ვარსკვლავების ომი.
ქართული ეპიზოდი.

stars wars "A NewHope"

1990 წლის ერთ ცივ საღამოს ირაკლი ჩარკვიანმა კოტე ყუბანეიშვილს და მე განგვიცხადა, რომ "ქართულ პოეზიას აკლია მძიმე როკი." მე ვთვლიდი, რომ როკ'ნ'როლი უფრო აკლდა, მაგრამ კოტემ, მიუხედავად იმისა, რომ თავისი ბუნებით და შემოქმედებით ჩემს ვერსიასთან უფრო ახლოს იყო, როგორც ყოველთვის ირაკლის აუბა მხარი და რეაქტიულ "კლასიკას" ეს ფრაზა ამ ფორმით შემორჩა.
ასეა თუ ისე, დღეს ქართულ პოეზიას ისევ აკლია როკ'ნ'როლიც და მძიმე როკიც.
ჩემთვის ეს ნამდვილი ტრაგედიაა.
როდესაც ირაკლის რომანი, "მშვიდი ცურვა" წავიკითხე, დავრწმუნდი, რომ მისთვის ეს ტრაგედიაზე მეტიც იყო. რუსულმა დისკომ ქართულ პოეზიაში ის შეიწირა.
როკ'ნ'როლმა კი კოტეს ცოტათი უშველა.
მე მართალი ვიყავი. ქართულ სულს სიმსუბუქე აკლია, ტყვიის ფრთებით ვერ აფრინდები, თუ მართლა რეაქტიული არა ხარ! თუმცა ქართველი პოპ ვარსკვლავების უგემოვნებო სიმსუბუქეს, ისევ ის სიმძიმე ჯობია, რამელმაც ირაკლი ჩარკვიანი გასრისა და მიწის ქვეშ, ნამდვილ ''ანდერგრაუნდში" ჩაიტანა
ამ უგემოვნებო ბრიყვებთან ბრძოლას ჩარკვიანმა, ჯერ საკუთარი პოეზია შესწირა, რაც პირადად მე მისთვის დღემდე ვერ მიპატიებია. მერე ნერვები, ბოლოს კი სიცოცხლეც. "ბალახიანი მიწა საბანივით გადააფარეს" როგორც თავად უნდოდა, მერე მის უშნო სახლს, ვერაზე, მარმარილოს მემორიალური დაფა მიახრახნეს.
დარწმუნებული ვარ, როდესაც იმ ქვეყნად შევხვდები, ბევრს "ვიღადავებთ" ამ მარმარილოს აფიშაზე. ყოველ შემთხვევაში მე მაინც (თუ ამის ხასიათზე ვიქენი რა თქმა უნდა).

ხანდახან ვფიქრობ, ახია მეთქი მასზე, გომართელისა და წურწუმიასა საზოგადოებაში რომ მოხვდა მაესტროს ეკრანზე. რომ მისი პოეზია, რომელსაც არც მძიმე როკი აკლდა და არც როკენროლი, რამოდენიმე მისი ახლო მეგობრის გარდა არავის აინტერესებს. რომ ვერავინ მიხვდა: "მშვიდი ცურვა" პოემაა და არა რომანი, რომ ეს წიგნი რომელიც ხაშლამასავით ჩამოატრეს მის თუ არ ვცდები ორმოცზე, მაშინვე დაივიწყეს, ვერავინ მიხვდა,რომ იგი ბევრად უფრო მნიშვნელოვანი იყო მისთვის, ვიდრე პოპ ვარსკვლავობა, და რომ საერთოდ, ეს ერთერთი ყველაზე კარგი წიგნია, რომელიც საქართველოში ბოლო ორი ათეული წლის განმავლობაში დაიწერა.

