ომი და ომი

"God created war so that Americans would learn geography." Mark Twain

''ღმერთმა ომი იმისათვის შექმნა, რომ ამერიკელებს გეოგრაფია შეესწავლათ''. – მარკ ტვენი

Dr. Strangelove.Stanley Kubrick.1964. Video YouTube vertion

შეგვიძლია ტკბილად ვიძინოთ: ის მშვიდობა, რომლისაც ომის შემდეგ ეშინიათ ხოლმე, საქართველოში როგორც ჩანს კიდევ კარგა ხანს არ დადგება: როგორც ამბობენ ჩვენ მხოლოდ ბრძოლა წავაგეთ და არა ომი, ეს ომი გრძელი და ძნელი იქნება. ასევე ამბობენ, რომ ჩვენ არასოდეს შევურიგდებით ტერიტორიების დაკარგვას, და მათ სისხლისღვრის გარეშე დავიბრუნებთ მას შემდეგ, რაც დევნილი ბავშვები ინგლისურს ისწავლიან, ბაიდენთან სტუმრად წავლენ, ჩამოვლენ, გაიზრდებიან, მერე დემოკრატიულ და ეკონომიურად ძლიერ ქვეყანას ააშენებენ, რომელშიც აფხაზები და ოსები სიამოვნებით დაბრუნდებიან...

ამასობაში კი ჩვენ მშვიდობიანად ვიცხოვრებთ ამ უცნაურ უსისხლო საომარ მდგომარეობაში, რომელსაც არასოდეს არ წავაგებთ, რადგან კაპიტულაციას ხელს არავითარ შემთხევაში არ მოვაწერთ...როგორც თავის დროზე იაპონელებმა, ჩინელებმა, ფინელებმა და რუსეთის მიერ სხვა გაძარცვულმა მეზობელმა ქვეყნებმა, რომელთა ნაწილმა ეკონომიურად და დემოკრატიულად განითარებული ქვეყანა დიდი ხანია ააშენა... დაკარგული ტერიტორიები კი რატომღაც ჯერ მაინც ვერ დაიბრუნა...

რაღაც სულულური ქრონიკული საომარი ნირვანის კარიბჭესთან ვდგევართ. ამ მარადიული ომის დამთავრების პერსპექტივას შვილებს ვუტოვებთ მემკვიდრეობით. ...ჩვენ კი ისღა დაგვრჩენია, სუფთა სინდისით მხრები ავიჩეჩოთ, ხელები დავიბანოთ, მერე გულზე დავიკრიფოთ და მშვიდად მოვკვდეთ.

1.
ომი დამთავრდა. ჩვენ ის წავაგეთ.
უცნაურია, რატომ გახდა ასეთი ძნელი ამ ოთხი მარტივი სიტყვის წარმოთქმა. ბოლოს და ბოლოს, ომი ნაპოლეონმაც წააგო. რა გასაკვირია ჩვენი გამოუცდელი მხედართ მთავარი და მისი "მოყვარული" გენერლები რომ დამარცხებულიყვნენ. თუ ღირსეული წაგება არ იცი, ახალ ომს მოუმზადებელი შეხვდები და ისევ წააგებ. ყოველთვის წააგებ.

დამარცხებული მხედართმთავარი არ რის მოღალატე მხედართმთავარი. ამ ომში საქართველო დამარცხდა და არა სააკაშვილი. რუსეთმა საქართველოს წაართვა ტერიტორიები და არა ნაციონალურ მოძრაობას. თუმცა ომის წაგების პასუხისმგებლობა 21 საუკუნეში პოლიტიკოსის საზიდია და არა ჯარისკაცის.ეტყობა ამ პასუხისმგებლობას არიდებს თავს ქართული ხელისუფლება, რომლისთვისაც ზმნა "წაგება'' ნამდვილ დემონის ჩურჩულად იქცა.

მართალია, როგორც პრეზიდენტი სააკაშვილი ამბობს კაპიტულაციაზე ხელი არ მოგვიწერია და ეს ორი უბედური და გაჩანაგებული რეგიონი არავის უღიარებია დამოუკიდებლათ, მაგრამ ისიც ფაქტია, რომ არც რუსეთი უცვნია ოფიციალურად ოკუპანტად არც ერთ ჩვენს მეგობარ ქვეყნას. უფრო მეტიც, ჩვენი ურთიერთგამომრიცხავი ოფიციალური განცხადებების, და ხშირად ტყუილების წყალობით შექმნილმა ტალიავინის კომისიამ, უკეთეს შემთხვევაში, ეჭვმიტანილებად გვაქცია საკუთარ ტრაგედიაში.

ჩვენი მტრების დაუძაბავი მოთხოვნის შედეგად, "საბრალო" საერთაშორისო დამკვირვებლებიც რუსეთის მსხვერპლებათ, უმუშევრებად გადაიქცნენ.

პუტინი და მედვედევი დღეს ტრიუმფატორულ ვიზიტებს აწყობენ ჩვენს ტარიტორიებზე. ყოველი ასეთი ვიზიტის შემდეგ ჩვენი ხელისუფლება აცხადებს, რომ ეს პროვოკაციაა, რომ "რუსეთმა კიდევ ერთხელ, დაამტკიცა, რომ იგნორირება უკეთებს ცივილიზებულ მსოფლიოს"... და ა.შ.

რუსეთი არავის და არაფერს არ უკეთებს იგნორირებას. განსაკუთრებით მსოფლიო ეგრეთწოდებულ "თანამეგობრობას": ის უბრალოდ დაგვცინის. აკეთებს იმას რაც მის ავადმყოფ წარმოსახვას მოეპრიანება.  ის პუტინი&მედვედევის ყოველი ასეთი ვიზიტი პროვოკაცია კი არა მთელი ქართველი ერის დაცინვაა. ჩვენ კი მხოლოდ ბიზნესს, პარლამენტსა და საელჩოებს შორის "მოხეტიალე" ქართველ დიპლომატთა ახლახანს ნასწავლი კომერციული ელეგანტურობით წარმოთქმული მკვდარი განცხადებებით "ვკმაყოფილდებით" და დიდ ცრემლებს ჩუმად ვყლაპავთ.

ომის დაწყებიდან (თუ დამთავრებიდან) ერთი წლის თავზე, მე ჯერ კიდევ ბევრი რამ არ მესმის. ალბათ გულუბრყვილო ვარ და იმიტომ. მაგრამ გულუბრყვილოებსაცა აქვთ ქართულ "რთულ" პოლიტიკურ ენიგმებში გარკვევის მცდელობის უფლება. მით უმეტეს ასეთები ჩემი აზრით საქართველოს გულშემატკივართა უმრავლესობას წარმოვადგენთ საქართველოშიც და მის ფარგლებს გარეთაც... და თუ ომიდან ერთი წლის თავზე "გულუბრყვილო"კითხვები ისევ პასუხგაუცემელი რჩება, ეს მხოლოდ იმაზე მიანიშნებს, რომ ადამიანებს და უწყებებს ვისაც საქართველოში საზოგადოებასთან კომინიკაცია ევალებათ , თავიანთი საქმისა არაფერი გაეგებათ, არაკომპეტენტურები არიან და რაც შეიძლება ან მალე უნდა შეიცვალონ მუშაობის მანერა, ან უკეთესი იქნებოდა საერთოდ მათი ფუნქციები შეეცვალა ხელისუფლებას, და კომპეტენციის შესაბამისი საქმით დაეკავებინა. საქართველო რუსეთის ომის ინტელექტუალური ნაწილი დღემდე ქაოტური, შეუთანხმებელი და ამდენად გაუგებარია.

