთ სასიკეთო სიტყვას ვერ დააცდენინებ ვერც მკვდრეთით აღმდგარ რუს ვეტერან ადამიანის უფლებების დამცველებს და ვერც მათ მემკვიდრეს, მესამე ტექნოლოგიური თაობის
ვებ–დისიდენტ ბატონ პანფილოვს, რომელიც, როგორც უკვე აღვნიშნეთ, მიუხედავად ასეთი თავბრუდამხვევი ჟურნალისტიკურ– კონკიასეული კარიერისა, როგორც ჩანს პირველად ცხოვრობს დემოკრატიულ ქვეყანაში– (ალბათ დამეთანხნმებით, ტაჯიკეთსა და რუსეთთან შედარებით საქართველო მართლაც დემოკრატიის შუქურაა) ამიტომ ჯერ საკმარისი გამოცდილება ვერ დააგროვა და არ იცის რომ ადამიანის გარეგნობაზე საჯაროდ ქირქილი, 13 წლის ასაკს გადაცილებულ ყველ ნორმალურ საზოგადოებაშ,სულ ცოტა სულმდაბლობას ნიშნავს.
მე ადამიანურად მესმის, რა ძნელია მისთვის უარის თქმა საკუთარი– საბჭოთა ინტელიგენციის დამახასიათებელი სპეციფიური იუმორით აღფრთოვანებულ ქართველი ფანების კომენტარებზე , რომელიც ფეისბუკზე მის მიერ გამოქვეყნებულ ოპოზიციონერი ქალების ვულგარულად "მოდიფიცირებულ" ფოტოებს მოჰყვება ხოლმე. ჩვენ– ორმოცდაათს ახლახანს გადაცილებულ მამაკაცებს, სხვადასხვა მარტივად გასაგები მიზეზების გამო ჰაერივით გვჭირდება კომპლიმენტები, მხოლოდ არსებობს ერთი სიტყვა, რომელიც კიდევ უფრო მნიშვნელოვანია სიბრძნის ასაკში შესული მამაკაცისათვის. ეს სიტყვა არის– კლასი, რომლის დეფიციტი წესით, ბევრად უფრო გულდასაწყვეტი
უნდა იყოს , ვიდრე პროვოცირებული იაფფასინი კომპლიმენტებისა...თუმცა, როგორც იტყვიან გაჩნია ვისთვის... ჩემი აზრით ბატონი პანფილოვის, ისევე როგორც მისი მეგობარი დამსახურებული დისიდენტებისათვის, საქართველო პუტინის გასაღიზიანებელი დემოკრატიის "მაშხალა" უფროა ვიდრე ჯორჯ ბუშის შუქურა !
ხუმრობა, რა თქმა უნდა ყველაფერზე შეიძლება, მხოლოდ ყველაფერზე თავისუფლად მხოლოდ მასხარები ხუმრობენ. ქვეყნებში, რომელთა თითქოს და სახელით პანფილოვი გვესაუბრება, იწერება დიდი რაოდენობით უმწვავესი სატირა,იქმნება უამრავი კარიკატურა,სატელევიზიო გადაცემები, ფილმები... მხოლოდ ამაზე სპეციალისტები მუშაობენ.
სამწუხაროდ საქართველოში კარიკატურისტის პროფესია, თუ არ ჩავთვლით სულ რამოდენიმე მოყვარულს, ფაქტიურად არ არსებობს . იშვიათი ქართული სატირის კითხვისას თვალზე ცრემლი შეიძლება მოგადგეს მთქნარებისაგან, სატელევიზიო იუმორზე ჯობს საერთოდ ნუ ვილაპარაკებთ – უბრალოდ უხერხულია. იუმორის ამ დეფიციტს ჩვენ თვითონ ვავსებთ, ვლაზღანდარობთ, ვოხუნჯობთ არა პროფესიონალურად, ბოროტად, ცინიკურად. ჩვენ ყველანი თავად გადავიქეცით უნიჭო წითელ ცხვირიან მასხარებად .
თვით ქართველმა ფილოსოფოსებმაც კი წვეტიანი ქუდის ნაცვლად ჟამბაზების ეჟვნებიანი ჩაჩები მოირგეს თავზე.