ის ენერგია, რომელიც ლოკალურ პოპ ვარსკვლავად გადაქცევას მოანდომა, რამოდენიმე ასეთი წიგნის დაწერას სავსებით ეყოფოდა...
სამწუხაროდ თავადაც გვიან მიხვდა, ქართველი დისკო ვარსკვლავების სიაში პირველობას რომ ვერ გაცდებოდა. ეს კი მისთვის საკმარისი არ იყო. ჩარკვიანი გაცილებით დიდი ამბიციის მატარებელი იყო და არც თუ ისე უსაფუძვლოდ. ამ ამბიციის დაკმაყოფილება მას მხოლოდ ლიტერატურით შეეძლო. მადლობა ღმერთს, ამ წიგნის დაწერა მაინც მოასწრო, თორემ ალბათ კიდევ უფრო სევდიანი წავიდოდა იმ ქვეყნად...
მერე, როდესაც მიხვდა, რომ მშველელი არსად ჩანდა, თვითონვე მოკლა მონარქი... თუმცა არ დაუჯერეს, სანამ პირადად მასაც არ ამოხდა სული... ზოგი მაინც დღემდე მეფეს ეძახის...
ეს არის ლოკალური პოპ ვარსკვლავობის საფასური. მისი ადგილი დუგლას დანსა და ჟაკ კერუაკს შორის იყო, ვიდრე მაესტროს კლიპებში კახუჩელებსა და სხვა ვიღაცჩელებს შორის... ჩემი აზრით მიხვდა, და სწორედ ამიტომ წავიდა... მათთან.
ეს გარკვევით წერია მის ბოლო წიგნში.
მისმა ახალმა საკომუნიკაციო ენამ, მუსიკამ, ჩემი აზრითა ქართულ გემოვნებას ვერაფრით უშველა – , ფენომენალურად უნიჭო და გოიმურმა რუსულმა პოპმა ირაკლიზე გაცილებით მეტი გავლენა მოახდინა ქართველ ''ვიღაცელებზე" და "ვიღაცუნებზე"... სწორედ იმიტომ რომ ქართულ პოეზიას აკლდა ''მძიმე როკ ნ რილი'' მე რომ ირაკლის ნაირი მუსიკოსს რამოდენიმეს მაინც ვხედავდე ქართულ პოპში, ჩავთვლიდი, რომ ასე თუ ისე, იქნებ მართალიც იყო როცა პოეზია პოპ (არა როკ) მუსიკით ჩაანაცვლა, მაგრამ ის რასაც მე დღეს ვუსმენ და ვუყურებ. არც მეტი არც ნაკლები პოეტი ჩარკვიანის ერთი დღით მოცდენად არ მიღირს, ყოველ შემთხვევაში მე ასე ვფიქრობ. ღრმად მჯერა. რომ კოტე ყუბანეიშვილივით, რომელმაც ქართული პოპ პოეზია შქმნა, როგორც პოეტი გაცილებით მეტს მოუტანდა ქართულ კულტურას და საკუთარ შემოქმედებას, ვიდრე როგორც მუსიკოსი. მძიმე როკს ბითნიკების პოეზია უსწრებდა წინ. პოეზია, რომელიც საქართველოში უდღეური ბავშივით განუვითარებელი დარჩა.

ირაკლი ჩარკვიანი ამ დებილმა ბავშვმა მოკლა.
2.
ეს თემა, უფრო სწორად ირაკლი ჩარკვიანი, ჩემგან ცალკე ტექსტს იმსახურებს. ამიტომ ისევ ქართულ პოპს, ანუ როგორც მას ჩვენში ეძახიან ესტრადას (ბოდიში უხამსი გამოთქმისათვის) დავუბრუნდები, რომელსაც რომ არ მოგატყუოთ არც ისე კარგად ვიცნობ, თუმცა მის გასაცნობად სულაც არ არის საჭირო დიდი მუსიკალური ინტუიცია. საკმარისია, უცნობის შესვენებების დროს მაესტროს კლიპებს ერთი საათი უყუროთ და ძალიან უნიჭო თუ არა ხართ, სულ ადვილად შეიძენთ ქართული ესტრადის ექსპერტის ახალ პროფესიას, : სამწუხაროდ ისევე როგორც ბევრი სხვა პროფესია საქართველოში ვერ გეტყვით რაში შეიძლება გამოგადგეთ. ყველაზე დიდი, სავიზიტო ბარათზე გვარის ქვეშ მიაწეროთ...