რა არ მესმის? მაგალითად, არ მესმის როგორ უნდა ჩაება ომში რომლისთვისაც ამდენი წელია ემზადები ისე, რომ წინასწარ ალიბი არ გეჭიროს ხელში, მთელი მსოფლიოს სადაო და გამოსაძიებელი გახადო ომის დამწყების ვინაობა, ან როდის გამოვიდა 58 არმია როკის გვირაბში, არ მესმის, შვიდი დღის მანძილზე თუ ამხელა არმია ჩვენს ტერიტორიაზე იმყოფებოდა, და ვიცოდით ამის შესახებ რატომ ვდუმდით.. თუ არ ვიცოდით, კიდევ უარესი, რატომ არ ვიცოდით....არ მესმის როგორ შეიძლება ამ დროს, 3 აგვისტომდე,ოკუპირებული ქვეყნის თავდაცვის მინისტრი მარბეაში ისვენებდეს , თავად პრეზიდენტი კი მხოლოდ 1 აგვისტოს ბრუნდებოდეს "იტალიური სპადან" (მ.სააკაშვილი,რ.გლუქსმანი. "მე თქვენ თავისუფლების შესახებ გესაუბრებით"), (შედარებისათვის: კრიზისის გამო ამ ზაფხულს ნიკოლა სარკოზიმ ფრანგ მინისტრებს პარიზიდან ორი საათის სავალზე უფრო შორს წასვლა აუკრძალა. ყოველ მათგანს საშუალოდ სამჯერ მოუწია შვებულებიდან ფორსმაჟორულ სიტუაციის გამო სამსახურში გამოცხადება შვებულების დროს, )

არ მემის საერთოდ რა საჭიროა ბოდიშების ხდა შენს საკუთარ ტერიტორიაზე სამხედრო სეპარატისტი ხუნტის განადგურების მცდელობისათვის თუმცა ისიც არ მესმის როგორ შეიძლება საკუთარი ქალაქი გრადებით დაბომბო, თუნდაც იქ მართლაც რუსული ტანკები ყოფილიყვნენ შესულნი და ამ ბრძანების გამცემი არ დასაჯო ...

არ მესმის რატომ გამოითქვა ჩვენი მხრიდან ამდენი გაუგებარი განცხადება, ამდენი მოკლე ფეხებიანი ტყუილი.
რატომ ვერ გაგვირკვევია დღემდე , არა მარტო ის, დამთავრდა თუ არა ომი, არამედ ისიც თუ როდის დაიწყო იგი: 7 აგვისტოს ღამეს, ერთი კვირით ადრე, 1992 წელს თუ ორასი წლის წინ, გიორგიევსკის "კაპიტულაციაზე" ხელის მოწერით.

ვერ ვხვდები რატომ ვერ ვახერხებთ შეთანხმებას ერთ კონკრეტულ გასაგებ და მარტივ პოზიციაზე თარიღებთან და ომის ქრონოლოგიასთან დაკავშირებით მაინც. ჩვენს ციფრულ საუკუნეში, ყველა მილიმეტრისა და წამის პარანოიკული დოკუმენტალიზაციის ეპოქაში, მართლაც ძალიან მოხერხებლი უნდა იყო, შეძლო: რომ სულ რაღაც ხუთ დღიანი კონფლიქტის შესახებ უფრო ნაკლები იცოდეს მსოფლიომ ვიდრე ტროას გრძელი ომის შესახებ. არ მესმის როგორ შეიძლება პრეზიდენტი, მისი მრჩეველები, ოპოზიციონერები, უცხოელი მეგობრები, მტრებიც და მოყვრებიც სულ სხვადასხვა ვერსიებს ყვებოდნენ.

ეს მართლაც საკვირველი უნიჭო ქაოსია მეთოდური დასავლეთისათვს იქნებ სწორედ ამიტომაც საომარი მოქმედებების შეწყვეტას სარკოზი – მედვედევის შეთანხმებას უწოდებენ და არა სააკაშვილი–მედვედევი–სარკოზის შეთანხმებას: ეს ტერმინი სულ ცოტა დამამცირებელია, თუ არა შეურაცჰმყოფელი.

ეს ჩვენი მარცხის ვერბალური მონუმენტია.

მე ისიც კი აღარ მესმის რის გამო ატყდა ეს ომი. გასულ წელს მეგონა რომ ცხინვალის რეგიონისათვის ვიბრძოდით. მერე აღმოჩნდა, რომ რუსების მიზანი სააკაშვილის თავიდან მოცილება ყოფილა, რომელიც ვერ განახორციელეს...

რა თქმა უნდა, შენი ქვეყნის პრეზიდენტი არ უნდა მიუგდო საჯიჯგნად მტრებს. მაგრამ ... როდესაც ხალხს ომში რთავ, იმის უფლება მაინც უნდა დაუტოვო იცოდეს ამ ომის მიზეზი, რისთვის, ან ვისთვის სწირავს თავს, კონკრეტულ ტერიტორიის, თუ პრეზიდენტისათვია: "ზა როდინუ" იბრძვის, თუ "ზა სტალინა" , თუნდაც ეს პრეზიდენტი, მართლაც სტალინივით საქართველოს პოლიტიკური, კულტურული და საერთოდ ყველანაირი სახე იყოს.
(ხანდახან ერთი გამქრალი სამეფოს ამბავი მახსენდება, რომელიც, როგორც ჩემმა ნაცნობმა მხატვარმა ქალმა მომიყვა, რეალურად არსებობდა ციმბირში რუსების გამოჩენამდე . მისი მცხოვრებლები მეფეს არჩევნების გზით ირჩევდნენ, თანაც მხოლოდ ათი წლით. ამ ვადის გასვლის შემდეგ კი თავს აჭრიდნენ.
მონარქობის ყველა პრეტედნტმა იცოდა რაც ელოდა. და ცხადია მსურველები მხოლოდ ხალხისათვის ყველანაირი მნიშვნელობით თავდადებული ადამიანები იყვნენ... ჩემი აზრით ეს მეტად სასარგებლო და საყურადღებო ისტორიაა ქართველი მრავალრიცხოვანი პრეზიდენტობის მსურველისათვის, თუმცა , თავის მოჭრა მაინც გადაჭარბებულად მეჩვენება, თანაც ქართველი მონარქი – პრეზიდენტები თავს ისედაც, სხვის დაუხმარებლად თვითონვე იჭრიან ხოლმე).

არ მესმის. რატომ ველოდებით პირდაღებულნი ტალიავინის კომისიის გამოძიების შედეგებს. და ვერ ვხვდებით, რომ იმ დროის ყოველი წუთი, რომელსაც ყოველ დღე ვკარგავთ , უფრო და უფრო ართულებს სამშობლოს აღდგენის პერსპექტივას: დრო ყველაფერს კურნავს, მათ შორის დაკარგული ტერიტორიების ტკივილსაც. რუსულ ავ ნაგაზს კი საშუალებას აძლევს საბოლოოდ გამოხრას თათებში მოქცეული ძვლის მსგავსი კავკასიონის ყველაზე გემრიელი ნაწილი.

და ბოლოს, არ მესმის ყველაზე მნიშვნელოვანი რამ: რატომ არ ვთხოვთ საერთაშორისო თანამეგობრობას რუსეთის დღევანდელ სტატუსის განსაზღვრას აფხაზეთსა და ცხინვალის რეგიონში, არის თუ არა ეს ქვეყანა ოკუპანტი, თუ ის ჰუმანიტარულ მისიას ასრულებს? რატომ არ ვუცხადებთ პრეტენზიას ჩვენს კომფრომისტ "მეგობრებს'' რუსეთის მიმართ კოლოაბორაციული დამოკიდებულების გამო? თუნდაც პრეცედენტის შექმნის მიზნით?