პანფილოვი ორ ცნობილ ოპოზიციონერ ქალს
Мельничиха და Поблядушка ს უწოდებს საჯაროდ. და ეს ფაქტი უზომო აღფთოვანებას იწვევს საზოგადოების იმ ნაწილში, რომელიც აღშფოთებისაგან გალურჯებამდე მიდიან, როდესაც იგივე ფეისბუკზე ქართული ინტელიგენციის სხვა ნაწილი თეა თუთბერიძის ისეთ უხამს გვერდს ხსნის , რომ ამ სისაძაგლის ნახვის შემდეგ მე თავად დღემდე მცხვენია,
რომ საერთოდ საერთოდ კიდევ დავრჩი ქართულ ვებ სამყაროში.
მაგრამ რა განსხვავებაა პანფილოვის ოხუნჯობებს, მის ფანებსა და თუთბერიძის ვებ ჯალათებს შორის?–
ჩემთვის არანაირი. ცალკ ცალკე ისინი ყველანი ალბათ სასიამოვნო ადამიანები არიან. უბრალოდ საკუთარ მანქანაში ცხვირს იჩიჩქნიან და ფიქრობენ რომ ვერავინ ხედავს, რომ საკუთარ სახლში, თუნდაც ვირტუალურში "კლასი" არ გჭირდება.
'შემფურთხებლებად" და საჭიროების შემთხვევაში იმას აფურთხებდნენ, ვისაც მიუქსევდნენ.
ამ "ახალი" ქართველისაგან ნამდვილად არ ვცდილობ საფრთხობელას შექმნას , პირიქით მე ის ტოქსიკურ ატმოსფეროში მოხვედრილი ზედმეტი სიბეჯითის და მაამებლობის მსხვერპლი უფრო მგონია, ვიდრე ინციატივიანი ცინიკოსი. პანფილოვი აკეთებს იმას რასაც საზოგადოება, ქართული ინტელექტუალური "ბურჟუაზიის" ნაწილი სთხოვს– მის მიერ გამოქვეყნებულ ფოტოებზე მიწერილ კომეტარების ავტორთა შორის ბევრ ცნობილ ქართველ ინტელექტუალს შეხვდებით, რომლებიც ზუსტად ისევე ილანძღებიან, როგორც მათი სხვა თანამოძმენი "ასავალ დასავალის" ფურცლებიდან, მაესტროს, რუსთავი2 ის ან კავკასიის ტვ – შოუებიდან. ამასთან დარწმუნებულნი არიან, რომ მათ შორის უზარმაზარი კულტურული განსხვავებაა,ზუსტედ ისეთივე ანჩხლი ინფანტილობით ჯერათ საკუთარი უნიკალურობის– როგორც გამსახურდიას დროინდელი "მოღალატეებსა" და "გოიმებს".
პოლიტიკური ოპონენტების მიერ ერთმანეთის მთვრალი "ბაბუშკებივით" ბინძური ლანძღვა–
გინება საქართველოში მხოლოდ ცინიზმის ერთი მცირე ნაფოტია იმ უხამსობის მორევში, რომელშიც თავბრუდამხვევი სისწრაფით გულისრევამდე ვტრიალებთ გამუდმებით, თუმცა მაინც ვახერხებთ მორევის ზედაპირზე დარჩენას – არ ვიძირებით. საერთოდ ამ მორევში არავინ იძირება, რადგან ქართველები ბუნებით ძალიან მოხერხებულები და ყოჩაღები ვართ. ყოველთვის ვახერხებთ ვიღაც სუსტის ბეჭებზე დაყრდნობას, თუმცა ის სუსტი თავის მხრივ სხვას, თავისზე უფრო სუსტს აწვება თავზე რომ მორევმა არ ჩაითრიოს. ყველაზე სუსტს კი ისღა დარჩენია მთელ თავის ვირეშმაკობას გაუკეთოს კონცენტრაცია და ზედაპირზე ამაყად მოტივტივე რომელიმე ბრიყვს დაკუნთულ მხრებზე შეაცოცდეს და იქიდან სხვების დახრჩობას შეეცადოს.