ქართულ პოპ მიმდინარეობებზე ლაპარაკი შორს ვერ შეგვიყვანს შოუ ბიზნესის ბობოქარ ოკეანეში. ამიტომ პოპის ქართულ კუს ტბაზე პატარა ნავით სეირნობა ჯობია სწრაფად მოვამთავროთ: ცოტა დისკო, ცოტა ლათინო, ბევრი წნილის სუნიანი პატრიოტიზმი , რაც მთავარია უზარმაზარი გავლენა რუსული საესტრადო "მისტიციზმისა", და რა თქმა უნდა ნიაზ დიასამიძე, რომელსაც მადლობა ღმერთს მთელ ამ მარაზმთან არავითარი საერთო არა აქვს. აი, სულ ეს არის! ქართველ მარგინალ როკერებს ჯობია სულ ნუ შევეხებით, როგორც უძილობით დატანჯულ და ძლივს ჩაძინებულ დათვს თავის ზამთრის ბუნაგში.

ახლა კი თავისუფალი სინდისით შეგვიძლია გადავიდეთ უფრო საინტერესო თემებზე: მაგალითად, რატომ ხდება, რომ ქართველი პოპ ვარსკვლავები "შემოქმედებით" და კომერციულ წარმატებებს, ქართული მწვანილის არ იყოს, მხოლოდ რუსეთში აღწევენ. თუ რა თქმა უნდა ქეთი მელუას არ ჩავთვლით, ერთად ერთ ქართველ საერთასორისო ნამდვილ ვარსკვლავს, რომელიც 9 წლის ასაკში დაუძვრა ხელიდან ბოროტ რუსულ – ქართულ საესტრადო გავლენებს, თუმცა ის საერთოდ არც მიეკუთვნება ქართველ მომღერალთა შთამბეჭდავ სიას.
სტეფანე და 3G (Gმირი,Gოიმი, Gლამური?! ), ბოლოს და ბოლოს, როდესაც მიხვდნენ, რომ "ევრო ვარსკვლავები" ვერ გახდნენ, დაუყოვნებლივ Gმირობა მოინდომეს. საზოგადოებრივმა მაუწყებელმაც მარტივად დაიძვრინა თავი შესაძლო უხერხული კითხვებისაგან, რომელიც მისთვის რათქმა უნდა არავის დაუსვამს – როგორ მოხდა, რომ , როგორც მათ თავიდან განაცხადეს, ევროპული ტელევიზიების ხელმძღვანელებმა, რომლებიც ერთი თვის წინ დაჩოქილები ემუდარებოდნენ საქართველოს ამ საოცრარ კონკურსში მონაწილეობას, დღეს ძალიან ცივად, და აუღელვებლად, ჩვენი ნახევრად შიშველი ქართველი დისკო ჟანა დარკები თუ მაია წყნეთელები, ისე ამოშალეს მონაწილეთა სიიდან, რომ ხელიც არ აუკანკალდათ.
ამ კითხვის დასასმელად დღეს რა თქმა უნდა არავის ცალია, რადგან ცხრა აპრილისათვის მზადებამ ყველაფერი დაავიწყათ...(უნდა ველოდოთ რომ ცხრა აპრილს , საქართველოს გაბრწყინების შემდეგ, კარგა ხნით საბოლოოდ გასუფთავდება ჩვენი მეხსიერება). მე პირადად საზოგადოებრივ მაუწყებლისათვის წაყენებულ ბრალდებების გრძელ პოლიტიკურ სიას დავუმატებდი თვალთმაქცობას, უპრინციპობას, ბავშვურ სიხარბეს და ლაჩრობას.
როგორც გასული კვირის პოსტკრიპტუმისაგან შევიტყე, ჯგუფი ლონდონში "ევროპული სტანდარტების"(ასეთ გამოთქმებზე თვალებზე ცრემლი მადგება ხოლმე ) კლიპს იღებს. ხოლო, როგორც იმავე რეპორტაჟში რუსული საოცარი პოპის ერთ ერთმა სავარაუდოდ პატივცემულმა ექსპერტმა განაცხადა, ქართველებმა კონკურსში მონაწილეობის გარეშეც უზარმაზარ წარმატებას მიაღწიეს კარგად გათვლილი სკანდალით, რადგან სიმღერას უკვე მთელმა რუსეთმა მოუსმინა...და როგორც რეპორტაჟის ავტორმა დაამატა, მსოფლიო აალაპარაკა. სრული პასუხისმგებლობით უნდა გითხრათ, მსოფლიოს, არა მარტო ჩვენი 3G არ აინტერესებს, თანაც აბსოლიუტურად, არამედ თვით ევროვიზიაც, და მასში მონაწილე საკუთარი თანამემამულეებიც კი. მაგალთად, პატრისია კაასს, რომელიც ვგონებ წელს საფრანგეთს წარმოადგენს მოსკოვში, უმოწყალოდ დასცინა ფრანგულმა პრესამ მცდელობისათვის, რომ იქნებ როგორმე თავი შეახსენოს ფრანგებს, და ისევ დაივიწყა. რუსეთში ვარსკვლავების სასაფლაოზე, ფენომენალურ წარმატებას და პუტინთან ახლო მეგობრობას ეტყობა მაინც, ძალიან პრეტენზიულ სამშობლოში მცირე წარმატება ურჩევნია, თუმცა უიმედოდ. ევროვიზია არ არის ის კონკურსი, რომელში მონაწილეობა და წარმატება ევროპის ისეთ ქვეყანას როგორც საფრანგეთია, აღაფრთოვანებს.