მე რომ არ მესმის, ეს არ არის ტრაგედია. გაცილებით ცუდია, რომ ეს არავის არ ესმის , იმის ნაცვლად რომ დასავლეთს, რომელსაც ისედაც ერთი სული აქვს თავი აარიდოს ამ გაუგებარ იმპერიის კარიკატურასთან კონფრონტაციას, ეს ერთი წელი რუსეთის დანაშაულებრივ ქმედებაზე ემსჯელა , ჩვენ მათ საშუალება მივეცით ჩვენი ტრაგედია კომფორტაბელურ მეორეხარისხოვან აბსოლიუტურად უსარგებლო კამათის საგნად გადაექციათ სტრასბურგში ქართულ და რუსულ დელეგაციებს შორის.

ჯორჯ ბუშის ფანტაზიის ნაყოფის, უტოპიური სახელმწიფო "ჯორჯიალენდის" მშენებლობა სურამის ციხის სევდიან ლეგენდას დაემსგავსა...მხოლოდ ზურაბი შარშან რუსემა დახვრიტეს... თუმცა უნდა გითხრათ, რომ სინამდვილეში, ნამდვილ ზურაბი გადარჩა, მას უბრალოდ მობეზრდა უცხოელი დამკვირვებლების გულის ასაჩუყებლად ტალახში დგომა , და ქართველი დეპუტატების რჩევით "ბიზნესს დაუბრუნდა". რუსებმა სულ სხვა ყმაწვილი დახვრიტეს და ჩვენი დემორალიზაციის მიზნით ზურაბად გაასაღეს.

ჩვენც დავიჯერეთ, და ნელ ნელა ვეგუებით ყალბი ზურაბის სიკვდილს, ჩამორღვეული ციხის დაკარგვაზე უფრო და უფრო ნაკლებს ვფიქრობთ. ცოტა ხანში ეს მხოლოდ ისტორია გახდება, რომლის შესახებ მომავალში მხოლოდ სენტიმეტალური   თამადები თუ შეგვახსენებენ. თუ რა თქმა უნდა სააკაშვილის მოძულე დასვენებულმა ოპოზიციამ არ იყოჩაღა შემოდგომაზე და გილიოტინა არ გამოახრიგინა რუსთაველზე, ერთი წლის წინ წაგებული, უკვე დავიწყებული ომის გამო ჩვენი სურეალისტი მთავარსარდალის დასასჯელად. რომელიც, როგორც თავიდანვე ვარაუდობდი, პატრიოტულმა სიზმრებმა იქამდე მიიყვანა, რომ გუშინ, ევროპაში "ყველაზე მაგარ" განმუხურის პლიაჟზე ფეხშიშველი მუხლებზე დაცემული ძველ კოლხურ "ტურიზმის ღვთაებას" სამი მილიონ შორტებიან და ფოტოაპარატიან დამსვენებელის მოვლინებას ევედრებოდა!

ადრე, ალბათ გახსოვთ, ხან დავით აღმაშენებელი ესიზმრებოდა, ხან ილია, ყველაზე ხშირად კი სოხუმი– აუცილებლად, ყოველ ღამე!

საერთოდ, ყოველთვის მიგრძნობდა გული, რომ მისი "ეზოტერიული პოლიტიკური" მეთოდები არც თუ ისე სასურველ შედეგებამდე მიგვიყვანდა. თუმცა ის რაც აქედან მივიღეთ მაინც გადაჭარბებულად სასტიკი მეჩვენება. მარტინ ლუთერ კინგის პრეზიდენტისეულმა პოლიტიკური სიზმრების რემეიკმა, რომელსაც შარშანდელ აგვისტომდე ხშირი პერიოდულობით გვთავაზობდა – ომის პრიზმაში გაიარა , და პირადად ჩემამდე უკვე მერლინ მენსონის** "ტკბილი სიზმრების" (Sweet Dreams) მეტამორფოზად მოაღწია:

Marilyn Manson-Sweet Dreams VIDEO

YouTube vertion

ხშირად ბევრი სხვა ქართველივით ვფიქრობ, რომ ერთადერთი ჩვენი იმედი რუსეთში 1917 ან 1991 წლის კატასტროფის ჰიპოთეტიური გამეორებაა, თუმცა როგორ მოვიქცევით ასეთ დროს ესეც არავინ იცის. მოგეხსენებათ, რუსეთში პოლიტიკური კატაკლიზმები და ცვლილებები არასოდეს იწვევენ ამ ქვეყნის მტაცებლური მადის დაქვეითებას.

ჩვენ ყოველთვის მოუმზადებელი ვხვდებოდით რუსეთის აფეთქებებს და რამოდენიმე წელიწადში მის ნანგრევების ქვეშ ვყვებოდით სწორედ იმ გეგმის უქონლობის გამო, რომელიც დღესაც არ გაგვაჩნია, ყოველ შემთხვევაში მე არაფერი გამიგია მის შესახებ. ალბათ სახელმწიფო საიდუმლოებაა და არ ამხელენ?...იმედი მაქვს! ისღა დამრჩენია იმედი ვიქონიო, რომ ამჯერად მაინც, ასე თუ ისე, გონიერი საიდუმლოებაა. ისეთი, შენახვად რომ ღირს.

ძალიან მინდა ოპტიმისტი ვიყო. ყველა ასაკობრივ ლიმიტს გადაცილებული მეოცნებე შინაბერასავით ნებისმიერი ასე თუ ისე საღი წინადადებისათვის გახსნილი ვარ. მხოლოდ არა ისეთი სისულელისათვის, თითქოს თუ თავს კარგად მოვუვლი, ბევრ ბოსტნეულს შევჭამ, არ ვინერვიულებ და ძილის წინ რეგულიარულად ფეხით ვისეირნებ, ორმოცი წლის შემდეგ თეთრ ცხენზე შემოსკუპებული ჩემი პრინცი თუ პრინცესა ბოლოს და ბოლოს აუცილებლად გამომივლის და სავარაუდოდ შევუყვარდები...

იცით? როდესაც ქართველებმა ღმერთს თავისთვის გადანახული მიწა აწაპნეს, უფალმა ისინი მეორე დღისათვის ისევ დაიბარა, ჭკუა უნდა დავარიგო და აუცილებლად მოდითო. ჩვენმა წინაპრებმა კი იმ საღამოს ახალი მიწა "დაასველეს", იმდენი დალიეს, ღმერთის პოლიფონიური სადღეგრძელოების სმაში ისე გაილეშნენ, რომ მეორე დღეს "პახმელიაზე" განძრევის თავი არც ერთს აღარ ჰქონდა. ამიტომ დავრჩით ასე, ნაჩუქარ სამოთხეში უჭკუოდ, მარადიულ "პახმელიაზე"!

რატომ წავაგეთ ომი? იმიტომ რომ 2008 წლის აგვისტომდე ყველა ქართველს გულის სიღრმეში თოვლის ბაბუის ჯეროდა: ეს ხან ოქრუაშვილი იყო, წითელი ჩაჩით და ირმებ შებმული ტანკებით ახალი წლამდე ცხინვალში შესვლას რომ გვპირდებოდა, ხან მიხეილ სააკაშვილი, ჯერ პირველი, მერე კი მეორე საპრეზიდენტო მანდატის ბოლომდე სოხუმში "თავისუფლების კარუსელების" აღმართვის ლაღი გარანტიებით.

დიადი ვარდისფერი რევოლუციის შემდეგ ჩვენ ყველანი თბილისი – სოხუმის ფანტომი მატარებლით ბიჭვინთაში გასამგზავრებლად, ჩემოდანს ყოველი უიკენდის წინ გულმოდგინეთ ვალაგებდით. მიუხედავად იმისა, რომ მშვენივრად ვიცოდით: ცრუპენტელობა საერთოდ პრეზიდენტების პროფესიული დაავადებაა ...