გამოუცნობი მიზეზის გამო, ხანდახან მორევში მოყოლილები საოცრად სოლიდარულები ხდებიან. მაგალითად როგორც იქნა დანამდვილებით აღმოვაჩინეთ ერთად ერთი გრძნობა
რაც აერთიანებს სრულიად ქართული საზოგადოებისა და მის უგემოვნებოდ ჭრელ პოლიტიკურ სპექტრს : სექსუალურ უმცირესობათა მიმართ შიში. შეიძლებოდა სიძულვილიც დაგვერქმია, მაგრამ ჩემი აზრით შიში ბევრად უფრო უხდება ქართული საზოგადოების ამ გამაერთიანებელ "ქვაკუთხედს", ორი თვის წინ ევრო საბჭოში განსახილველად წარდგენილმა მორიგმა აბსოლუტურად უპერსპექტივო რეზოლუციის პროექტმა, საქართველოში ისეთი პანიკა გამოიწვია , თითქოს ხვალ ზეგ ჩვენს ისედაც ტანჯულ მიწას ევროპიდან ტყავის ნიღბიანი და უნიფორმიანი, მათრახებითა და სხვა შესაბამისი აქსესუარებით შეიარაღებული დაკუნთულ გეების რამდენიმე ათასიანი დესანტი უნდა შემოესეოდა ზღვიდან, ციდან, ხმელეთიდან და "საჯიშე" ქართველი ვაჟკაცებისათვის, სადაც წაასწრებენ იქ "აეხადათ ნამუსი".
დაკუნთული ევროპელი გეების შიშმა ქართველი მოლა . მღვდელი, რაბინი, პასტორიც კი გააერთიანა. პრინციპში ეს არც არის გასაკვირო: ჰომოების მიმართ ტოლერანტულად განწყობილი მხიარული
და ნახევრად შიშველი ღმერთები 2000 წლის წინ მოკვდნენ და დღეს მარმარილოს სხეულში ჩასახლებულნი ლუვრის,
ბრიტიშ მუზეუმის, მეტროპოლიტენის და სხვა მუზეუმების დარბაზებში თვლემენ. ამ ერთობლივ ჰომოფობიურ–ეკუმენურ "მანიფესტაციაში" გასაკვირი მხოლოდ ის იყო, რომ სსრკს დაშლიდან დღემდე მსოფლიოში და საქართველოში მომხდარი უამრავი უბედურებიდან, სწორედ სტრასბურგის ნახევრად მძინარე დარბაზში მუშაობის ილუზიის შესაქმნის მიზნით გამოტანილმა წინადადებამ გააღვიძა საქართველოში წარმოდგენილ რელიგიურ კონფესიებს შორის ერთიანობის გრძნობა.
კურიერის სპორტული კომენტატორს საყვარელი ტერმინი რომ ვიხმაროთ, .გაცილებით ''დრამატული" მაინც პოლიტიკოსებისა და მათთან დაახლოებული მორალისტების თავგამოდებული შეჯიბრი აღმოჩნდა. ქრისტიან დემოკრატები, ნაციონალები, ადამიანის უფლებათა ასოციაცია და ა.შ, ანტაგონისტი მამების მოულოდნელი დამეგობრებისა არ იყოს, ყველამ ერთხმად გამოუცხადა ბრძოლა მსოფლიო პრობლემებისაგან დეპრესირებულ ევროსაბჭოს მოწყენილ დეპუტატებს.
ნამდვილი საოცრება იყო ქრისტიქნ–დემოკრატიული პარტიისერთ ერთი ახალგაზრდა ლიდერის მართლაც უნიკალური განცხადება –პოლიტიკური მხდალი კონფორმიზმის ნამდვილი შედევრი – რა თქმა უნდა თავად ამ პარტიის წევრებსაც არ გონიათ, რომ აბსოლუტურად აზრობრივად გაუმართავი წინადადებების ამ გროვას ვინმე სერიოზულად აღიქვამს მთვლე ევროპულ სტრუქტურებში. ცხადია ეს "მანიფესტი" ჰომოფობ ამომრჩევლებისათვის იყო განკუთვნილი. როგორც ამ ღრმად მართლმადიდებელმა ახალგაზრდა "დემოკრატმა" განაცხადა – ქართულ კულტურასა და ტრადიციაში თურმე ჰომოსექსუალობა არ ყოფილა. ამ ახალგაზრდას , ეტყობა გონია, რომ ფრანგულ, ბრიტანულ ან გერმანულ ტრადიციებშია ჰომოსექსუალიზმი. რომ რომეო და ჯულიეტა სინამდვილეში ორივე ბიჭი იყო, სამი მუშკეტერი ლესბოსელი აგრესიული გოგოები, ხოლო ჯვაროსნული ლაშქრობა გე პრაიდი. სამაგიეროდ, გარყვნილი ევროპელიებისაგან განსხვავებით,როგორც ჩანს, მთელი ჩვენი მრავალ საუკუნოვანი ისტორიის მანძილზე ქართველები საკუთარ რელიგიასთან, კულტურასა და ტრადიციებთან სრულ ჰარმონიაში მიყვანილი მრუშობით ვახერხებდით შეგვენარჩუნებინა საკუთარი ეროვნული იდენტობა.