საერთოდ, მე ვთვლი, რომ ამ უბადრუკ ევროვიზიაზე ამხელა იმედების დამყარება, სწორედ ქართული კულტურული პოლიტიკის პროვინციალიზმის შესანისნავი დამადასტურებელი არგუმენტია.

ამ კონფლიქტის გარშემო ატეხილი აჟიოტაჟის მონაწილეებმა, განსაკუთრებით ჩვენმა მოსკოვურ აქცენტიანმა რუსულ შოუ ბიზნესში წარმატებულმა თანამემამულეებმა, ისე ახლოს მიიტანეს გულთან 3G –ს მიერ პუტინის შეურაცხყოფა,ისე განიცადეს, რომ გულწრფელად შემეცოდნენ, განსაკუთრებით სააკაშვილის კუმირი დიანა ღუნწკარია და რა თქმა უნდა, მსოფლიოში არ ვიცი, მაგრამ საქართველოს მე – 8, რუსეთის კი ერთდროულად 8,9 და 10 საოცრება თინა კანდელაკი. რომელიც საოცრად ჰგავს ტიმ ბარტონის Mars Attacks ის ამ პერსონაჟს.

VIDEO
საერთოდ მე რომ ტიმ ბარტონი ვყოფილიყავი და მცოდნოდა ამ ერთდროულად მე 8, 9 და 10 საოცრების შესახებ, ამ ეპიზოდს ფილმიდან ნამდვილად თინა კანდელაკს მივუძღვნიდი. თუმცა უნდა გითხრათ რომ რუსთავი 2 გაცილებით მარტივად მოახერხა თბილისის მერიოტის ჰოლში, არანაკლები გონებამახვილური ფანტასტიკის გადაღება. ამ ინტერვიუს Moscow Attack არ ქვია. თუმცა ფანტაზიის მასშტაბით თვით ტიმ ბარტონიც კი ბევრად უკან ჰყავს ჩამოტოვებული.