ულმობელმა ჯოზეფ ბაიდენმა კი, ერთი თვის წინ გამოგვიცხადა, რომ "თოვლის ბაბუა მოკვდა და ეხლა ჩვენ თვითონ ვართ თოვლის ბაბუები"... ამით მან აქა იქ შემორჩენილ ოპტიმისტ ქართველთა დიდ ნაწილს, თავის სიცოცხლეში აფხაზეთის და სამაჩაბლოს საქართველოს ფარგლებში ხილვის იმედი ანგლო–საქსონური მარმარილოს სპეტაკი ლაკონურობით გადაუწურა... იმ "ისტორიულ" დღეს ქართლელი ლტოლვილები ეგვიპტიდან დევნილ ებრაელებად გადაიქცნენ. ბაიდენის გათვლებით მათ სწორედ 40 წელი მოუწევთ ქართულ სოციალური დახმარებისა და გულგრილობის უდაბნოში ხეტიალი, თანაც მოსეს გარეშე ... 40 წელიწადში კი ან ბაიდენი აღარ იქნება ცოცხალი და ან, როგორც დიდი მოლა ნასრედინი იტყოდა, მისი ვირი...

დიდი ხნის წინ, სკოლაში ერთი კლასელი მყავდა, არც თუ ისე გონებაგახსნილი ბიჭი, ძალიან ცუდად სწავლობდა , ისევე როგორც ჩვენ ყველა– მისი ზარმაცი თანაკლასელი, თუმცა მას ჩვენგან განსხვავებით უბრალოდ არ შეეძლო სწავლა: თავში არაფერი შესდიოდა, მისი ბრალი არ იყო ასეთი დაიბადა... მამამისი, დაბალი გამხდარი კაცი, პლეხანოვზე რომელიღაც სახლმართველობაში მუშაობდა. ორ ოთახიან ერთ ციცქნა კომუნალურ ბინაში სარდინებივით ჩაჭედილ დიდ ოჯახს გაჭირვებით არჩენდა.

ერთხელ სიმთვრალეში ამ თავის ოროსან შვილს შეპირდა, ფრიადოსანი თუ გახდები დუბლიონკას გიყიდიო. მაშინ მეშვიდე კლასში ვიყავით. ამ დღიდან მამა შვილის აქამდე დაძაბული უთიერთობა აბსოლიუტურად ჰარმონიული გახდა.

პრინციპში, ჩემმა ამხანაგმა მშვენივრად იცოდა, სადოქტორო დისერტაციაც რომ დაეცვა მისი ცილინდრიანი მამა დუბლიონკას ვერასოდეს უყიდდა, მამა კი, თავის მხრივ დარწმუნებული იყო, რომ მისი თავგასიებული შვილი ვერასოდეს ფრიადოსანი ვერ გახდებოდა, ვ ე რ ა ს ო დ ე ს!

ამ პატარა ისტორიის მორალი ცხადია მარტივი და ყველასათვის გასაგებია: კაცი იმედით ცოცხლობს, განსაკუთრებით ყალბი იმედით! ჩვენი დუბლიონკა და ხუთიანებით სავსე დღიური აფხაზეთი და სამაჩაბლო იყო... (მოგვიანებით ჩემი კლასელი დეპუტატი გახდა და თავის მამას, რომელიც სულ ახლახანს ინსულტით გარდაიცვალა, საფლავში ორი დუბლიონკა და რატომღაც საგანგებოდ ნაყიდი ახალთახალი საათი "სეიკო" ჩააყოლა.)

2.
არ ვიცი, უნდა გვეშინოდეს თუ არა მომავალი ომებისა, მაგრამ მათთვის ნამდვილად უნდა ვემზადებოდეთ.

სამწუხაროდ, არ ვფიქრობ, რომ გასული წლის აგვისტოს "ოთხი დღე, რომელმაც ხუთი დღით მსოფლიო შესძრა" ბოლო ომი იყოს საქართველოს ისტორიაში.
უნდა ვემზადებოდეთ არა მხოლოდ ტანკებით და ჯარით: საქართველოში იარაღის მოტრფიალე საუბედუროდ საკმარისზე მეტია, და ყოველთვის მოიძებნებიან ამ საქმის ექსპერტები თუ არა მოყვარულები მაინც ... ამას თავდაცვის მინისტრის პოსტზე დანიშნული "ძალიან განათლებული" ქართველი კოვბოების შთამბეჭდავი სიაც მეტყველებს. მე სხვა, პარალელურ ომზე მაქვს ლაპარაკი, რომელსაც მიუხედავად სასტარტო დიდი უპირატესობისა, ასევე წაგების პირი უჩანს, : ეს არის კომუნიკაციების ომი.

ის რომ უცხოური მედია ასე თუ ისე ჯერ კიდევ ჩვენს მხარეზეა, გარდა რუსული პარანოიკული პოლიტიკისა, უცხოელი ჟურნალისტების პირადი პატიოსნებისა და პროფესიონალიზმის წყალობაა და არა ჩვენი მუშაობის შედეგი.

მე არ ვგულისხმობ ქართველ პოლიტიკოსთა უხარისხო და უსუსურ მცდელობს: ისინი ბეჯითად უკეთებენ კონსტატაციას რუსების ყოველდღიურ ცინიზმს. ეს მათი სამუშაო და ვალდებულებაა. თუმცა, დასავლეთში საზოგადოებრივ აზრს ამა თუ იმ ქვეყანის პრობლემების მიმართ პრეზიდენტები და მით უმეტეს დიპლომატები არ ქმნიან. პრეზიდენტებს, და განსაკუთრებით უცხო ქვეყნის პრეზიდენტებს, მოგეხსენებათ მაინცა და მაინც არსად არ ენდობიან. (გამონაკლისი მხოლოდ ჯორჯ ბუშის მიმართ ქართველთა უანგარო და უბიწო "ბრეჟნევული" სიყვარული და ერთგულება იყო)

ომის შემდეგ მიხეილ საკაშვილი ფრანგული მედიის ხშირი სტუმარი გახდა. წიგნიც გამოსცა თავის ფრანგ მეგობართან ერთად. დრო და დრო გაზეთ "ლე მონდ" ში სტატიებსაც აქვეყნებს , რომლებშიც, დასავლეთში გამოქვეყნებულ ოფიციალურ მონაცემებთან შედარებით,შარშანდელი ომის ლტოლვილთა რიცხვი განუწყვეტლივ მატულობს : მისი ბოლო ანგარშის მიხედვით მან 150 000 ს გადააჭარბა, ხოლო 1992 წლიდან მოყოლებულმა ლტოლვილთა საერთო რიცხვმა ნახევარ მილიონს...

მოკლედ, საქართველოს პრეზიდენტი ძალას, ენერგიას და ფანტაზიას არ იშურებს იმისათვის რომ ფრანგ ცივ სისხლიან წვრილ და მსხვილფეხა ბურჟუაზიას, ასევე იაფფასიან ბისტროებში რიკარის სმით გამობუჟრულ კრიზისისაგან აღრენილ მუშათა კლასს ცოტა პულსი აუჩქაროს... თუმცა ვერ გეტყვით რომ ეს მას დიდი წარმატებით გამოსდის.

უნდა ითქვას რომ ფრანგი ამომრჩევლის გულის მოგება არც არის მისი საქმე.ამ მრევლის სულები ნიკოლა სარკოზის ეკუთვნის კანონიერად. როგორც უკვე აღვნიშნე, სხვისი პრეზიდენტების პროფესიული ცრემლების არავის ჯერა, საკუთარს რა მოუხერხონ ის არ იციან. ამიტომ საქართველოს პრეზიდენტი რომელიმე ქართულ გაზეთში ერთხელ მაინც ერთ სტატიასაც კი თუ გამოაქვეყნებს, ალბათ უფრო მეტი დაინტერესებული მკითხველი ეყოლება, გარდა ამისა იქნებ ქართული ბეჭდვითი მედიის გულიც მოგოს, რომელსაც ასეთი პროვინციური სნობიზმით ექცევა დღიდან ხელისუფლებაში მოსვლისა.