რა თქმა უნდა ვერაფრით ვერ დავიჯერებ, რომ ზემოთ მოყვანილი მართლმორწმუნე დემოკრატი ჯერ უმანკო ყმაწვილია და ჰეტერო სექსუალური მრუშობა, რომელიც ათი ცნებიდან ერთ ერთი მნიშვნელოვანი ცოდვა- მისთვის ისეთივე უცხოა როგორც ჰომოსექსუალური ექსპერიანსი.
თუმცა შესაძლოა მე არ გამიგია და ჰეტერო სექსუალური "ტრადიციული" მრუშობა ცოდვად აღად ითვლება ჩვენს პროგრესირებად ფუნდამეტალისტურ თეოლოგიურ დოგმატიკაში, უნდა ვაღიარო მიჭირს ქართულ დინამიურ ფარისევლობაზე ფეხის აწყობა.
ეს ყველაფერი გროტესკული და ძალიან შემაშფოთებელია. არა იმიტომ. თითქოს ჰომოსექსუალების ყველა მოთხოვნის დაკმაყოფილება დემოკრატიისა და ცივილურობის აუცილებელი პირობა იყოს– სულ თითზე ჩამოსათვლელია ის ქვეყნები სადაც კანონდებლობა ერთ სექსიანი ქორწინების, ან ჰომოსექსუალი წყვილს მიერ ბავშვის აყვენის საშუალებას იძლევა.
შემაშფოთებელი ის არის, რომ ამ თემაზე,ისევე როგორც ბევრ სხვაზე, დღეს საქართველოში კონსტრუქციული დიალოგი პრაქტიკულად შეუძლებელია.
ძნელი წარმოსადგენია პოლიტიკური ძალა, რომელსაც სექსუალურ უმცირესობათა უფლებების დასაცავად გაბედულება ეყოფოდა, ყველაზე უკეთეს შემთხვევაში რაც შეუძლიათ განაცხადონ,
ეს არის ის, რომ პრინციპში არაფერი აქვთ ჰომოების საწინააღმდეგო. რომ მათ ავადმყოფებად თვლიან, ეცოდებათ და ა.შ... მხოლოდ რამდენიმე წუთის შემდეგ ამ "საცოდავ ავადმყოფებს" ისე აგრესიულად მოიხსენიებენ, რომ მაშინვე ხვდები– ეს ადამიანები სწორედ მილგრიმის ექსპერიმენტის ქართული ვერსიის E- მოდერატორები არიან.
მართლაც გასაოცარია: თითქოს საქართველოში ცხოვრობენ სექსუალური უმცირესობები, თუმცა მათ კანონი სრულ უგულველყოფას უკეთებს, თითქოს ისინი არ არსებობდნენ ან – კანონ გარეშე იყვნენ გამოცხადებულნი. გაუგებარია რატომ არ ვაშენებთ მაშინ მათთვის "რეზერვაციებს", "გეტოებს". რომელსაც ალბათ ათასგვარი მორალისტი "მართლმადიდებელი" ორგანიზაციები ალბათ სიხარულით შეხვდებოდნენ?... პასუხი არც ისე რთულია – ღია ჰომოფობობასაც კი ვერ ვბედავთ – რა პირით შევხედავთ მაშინ დასავლელ დონორებს? ამიტომ ჯობია, ისე მოვიქცეთ, თითქოს ისინი სულაც არ არსებობდნენ, თითქოს "მართლმადიდებელ" პოლიტ–მორალისტთა რაზმები და მართლმადიდებელი დემოკრატები, მხოლოდ რაღაც გე–ფანტომებს ებრძოდნენ. იქნებ ჯობდეს ვაღიაროთ რომ ჰომოსექსუალები კრიმინალები არიან და ეს პასუხისმგებლობა ვზიდოთ საერთაშორისო თანამეგობრობის წინაშე ზოგიერთი ისლამისტური ქვეყანასავით? ბოლოს და ბოლოს დროა მივხვდეთ, რომ მწვადისა და შამფურის პრიმიტიული "დიპლომატიით ვერავის მოვატყუებთ. იქნებ არჩევნების წინ კანდიდატებს ბიბლიაზე ფიცი დავადებინოთ, რომ არ არიან პედერასტები, კრემლის აგენტები და სომხები?