VIDEO
დააკვირდით აღფრთოვანებისაგან გაბერილ ჟურნალისტს, კანდელაკის ხელების განუწყვეტელ ეროტიულ მოძრაობას, განსაკუთრებით, მის ვულკანივით ამოფრქვეულ სისულელეებს, მაგალითად პოლიტიკაში ლამაზი ქალების მოსვლის შესახებ ( პრეზიდენტ სარკოზის მეუღლე კარლა ბრუნი,რომელიც ინტელექტით პრინციპში, თინასაგან დიდად არ განსხვავდება, როგორც ჩანს პოლიტიკოსი გონია), ასევე ყურადღების მიქცევის ღირსია კამერისა და თინას ეროტიული ურთიერთობა. იმედი მაქვს ოპერატორის ფსიქიკა ძალიან არ დაზარალდა მოსკოველი სექს სიმბოლოს "აჟურნი" ფეხებზე კამერით ცოცვისას. განსაკუთრებით საინტერესოა თინას შარმიანი რუსული აქცენტი... ეს აქცენტი გაცილებით უფრო მნიშვნელოვანია ვიდრე ყველაფერი დანარჩენი. ყოველთვის მიკვირდა, რატომ იწყებს ქართველების დიდი ნაწილი აქცენტით ლაპარაკს ორი წლის თავზე, მაინცა და მაინც რუსეთში ემიგრაციისას?
ბავშვობაში, ყოველ ზაფხულის , ივნისის დასაწყისში ბებიას სურამში მივყავდით მე და ჩემი ძმა, იქ ყოველთვს ვიღაც იყო ჯარიდან ახალი ჩამოსული, (ჯარისკაცებს მაისში და ნოემბერში ათავისუფლებდნენ წითელ არმიაში სამსახურიდან) .
ზოგიერთი მათგანი ძალიან ხშირად უცნაური რუსული აქცენტით ლაპარაკობდა . როგორც მოგვიანებით მივხვდი, რუსულად სამ სიტყვას ვერ აბავდნენ წესიერად. აქცენტი კი მაინც ქონდათ. მათი მშობლები ამაყად წუხდნენ რომ შვილები გაურუსდათ... ეს ქალბატონი თინა ამ საწყალ ნაჯარისკაცებებს მაგონებს. რომლებიც პირველივე დათრობისთანვე, უპრობლემოდ, აბსოლიუტურად უაქცენტდ იგინებოდნენ ხოლმე მშობლიურად, ქართლულად. განსხვავება მხოლოდ იმაშია, რომ უმეტეს მათგანს, არც მანამდე, და არც მას შემდეგ რუსეთი თვალით არ უნახავს... მით უმეტეს მესამე რომი – მოსკოვი, რომელიც ერთადერთი ქალაქია მსოფლიოში, სადაც მსგავსი ენიგმატური "მონაცემების" მქონე ქალს შეუძლია ისეთ გაუგონარ "წარმატებებს" მიაღწიოს, რომ რუსთავი 2–ის მრავლის მნახველი ჟურნალისტიც კი გახეთქოს გულზე თავისი მწვანე "ტუფლებით" და განაცვიფროს თავისი "პროვოკატიურულობით". როგორც ვიცი, ქალბატონ კანდელაკიც ძალიან განიცდის რუსი ერის დისკო შეურაცჰყოფას...

საერთოდ მსგავსი უნიკალური იდენტიფიკაცია ქვეყნის პრემიერ მინისტრთან როგორიც ევროვიზიის ვეტერან რუს პოპ ვარსკვლავებს და მათ პროდიუსერებს ჭირთ, ნამდვილად ღრმა შესწავლის ღირსია, როგორც განსაკუთრებული ამორალური პათოლოგია. ძნელი წარმოსადგენია, რომ ჯორჯ ბუშზე ნასროლი ფეხსაცმელის გამო, ბრიტნეი სპრინგს ვენები გადაეჭრა დიმა ბილანივით.