აურზაურის გარეშე, ნებისმიერი კონფლიქტი თუ ომი ძალიან სწრაფად ხდება "ვიკიპედიაში" დამარხულ არც თუ ისე სანდო მოგონებად. მით უმეტეს ჩვენი საარდადეგებო ომი, რომელიც გასული აგვისტოს ერთ თბილ და რომანტიულ საღამოს პლიაჟიდან მობრუნებულებმა ევროპამ tv ში აპერიტივის დროს ნახა, დიჟექტივის დროს კი ვალმოხდილმა დაივიწყა, მით უმეტეს რომ პიტერ პონივით ყოჩაღმა სარკოზიმ ისედაც ყველაფერი ორ დღეში მოაგვარა: ახტა დახტა, და ომიც შეწყდა!

დეტალებში გარკვევის დრო კი ვისა აქვს, მსოფლიოში მიმდინარე უამრავ კონფლიქტთა კონკურენციის ფონზე ... ტვ ის საყურებლად აგვისტოში არავის ცალია, მით უმეტეს შარშანდელი დავიწყებული "მინი ომის" შესახებ სერიოზული ჟურნალებში გამოქვეყნებული ურთიერთ გამომრიცხავ სტატიებში საქექად: დრო შვებულების პერიოდში ჩვეულებრივზე ორჯერ უფრო ძვირი ღირს.

საშუალო ევროპელი ზუსტად იმ დოზით განიცდის საქართველოს პრობლემებს, რა დოზითაც ქართველი ნებისმიერი სხვა ქვეყნის, მაგალითად დარფურისას... თუმცა შეიძლება ცოტას ვაჭარბებდე დარფურის ტრაგედიით ქართველების დაინტერესების შეფასებაში– ჩვენ ხომ უხსოვარი დროიდან ჩვენი კონკრეტული გაჭირვება გვყოფნის! თანაგრძნობის აბსტრაგირებას ვერ ვახდენთ, და პატარა ბავშვებივით ხან ტირილით, ხანაც სულელური კლოუნობითა და პრანჭვა– გრეხით ვცდილობთ დასავლური "სენტიმეტალური კომედიის" თეატრის სცენაზე მაყურებლის ყურადღების მიპყრობას.

ამ სცენაზეც ყოველთვის არ გვიშვებენ. იქ გამოსასვლელად დიდი რიგი დგას. თანაც, საკუთარ და მსოფლიო ნებისმიერი ზომისა და სიმძაფრის ტრაგედიებს მიჩვეულ გამობრძმედილ პუბლიკას ესე ადვილად ვერ აუჩუყებ გულს, ისეთი უგემოვნებო სკეჩებით, როგორიც ომის წლისთავზე წარმოადგინა საქართველომ: ინდიელებივით გორის ციხეზე ანთებული კოცონით, რუსთაველზე გამოფენილი საინფორმაციო სტენდებით, ამაყი ჩასუქებული პოლიფონიური ჩოხოსნებით, კიდევ უფრო ჩასუქებული და დამწუხრებული" ბარბერის" გეომეტრიულად "ელეგანტური"ახალგაზრდა პოლიტიკოსებით, მათი გრძელფეხება, საეჭვოდ მასიურად მწვანეთვალებიანი სევდიანი Fashion victim ქალბატონებით და რა თქმა უნდა ღონისძიების ანიმატორი დისკო პრეზიდენტით.

ეს სპექტაკლი რამოდენიმე წუთსაც ვერ ძლებს, უფრო მეტიც ის საერთოდ ვერ ხვდება ამ სცენაზე. საშუალო ევროპელისათვის, რომელსაც დღეში სულ ათი წუთი აქვს გამოყოფილი საკუთარი სულის იმ ნაწილის გასააქტიურებლად, რომელსაც თანაგრძნობის უნარი ჰქვია, გაცილებით ეფექტურია შურდულიანი პალესტინელი ბავშვები, მათი ნახევრად შეშლილი უფროსი ძმები და მამები, უცხოეთში მცხოვრები ნათესავების გაუთავებელი მანიფესტაციები, დალაი ლამა, ტიბეტელი ფეხშიშველი დასისხლიანებული ბუდისტი ბერები, ბონო, ბოლოს და ბოლოს ბილ გეიტსი, რომელმაც ქართველი წვრილმანი მილიონერებისაგან განსხვავებით, რომლებსაც ყვავისა არ იყოს, კაკალს მხოლოდ ნაციონალური მოძრაობა თუ გააგდებინებს, მთელი თავისი ქონება ღატაკთა დახმარების ფონდად , თავი კი მთელი საბჭოთა "ექს თანამეგობრობის'' სამასხარაოდ გადაიქცია.

ეს''სენტიმეტალური კომედიის'' სცენა ამ ბოლო დროს საქართველოში არაჯანსაღად პოპულიარულ "ფეის ბუკს" წააგავს, : გამუდმებით უნდა აგროვო მეგობრები. წერო ათასგვარი სისულელე, მეგობრებს შეხვედრები დაუნიშნო ისე რომ ყველამ იცოდეს ამის შესახებ, მოყვე, თუ როგორ ხასიათზე გაიღვიძე, რა მუსიკას უსმენ, გამოაქვეყნო საკუთარი და შენი ოჯახის წევრების ფოტოები.. მოკლედ ტოტალური საყოფაცხოვრებო ეგზიბისიონიზმი ხანდახან შეფარული ეროტიულობით..., ხომ იცით, ქართველებისათვის ყველაზე მნიშვნელოვანი მაინც " სექსი, დროგი და დედაა"... მერე კი ის, თუ რას იფიქრებენ ჩვენზე.

მამა ანტონი. მანიფესტაცია რუსეთის საელჩოს წინ. 8.08.2009(Photo P.K.)

3.
შაბათს, 8 აგვისტოს ნაშუადღევის 4 საათზე პარიზში რუსეთის საელჩოსთან, რომელიც ქალაქის განაპირას, ბულონის ტყის პირას მდებარეობს, ქართული ძველი და ახალი ემიგრაციის ორმოცამდე წევრი შევიკრიბეთ და სუსტი სევდიანი ხმით ვამცნეთ სამ გზააბნეულ იაპონელ ტურისტსა და ოცამდე პოლიციელს რომ რუსები ფაშისტები არიან და საქართველოდან უნდა გაეთრიონ. სათვისტომოს თავმჯდომარე ბატონმა ოთარ ზურაბიშვილმა მგზნებარ მოკლე სიტყვა წარმოთქვა, მერე რუსთავი 2–ის ჟურნალისტს მოკლე ინტერვიუ მისცა. ცოტა ხანს კიდევ ვიდექით, ათას რამეზე ვისაუბრეთ: ბავშვებზე, არდადეგებზე, ამინდებზე, ბოლოს 5 საათისათვის ბატონმა ოთარმა დაახვია თავისი დროშა და ტრანსპარანტები და დავიშალეთ.

საღამოს რუსთავი ორმა ტვ ში აჩვენა თუ როგორ ვაპროტესტებდით რუსეთის ოკუპაციას უცხოეთში მცხოვრები ქართველები. საერთოდ ისეთი შთაბეჭდილება დამრჩა თითქოს სწორედ ამ პატარა რეპორტაჟის მიზანსცენისათვის შევიკრიბეთ შაბათ დღეს ამ მკვდარ ქუჩაზე, ცარიელი საელჩოს წინ, რომ რეალურ დროში, საქართველოში გამართული ღონისძიებების პარალელურად დასავლურ ქალაქებშიც აგვეგიზგიზებინა პროტესტის "კოცონი".

საქართველოს პრეზიდენტის გარშემო შემოკრეფილი სხვადასხვა ეროვნების თანამედროვე რიფენშტალები დამეთანხმებიან, რომ "მასობრივი სცენის" გადასაღებად ორმოცი მანიფესტანტი, სამი დროშა და ორი მღვდელი სავსებით საკმარისია.