მე არც კი ვიცი, არსებობს თუ არა კანონი ჰომოფობიისა და სხვადასხვა დისკრიმინაციის შესახებ.თუ არ არსებობს რატომ არ არსებობს. ან თუ არსებობს რატომ არავინ არასოდეს არ იყენებს?
– მათთვის ხომ სექსი თითქოს მხოლოდ რეპროდუქციის საშუალებაა. რა თქმა უნდა, ყველას მშვენივრად ესმის რომ ეს ტყუილია, ქართველი ქალები და მამაკაცები ფიზიოლოგიურად ზუსტად ისევე არიან მოწყობილნი, როგორც სხვა ეროვნების ადამიანები, ამიტომ ჩვენში სექსი სიყვარულთან და სიამოვნებასთან ისევეა დაკავშირებული როგორც ყველაზე "გარყვნილ" ევროპულ ქვეყნებში.
საერთოდ "მორალური სექსი", ან თუ გნებავთ მორალი სექსში– ძალიან მნიშვნელოვანია ქართველისათვის. გარეგნულად მაინც. მარტო ეს "მეცნიერული" ტერმინი– ქალიშვილობის ინსტიტუტი რად ღირს. ან ტელევიზიით საბრალო მეძავების შეუნიღბავი სახეებით ჩვენება, მათი სიძულვილი, უფრო სასტიკიც კი –ვიდრე ქართველი გეების–რადგან მათ ჯერ ჯერობით ფარული კამერებით მაინც არ დასდევენ.
განსაკუთრებით უცნაურია თავად ჰომოსექსუალების უფლებების დამცველებისაგან წამოსული ამორალური სისასტიკე:
დაახლოებით ორი თვის წინ YouTube ზე ერთი ამაზრზენი ვიდეო რგოლი გაჩნდა. თუ როგორ ურიგდებოდა მიკროფონით ფარულად აღჭურვილი ახალგაზრდა ცირკის წინ მდგომ შუა ხანს გადაცილებულ მეძავებს, როგორ ეკითხებოდა მათ სერვისის მრავალფეროვნების , ფასების, ასაკის შესახებ. ყოველივე ამას ქუჩის მეორე მხარეს გაჩერებული მანქანიდან ფარულად იღებდა კამერა. ვიდეოში ქალებიც და ამ სისაძაგლის ავტორიც შეუნიღბავი სახეებით არიან ნაჩვენები.
იშვიათი გამონაკლისის გარდა, ამ საბრალო ხანში შესული ქუჩის მეძავებით ქართველი ახალგაზრდა "ვებ– ლიბერალების" ნაწილი მშვენივრად გაერთო,თანაც სრულიად "უფასოდ" – ვიდეო დიდი წარმატებით სარგებლობდა ერთ ხანს ფეისბუკის სწორედ იმ წევრებში, რომელთა ნაწილი ყოველთვის თავგამოდებით და სამართლიანად იცავს ჰომოსექსუალების,
უფლებებს.
უფლებებს.
არც ქალების, და საერთოდ ადამიანის ათასნაირი უფლებების დამცველთ არ ამოუღიათ ხმა.
მიუხედავად რამოდენიმე ჩემსავით ზედმეტად "მგრძნობიარე" ფეისბუკელის თხოვნისა, რომ ავტორებს სოციალური ქსელიდან მაინც მოეხსნათ ვიდეო , ყური არავინ გვათხოვა, YouTube – ზე დღემდე დევს ამ ახალგაზრდების ვიდეო "პერფომანსი'' და მას უამრევი მნახველი ჰყავს, მათ შორის ვინ იცის იქნებ, თავად მეძავების ნათესავები, ან თანასოფლელები.