VIDEOმოსკოველი ქართველი ''ვარსკვლავების'' ფსიქიური და ფსიქოლოგიური შესწავლა, კი, მგონია, ძალიან სასარგებლო იქნებოდა ქართული მენტალიტეტის განსაზღვრისათვის. მე ვთვლი, რომ ჩვენ შექსპირული ტრაგიკული სული გვაქვს. რადგან ვერ წარმომიდგენია ადამიანი ასე განიცდიდეს თავის ეთნიკურ წარმომავლობას, როგორც სოსო პავლიაშვილი თავის ქართულ ინტერვიუებში, და თან იძულებული იყოს ასე კოლაბორანტულად უქიცინებდეს უკანალს საეჭვო გემოვნების რუს პუბლიკას. ერთხელ 90 იან წლებში თბილისის მრგვალ ფილარმონიაში ტატო კოტეტიშვილს გადმოუხტა სცენიდან საცემად, რომელიც მას დარბაზიდან დასცინოდა: სიმღერის მისამღერზე,მგონი: подием со мною ტატო სიმღერითვე რეპლიკას აძლევდა მე 7 რიგიდან пошeл на х... ю! ძლივს გამოვასწარით დარბაზიდან პავლიაშვილის ნახალოვკელ ძმაკაცებსო, კოტე ყუბანეიშვილმა მომიყვა, რომელიც ტატოსთან ერთად ესწრებოდა ამ კონცერტს. თუმცა რას აკეთებდნენ იქ ან ერთი ან მეორე, არ ვიცი.ეტყობა წასასვლელი არსად ჰქონდათ. ვიცი, რომ მთელი თბილისი რუსულ პოპ ზე დღემდე გიჟდება. საინტერესოა არა? ესეც კრემლის მიერ არის გათვლილი თუ უბრალოდ გემოვნების კრიზისის ბრალია?

VIDEO
თვით ''ჩვენი დროის გმირს", უცნობსაც კი, დარწმუნებული ვარ ღამეები აქვს გათენებული რუსული მხიარული ერთუჯრედიანი პოპის მოსმენაში. ეს ისეთ დიდ რეპნარევ ჰიტსაც კი ეტყობა, როგორიც ''მატარებელია''... რაც რა თქმა უნდა არ არის დანაშაული. გავლენა შეიძლება ვიეტნამური პოპისაც კი გქონდეს. მხოლოდ როდესაც ამ გავლენას ასეთი მასიური სახე აქვს როგორც ეს საქართველოში რუსული გემოვნების გავლენაა, მაშინ ისტერიკა აღარ უნდა გემართებოდეს და ოკუპაციის დღეს არ უნდა კრძალავდე რადიოთი და ტელევიზიით რუსული სიმღერების გადაცემას, როგორც ეს გასულ 25 თებერვალს მოხდა საქართველოში.
საერთოდ საინტერესოა, რითი განსხვავდება ქართული საზოგადოება რუსულისაგან, რომელმაც საკუთარი პრემიერ–პრეზიდენტის გამო მაინც გამოუცხადა ბოიკოტი ერთ ცუდ ქართულ სიმღერას, ჩვენ კი ბოიკოტს ვუცხადებთ, ყველა რუსულ სიმღერას, მთელ რუსულ მუსიკას ერთად აღებულს, ცუდსაც და კარგსაც... ჩემი აზრით ეს (რე) აქაცია თავისი სიბრიყვის მასშტაბით ბევრად აღემატება ევროვიზიის ბოიკოტს.