სხვანაირად გაუგებარია, რატომ არ გავაკეთეთ იგივე თუნდაც ერთი დღით ადრე, პარასკევს, ან ორი დღით გვიან ორშაბათს... საერთოდ ეს ქართველთა პირველი მანიფესტაცია იყო შარშანდელი აგვისტოს შემდეგ, როდესაც სამასამდე ადამიანი შეიკრიბა ამავე ადგილზე რუსეთის მიერ სეპარატისტული რეგიონების აღიარების გასაპროტესტებლად. მას შემდეგ ვერ ვიტყვი რომ არაფერი გაკეთებულა: კონცერტი მადლენის ტაძარში, ტრადიციული შეხვედრა ლევილში, სააკაშვილი–გლუქსმანის წიგნის პრეზენტაცია, კლასიკური მუსიკის რამოდენიმე კონცერტი, ქართველ არტისტთა გამოფენა ნანტში...შესაბამისი უხვი ქართული ''ბუფეტით" მწვადით , ხაჭაპურით ღვინით...უამრავ ხალხი ესწრებოდა ამ ღონისძიებებს... იქნებ ღირდეს საფრანგეთში რუსეთის საელჩოს მიმდებარე ტერიტორიაზე სამწვადე გავხსნათ და ამით მაინც მოვიზიდოთ საქართველოს გულშემატკივრები მომავალი წლის 8 აგვისტოს..

იმ საღამოს ფრანგული საინფორმაციო გამოშვებები ერთხმად გადასცემდნენ, რომ ომი საქართველომ დაიწყო და რუსეთი მხოლოდ კონტრშეტევაზე გადავიდა, ცხადია ჩვენი არმიის მიერ ღამის ცხინვალის დაბომბვის შემზარავი კადრების თანხლებით... მაგალითად საზოგადოებრივმა არხის(France2) ერთ წუთიან რეპორტაჟში სამი ჩვენთვის "წამგებიანი" ეპიზოდი იყო:
1. ომი დაიწყო საქართველომ.
2. პრეზიდენტი სააკაშვილი არის ამერიკელების "შუშუ" (chouhou (ფრ) საყვარელი,რჩეული. პრეზიდენტთან მიმათებაში სულ ცოტა ირონიულად ჟღერს)
3. "მიუხედავად ამხელა ტრაგედიისა ქართველებში ნაციონალისტური მუხტი არ განელებულა": ანახებენ დაღუპული ჯარისკაცის მეუღლეს, რომელიც აცრემლებლი ამბობს რომ ამაყია მისი მეუღლის მისი მეუღლე სამშობლოსათვის დაეცა გმირული სიკვდილით!...

ერთ წუთიან რეპორტაჟში აგრესია, ამერიკელების" შუშუ" და ნაციონალიზმი არის სამი ელემენტი, რომლებიც საშუალო ფრანგისათვის, და საერთოდ დასავლეთ ევროპელისათვის საკმარისია, რომ შენი ტრაგედია მისთვის უცხო გახდეს... სამწუხაროდ ეს არ იყო გამონაკლისი– ყველა არხი იგივეს გადასცემდა, ფრანგული ევრონიუსის ჩათვით. გორსა და თბილისში მოწყობილი საბჭოთა არომატიანი ღონისძიებების მსგავსი სპექტაკლები კი თანაგრძნობას არ იწვევს ევროპაში.

სპექტაკლი, თუ აუცილებელი იყო მისი გამართვა მოკლე თავდაჭერილი ცერემონია უნდა ყოფილყო და არა რაღაც ევროპული კლასიკური მუსიკისა და ქართული ფოლკლორის ნარევი საიუბილეო საღამო. საერთოდ ჩემი აზრით თარიღებზე და იუბილეებზე ობსესია ერთ ერთი ის მცირე "სენია" რაც სსრკ დან ჩვენ და რუსებს საერთო სემოგვრჩა.

გაუგებარია, რა საჭირო იყო ომის დაწყების "საიუბლეო"საპროტესტო აქციის კარიკატურის გამართვა რუსეთის ცარიელ საელჩოსთან უკაცრიელ აგვისტოს პარიზში , როდესაც ათასი გაცილებთ უფრო მნიშვნელოვანი მოვლენა გასული წლის განმავლობაში სნობური გულგრილობით ვერ კი შევამჩნიეთ , მაგალითად საერთაშორისო დამკვირვებლების სრული კრახი, რუსების მიერ ერთი ხელისმოსმით ორგანიზებული ჩვენი უბედური თანამემამულეების მარტოობა ოკუპირებულ ტერიტორიებზე. ჩვენ ამ საერთაშორისო უსინდისო ორგანიზაციების კარებეს მტვრევის ნაცვლად, კლასიკური მუსიკის კონცერტებს ვუმართავდით ჩვენს მეგობრებს, რომლებსაც რუსთავი 2 თავის ფრანგულ რეპორტაჟებში პარიზულ ელიტას უწოდებს. მათ ჩვენი თანაგრძნობა ბრამსის მხიარული აკომპანიმენტის გარეშე რატომღაც არ შეუძლიათ... ეს თავისთავად ცუდი ალბათ არ არის, რას გაიგებ: პარიზის "ელიტა" არც ისე მარტივი და ყოველთვის "ორიგინალურა".

კიდევ კარგი ვალერი გერგიევი არ ჩამოსულა ჯერ თავისი "ცხინვალის სიმფონიით". წარმომიდგენია რა უცებ გადაბარგდებოდა ჩვენი კლასიკური მუსიკის მოყვარული პრიზული "მუსიკალური ელიტა" შანსელიზის თეატრში ან ოპერა გარნიეში. მადლობა ღმერთს, ემირ კუსტურიცასაც ჯერ ჯერობით არაფერი გადაუღია ცხინვალში...

საქართველოს სათვისტომოს საფრანგეთში რუსეთის მიერ ჩვენი ტერიტორიების დაპყრობის ოფიციალურ დღეს 26 აგვისტოს რუსეთის საელჩოს წინ აღარაფერი დაუგეგმავს . როგორც ჩანს მომავალი წლის აგვისტომდე თავისუფლები ვართ. არა და ამ დღეს მანიფესტაცია გაცილებით ეფექტური იქნებოდა. საელჩიოს თანამშრომლებიც შენობაში იქნებოდნენ, და საერთოდ, ამ დროს პარიზი გაცილებით უფრო ცოცხალი და ხალხით სავსეა ვიდრე 8 აგვისტოს...

საპროტესტო აქცია არც ერთ დიდ ქალაქში არ შემდგარა. განა უსაფუძვლო იქნება მეჩვენებოდეს, რომ ყველა საპროტესტო აქცია ოფიციალური თბილისიდან იმართება სათვისტომოების საშუალებით. როგორც ჩანს საზოგადოებასთან ურთიერთობის მისტიურმა "სამმართველომ" არ ჩათვალა საჭიროდ 26 აგვისტოს პლიაჟებზე გაფანტული თანამემამულეების შეწუხება. ან , რაც უფრო სარწმუნოა 26 აგვისტო რაღაც საიდუმლო, სირაქლემას საერთაშორისო დღედ გამოაცხადა. ქვიშაში თავი ჩაჰყო და თვითონაც დაივიწყა რა მოხდა ამ დღეს, საღამოს კი ბათუმში მეგა კონცერტით აღნიშნა აფხაზეთისა და "სამხრეთ ოსეთის" დამოუკიდებლობის ეს ალტერნატიული "სირაქლემას დღესასწაული".

2008 წლის 26 აგვისტო ბევრად უფრო ტრაგიკულია ვიდრე 8 აგვისტო, როდესაც ჩვენ ჯერ კიდევ რაღაცის იმედი გვქონდა. ბევრი ჩვენთაგანი კი საერთოდ ბედნიერიც იყო ცხინვალის აღებით.
26 აგვისტო ჩვენი დამარცხების, სადისტური დამცირების თარიღია. ამ დღეს, რუსეთმა ოთხდღიან ომში დაღუპულ ქართველ მეომართა ცხედრებზე, ლტოლვილთა გაცამტვრებულ ნასახლარებზე, ჩვენს ღირსებაზე, ნერვების ნარჩენებზე გამარჯვებულის დროშა ააფრიალა...