ასეთი ვიდეოს ავტორებს, მისი გამავრცელებლებს და კომენტარის ავტორებს საფრანგეთში წვინტლიან ანანისტებს (les petits branleurs) ეძახიან. მათ, საქართველოსთგან განსხვავებით ნორმალურად განვითარებულ საზოგადოებაში გაცილებით დაბალ საფეხურზე აყენებენ ვიდრე თავად მეძავებს , ჩვენთან კი როგორც ჩანს ისინი პირიქით სრულიად პროგრესულ ახალგაზრდებად ითვლებიან – ამ ვიდეოს გამოქვეყნებიდან ორი– სამი დღის შემდეგ ისინი უკვე თეა თუთბერიძის უფლებებს იცავდნენ თავგამოდებული პროგრესულობით თუ ცივილურობით . ამ საბრალო ქალების ბედით არც თავად გამოჩენილი ლიბერალები დაინტერესებულან – საუკეთესო შემთხვევაში მათ ეს ვიდეო ბარბაროსობა ვერც კი შეამჩნიეს. არავის უთქვამს ათრთოლებული სველი ხმით "დღეს ჩვენ ყველანი მეძავები ვართ" !
მე ყოველთვის ვთვლიდი, რომ დემოკრატია და განსაკუთრებით ლიბერალიზმი დეტალებისაგან შედგება და არა რაღაც ერთი მთლიანი და დიდი პირადი პოლიტიკური გადაწყვეტილებისაგან.
დარწმუნებული ვარ ეს წვინტლიანი ანანისტები, გოგი გვახარიას ნაჩვენებ
"კაბირიას ღამეების" ფინალური სცენის ყურებისას, ჯულიეტა მაზინას "ოქროს პალმით"გასხივოსნებულ სევდიანი ღიმილის დანახვაზე მდუღარე ცრემლებს ღვრიან, ცირკთან მდგარ საცოდავი ასაკოვანი მეძავი ქალების დანახვაზე კი სიცილით იჭაჭებიან, ეს სწორედ ის კატეგორიაა ადამიანებისა, რომლებიც ჯიპებით ძაღლებზე და კატებზე "ნადირობენ". ასეთები ოსვენცემში ღუმელების დამსუფთაებლებად მუშაობდნენ, მათ მთელს მსოფლიოში შეხვდებით, ყველა კონტინენტზე, ყველა ქვეყანაში – მხოლოდ დასავლეთში ისინი ჩუმი კუანა წვინტლიანი ანანისტები არიან, რადგან მათ კანონიც სჯის და საზოგადოების მორალიც. საქართველოში კი ასეთები სიცილით სულს ვერ იბრუნებენ , რუსთავი ორის კომედი შოუს (თებერვალი 2010) "ხუმრობის" მოსმენისას: "სომალიში თოვლი მოვიდა და ქვეყანაში საკვების პრობლემა გადაიჭრა... " ასეთები მოხუც მათხოვრებს კუბრიკის "მექანიკური ფორთოხალის" პერსონაჟებივით ბეისბოლის კომბლებს გამეტებით ურტყამენ. მათ მილგრიმის ექსპერიმენტის მოდერატორის ავტორიტარული ბრძანებაც არ სჭირდებათ – ისინი მაღალ ძაბვის ღილაკს საკუთარი ინციატივით აჭერენ ხელს, ხოლო შემდეგ, როდესაც გაიზრდებიან და წვინტლებს მოიწმინდავენ , თავად გადაიქცევიან ავტორიტარული მრძანების გამცემ "მოდერატორებად"
, შექმნიან უამრავ მოდელირებულ რეალობას, იმისათვის რომ ადამიანებს შემთხვევით "ღმერთი არ გაუწყრეთ" და თავი გმირებად არ წარმოიდგინონ, რომ მათ საკუთარი უმწეობის, სიმხდალის, კონფორმიზმის შეგრძნება გაუმძაფრდეთ, საკუთარი თავი შეძულდეთ.. სწორედ ისე, როგორც რამოდენიმე კვირის წინ ტვ აგრესიით მიწასთან გასწორებულ შეშინებულ საქართველოში.
მილგრიმის ექსპერიმენტი 1961– ვიდეოპ.ქ,
3 აპრილი 2010