საერთოდ ცუდი გემოვნება უმადური რამ არის, ბუმერანგივით ტრიალდება შენს წინააღმდეგ. ამის შესანიშნავი მაგალითია პრეზიდენტ სააკაშვილის შარშანდელი სიყვარული დიანა ღუნწკარიას მიმართ, რომელმაც ისე მძაფრად განიცადა პუტინის დისკო შეურაცჰყოფა, რომ სანამ ჟიურის გადაწყვეტილება არ შეიტყო, მგონი არ უძინია. პრეზიდენტს თუ ასეთი მდარე გემოვნება აქვს, თუ მართლა მოწონს ქართულ რუსული ესტრადა, ძალიან სამწუხაროა... როგორ აპირებდა ღუნწკარიას ფანობით ქვეყნის აშენებას, არ მესმის. მაგრამ დავანებოთ თავი ჩვენს წიქარასავით მორბენალ პრეზიდენტს, რომელიც ხან ბუბა კიკაბიძეს და ნანი ბრეგვაძეს გადაუგდებს ხოლმე უკან მდევარ გაუმაძღარ პუტინს, ხან სტეფანეს 3გ სთან ერთად, ხანაც საბრალო ღუნწკარიას. დეპრესირებული სოსო პავლიაშვილის საქმე გარკვეულია – მას რუსეთში ისე ამღერებენ და აცეკვებენ, როგორც შინდლერის ებრაელ მუსიკოსებს, ნაცისტების მთვრალ წვეულებაზე, ან სტრიპტიზიორ ქალებს გერმანული ოკუპაციის დროინდელ SS ელებით გაჭედილ პარიზის კაბარეში.

გაცილებით უფრ საინტერესოა ჩემთვის, როგორი იქნება ქართველი პოპ
ვარსკვლავების გადანაწილება განკითხვის დღეს– 9 აპრილს. მათ შორის მოსკოვში მოღვაწე მეგა ვარსკვლავებისაც. რომელთა პოზიცია, პრინციპში რთული გასაგები არ არის– ისინი სავარაუდოდ უცნობის გარშემო შემოიკრიფებიან, მაგრამ რას იზამს პრეზიდენტის მომღერალი ფანკლუბი? ჯერჯერობით ისინი არსად ჩანან, თითქოს მას შემდეგ რაც სიმღერით, ლუი ვიტონის ჩანთებითა და პრადას სათვალეებით აფხაზეთში ზუმბას მატარებლით წავიდნენმ უკან არც დაბრუნებულან, და ბედნიერად ირუჯებიან დღემდე ბიჭვინთის პლიაჟზე.

ჩემი აზრთ ისინი ჯერჯერობით სიტუაციას სწავლობენ, ჯერ ვერ გადაუწყვეტიათ 9 აპრილს რომელ სცენაზე იმღერონ. ცხადია დასანანი იქნება თუ რომელიმე მათგანი გამარჯვებულ მუსიკოსთა სიაში ვერ მოხვდება. ბრძოლა კი სამშობლოს სიყვარულისათვის ვარსკვლავთა შორის დაუნდობელი იქნება. ამაში ეჭვი არ მეპარება. თუმცა, მხოლოდ მას შემდეგ, რაც გაარკვევენ ვის უნდა უერთგულონ , რუსულ ერთუჯრედიან მხიარულ პოპ კულტურის გავლენის სფეროში დარჩენილ გაბრწყინებულ საქართველოში.
სააკაშვილის ცნობილ რევოლუციურ ვარდისფერ ექსპრესს "თბილისი–ისტამბული – ლონდონი", რომელსაც, როგორც აღმოჩნდა ნახევარზე მეტი საქართველო ჩამორჩა, 9 აპრილს უცნობის ორ აკორდიანი მხიარული "მატარებელი" დაემატება, მასზე შეხტომა, როგორც ამბობენ ჯერ კიდევ შესაძლებელია, ამიტომ ქართული შოუ ბიზის ''უკაშკაშეს'' ვარსკვლავებს, სულ მალე ვიხილავთ რომელიმე პერონზე, ან საპრეზიდენტოზე, განთავისუფლებულ პლაცკარტის ადგილების დასაკავებლად, ან საპარლამენტო–დემოკრატიულ–მონარქიულ–ლეიბორისტულ–ქრისტიანულ–ათეისტურზე, რომელის ლიანდაგებსაც ''სად მივყევართ'' ჯერჯერობით, თვით უცნობსაც ვერ გაურკვევია...ალბათ კიდევ ერთხელ
Куда глаза глядят?!...

პაატა ქურდაძე
23 მარტი 2009