4,le pays à la peau de panthère…
საქართველო: ქვეყანა ავაზას ტყავში ***
რადიო "France Coulture"
გადაცემა: კონტრ ექსპერტიზაა 17.აგვისტო.2009
წამყვანი მარტინ კენენი
სტუმრები:რაფაელ გლუქსმანი, ბერნარდ დრეანო, ნინო კირთაძე
გადაცემის ქუდი (Jingle):"რუსული დათვის პირისპირ, მიშად ცნობილ საქართველოს პრეზიდენტ, მიხეილ სააკაშვილს, როგორც ჩანს გასულ ზაფხულს ლეგენდარული ვეფხისტყაოსნის ( რაინდი ავაზას ტყავში) ეპოპეა უნდოდა გაეთამაშა. ამ უკანასკნელმა უცხოელ მეფესთან ბრძოლას, მთელი საკუთარი არმა შეაწყვიტა, მიშამაც საუბედუროდ ბრჭყალები წაიმტვრია მედვედევისა და პუტინის ტანკებზე. დღეს კავკასიის ეს ამაყი ქვეყანა: რომლის დევიზია " დზალა ერტობასია" იძულებულია შეეგუოს თავისი ტერიტორიების მნიშვნელოვანი ნაწილის დაკარგვას, რუსეთის პროვოკაციებს , და აგრეთვე დაუნდობელ და მედიატიზირებულ შიდა ოპოზიციას... "გადაცემის ამ მოკლე "ქუდიდან" კიდევ შევიტყვე, რომ "გეორგია"(Géorgie), თავის სახელს უნდა უმადლოდეს ერთ ჯარისკაცს, რომელიც დრაკონს შეებრძოლა, აკუწა, თვითონ კი დაიღუპა, თავი გასწირა სამშობლოს გასათავისუფლებლად...

... ჯარისკაცი გიორგი!... ღმერთო ჩემო!... კიდევ რამდენი წელი უნდა უნდა მასმენინო ეს სისულელეები ფრანგულ მედიაში, ნუთუ ოდესმე დამთავრდება ჩემი ტანჯვა?!

გადაცემის წამყვანი, მარტინ კენენი, გარდა იმისა, რომ აბსოლიუტურად იდიოტური "ქუდი" შეთხზა გადაცემისათვის, და დრო და დრო არც თუ ბრწყინვალე კითხვებს სვამდა, პრინციპში არაფერ შუაშია. ის მთელი ზაფხულის განმავლობაშიამ ყოველ საღამოს შტამპავდა თავის გადაცემას და აგვისტოს ამ დღეს 40 წუთი საქართველოსაც დაუთმო.

მე არ ვიცი სად ამოიკითხა ამდენი სისულელე და არც მაინტერესებს. მე უფრო მინდა გავარკვიო შეეძლო თუ არა სადმე მოეპოვებინა მოკლე კონკრეტული სწორი ინფორმაცია დიდი დროის დაკარგვის გარეშე.

ყოველ საღამოს ტოკშოუს წაყვანა, რომელიც ათასნაირ თემას ეხება ჯოჯოხეთური შრომაა და დამეთანხმებით შეუძებელია რამოდენიმე დღე დაკარგო მასალების მოპოვებაზე, რომლებსაც მეც კი, წლების განმავლობაში, მოყვარული ფილატერისტი პატარა ბიჭივით ვაგროვებ აქეთ იქით. ქართულ საინფორმაციო საშუალებების უფრო "ოპერატიულობას" დიდად არც ვარდების რევოლიუცია შეეხო და არც თავბრუ დამხვევი ტექნოლოგიური პროგრესი.

ქართული ყოველდღიური პრესა ინტერნეტში თითქმის არ არსებობს(თუმცა, საერთოდ რომ არსებობს პრეზიდენტის ცნობილი განცხადებების შემდეგ, უკვე გასაკვირია).. რამოდენიმე ცუდად გაკეთებული საიტი კი შაბათ კვირას ისვენებს და ისედაც , დღეში სულ რამოდენიმე მოკლე ინფორმაციას დებს იმის მიხედვით თუ ვის თანაუგრძნობს. ქართული ახალი ამბები ისევ რუსულ ძაილან სწრაფ საიტებში უნდა ეძებო, მერე ინფორმაცია ამოატრიალო და იმედი იქონიო რომ სწორედ გამოიცანი მათ მიერ დამახინჯებული ამბავი. ინფორმაციის გავრცელების ესეთი დონე 2009 წელს სირცხვილია და ამას არავითარი გამართლება არა აქვს.

ზემოთ ხსენებულ გადაცემაში თვით სააკაშვილის პირად მრჩეველ გლუკსმანსაც კი ეტყობოდა, რომ ურთიერთ გამომრიცხავი იმფორმაციის მხოლოდ იმ დოზას ფლობდა, რასაც მას რამოდენიმე სვეტიანი სამთავრობო ინგლისურენოვანი საიტები და პრეზიდენტის ინგლისურენოვანი გარემოცვა სთავაზობენ. მისი მთავარი"ჯოკერი" რეგიონის სხვა ქვეყნებთან, აზერბაიჯანთან, სომხეთთან და ყირგიზეთთან(?) შედარებით დემოკრატიის მაღალი ხარისხია...რაც როგორც ჩანს საკმარისზე მეტი გონია ისეთი უბრალო და გულღია კეთილი ხალხისათვის, როგორიც ქართველები არიან. იმედი მაქვს მისი უანგარო დახმარების წყალობით თურქმენეთთან უპირატესობას კიდევ კარგა ხანს შევინარჩუნებთ.

მიუხედავად შეუდარებლად მეტი დამაჯერებლობისა და საფრანგეთისათვის ძალიან რისკიანი, მაგრამ გამართლებული და ზუსტი ემოციუობისა, არც ნინო კირთაძე ჩანდა ლოგიკური არგუმენტებით ზურგ გამაგრებული – მე მისი ძალიან კარგად მესმის : რამოდენიმე თვის წინ თავად ვიყავი მიწვეული ამავე არხის ტოკ შოუში მხატვარ გელა წულაძესთან ერთად და იგივე პრობლემის წინაშე დავდექი: ყოველ ჯერზე აბსოლიუტური ნულიდან გიწევს ახსნა განმარტების მიცემა. მით უმეტეს ჩვენი გადაცემა თანამედროვე ქართულ კულტურას შეეხებოდა... ეს კი ომზე ბევრად უფრო რთული თემაა.

სანამ ფრანგულად მოსაუბრე ქართველების აღმოჩენით გამხიარულებულ და აღფრთოვანებულ ანიმატორს ბაზობრივ ინფორმაციას აწვდი  შენი ქვეყნის შესახებ, გადაცემის დრო ულმობლად გარბის. ბოლოს აღმოაჩენ,რომ ზუსტად ის ილაპარაკე რომელიც უკვე ათასჯერ გაქვს ნათქვამი საქართველოთი პირველად დაინტერესებულ ყველა ჟურნალისტისათვის: როგორც მაგალითად თხუთმეტი წლის წინ: როდესაც იგივე ნინო კირთაძე და მე პირველად მოვხვდით ფრანგულ საზოგადოებრივი არხის საკმაოდ ცნობილ გადაცემაში "კულტურის წრე''. მაშინ მისმა ავტორმა, ფრედერიკ მიტერანმა (დღევანდელი კულტურის მინისტრი) სული ამოგვხადა იქ შეკრებილთ სტალინის წარმოშობის გამო ბოდიშების ხდით, ასევე  ფარაჯანოვის, საქართველოს ბუნებისა და ღვინის ქება დიდებით, ჩვენ ძირითადად კვერს ვუკრავდით მის ახალშეძენილ სიმპათიურ ცოდნას, დასავლეთისათვის მაშინ ჯერ კიდევ სრულიად უცნობი ჩვენი სამშობლოს შესახებ.
გასაგებია: 90 წლებში ინფორმაციის მისაღებად არც ინტერნეტი არსებობდა და არც i Phon . საქართველოშიც , კორუმპირებული, განგსტერული ტირანია, და უნიკალური, ერთდროოულად მონათმფლობელური, ფეოდალური და ბოლშევიკური წყობა იყო.. დღეს, რა თქმა უნდა ყველაფერი გაიოლებულია. მაგრამ ისევ და ისევ ჩემი კომპიუტერის, სკაიპის, ჩემი ტელეფონის და არა ახალი გზებივით დაგებული ვარდისფერი კომუნიკაციების ქსელის წყალობით.

პრინციპში, ეს რადიო გადაცემა კარგი და ძალიან სასარგებლო იყო, მაგრამ სამწუხაროდ იშვიათი და არასაკმარისი.

გასული წლის "მოკლემეტრაჟიანი" ომის დამთავრებიდან ერთი წლის თავზე, არ არსებობს სულ რამოდენიმე გვერდიანი უფასო ბროშურც კი, რომელიც მოკლედ ზუსტი ციფრებით, თარიღებით, ისტორიული ფაქტებით აუხსნიდა დაინტერესებულ ადამიანს ჩვენს ტრაგედიას. მე არ მჯერა რომ რამოდენიმე ძირითად, თუ არა ყველა ევროპულ ენაზე ბროშურისა და სათანადო ინტერნეტ საიტის შექმნის ბიუჯეტი საქართველოს არ გააჩნია. და თუ ეს ასეა, მაშინ კეთილ ინებონ და სახელმწიფო ფუნქციონერებმა თითო ვარსკვლავი მაინც მოაკლონ თავიანთ სასტუმროებს დასავლეთში მივლინებისას. თუმცა დარწმუნებული ვარ ასეთ "მსხვერპლის'' გაღება ნამდვილად არ არის საჭირო, საკმარისია მხოლოდ შესაბამისი ფუნქციონერთა ნება, და სულ რამოდენიმე ადამიანი,არც თუ ისე ასტრონომიული ჯამაგირით, ვინც ზუსტად იმ საქმეს გააკეთებს, რაც მართლა საჭიროა და რასაც საზოგადოებასთან ურთიერთობის სწორი მართვა ქვია. საკმარისია ამ საქმეს მოაცილონ უცნაური კრიტერიუმებით დანიშნული კადრი, რომლიც ფიქრობს, რომ ფიროსმანის ნახატებით, ზეზვათი და მზიათი, სისხლის მორევიდან დაბადებულ ბებერ ევროპას გაყინულ არისტოკრატულ გულს გაულღობს.

მე რა თქმა უნდა არ ვითხოვ, რომ აირზენას თვითმფრინავებმა პარიზის თავზე პროკლამაციები გადმოყაროს კვირაში ორჯერ. საქართველოს ასიათასობით უფასო "პიარ აგენტი" ჰყავს გაფანტული მსოფლიოში ემიგრანტების სახით. რომლებსაც თავიანთი სახელმწიფო მინისტრიც კი ჰყავთ( თუმცა მე ნამდვილად არ მესმის რას ან ვის ემსახურება ეს სამინისტრო). ნუთუ ძნელი მისახვედრია, რომ ამ ადამიანებს ბევრად უფრო მეტი ''პროკლამაციის'' გავრცელება შეუძლიათ ვიდრე თუნდაც აირზენას თვითმფრინავებს?

დასაწყისისათვის, ბროშურების დაბჭდვა, ისეთი საიტების გახსნა მაინც ხომ საჭიროა, , რომელის ყველდღე განახლებად ინფორმაციაშიც ძალიან სასურველი იქნებოდა, რომ მიხეილ სააკაშვილის გადაადგილების ვარდის სურნელოვანი ფურცლებით მოფენილი ყოველდღიური მარშუტი კი იყოს აღწერილი, არამედ ის ბარბაროსობა, რასაც რუსული არმია ყოველდღიურად ჩადის ოკუპირებულ ტერიტორიებზე. საქართველოს დღევანდელი პიარი კი ძირითადად პრეზიდენტისა და მისი გუნდის ქმედებებების,მათი პოლიტიკის გამართლებაზეა მიმართული, მათ შორის აღნიშნული ზემოთ ნახსენები რადიო შოუს მნიშვნელოვანი ნაწილიც. მაგალითად ინტერვიუში მოყვანილი ნინო კირთაძის ფილმის ( ტვ პრემიერა ნოემბერში შედგება) საუნდის სამი ნაწყვეტიდან ორში

მიშას ( მთელი გადაცემის მანძილზე საოცარი უბრალო ფამილიარობით მოიხსენიებენ საქართველოს პრეზიდენტს შინიაურულად: მიშა!) ხმა გვესმის, ერთ ერთში, თუ როგორ ხელმძღვანელობს მთავარსარდალი სააკაშვილი ომის დროს მობილური ტელეფონით თავის ხელქვეითებს...საერთოდ ძნელად წარმოსადგენია მთავარსარდალი ლაივში მუშაობდეს ომის დროს უცხო ქვეყნის ტვ ის თანდასწრებით. რა თქმა უნდა არც ერთი რეჟისორი არ გაუშვებდა ასეთ იშვიათ შესაძლებლობას ხელიდან. ნინოს კი საერთოდ უნიკალური ნიჭი აქვს ცნობილი პოლიტიკოსების ცდუნებისა: შევარდნაზე, ბაბურინი, ეხლა კი სააკაშვილი, არ შეიძლება ამ ნიჭის არ შეგშურდეს, მით უმეტეს, თუ ჩემსავით მცირე შეხება გაქვს დოკუმენტალურ ჟანრთან.

ვერავინ დამაჯერებს, რომ საქართველოს, უცხო ენაზე გამოცემულ გაზეთის ან ჟურნალის თუ არა, ზემოთ ნახსენები მარტივი საინფორმაციო საშუალებების შესაქმნელად ფინანსური საშუალება არა აქვს. მათი არ არსებობა ჩემთვის აღმაშფოთებელია . ისევე, როგორც ასი ათასობით ევროს ხარჯვა მაღალი დონის, მაგრამ მხოლოდ ვიწრო წრისათვის გაკუთვნილ პიარ აქციებზე, როდესაც ელემენტარულ, მარტივ ინფორმაციის თავმოყრას და იაფად გავრცელებას ვერ ვაბავთ თავს. აღარაფერს ვამბობ დოკუმენტალურ მასალაზე რომელიც ყველასთვის იქნებოდა ხელმისაწვდომი, და არა მხოლოდ საქართველოში აკრედიტირებული ელჩებისათვის, რომლებსაც 8 აგვისტოს, როგორც შევიტყე " პოდაროჩნი ნაბორი" გაუკეთეს ახალგამოცემული წიგნითა და ვიდეო მასალებით, სწორედ იმ დროს როდესაც მე პარიზის ცარიელ რუსეთის საელჩოსთან ჩემს ორმოც თანამემამულესთან "ცოტნე დადიანივით" მორცხვი ჩურჩულით "ვყვიროდი", რომ რუსები ფაშისტები არიან.
ზემოთ ნახსენები ნინო კირთაძის ფილმი დარწმუნებული ვარ როგორც ყოველთვის კარგი ფილმი იქნება. მაგრამ ის ფრანგული პროდუქციაა და არა ქართული.

მე არ მინახავს ერთი ქართული დოკუმენტური ფილმიც კი, რომელიც ამ ომს ასახავდა.არ წამიკითხავს არც ერთი წიგნი. ზემოთ ნახსენები წიგნიც კი ამერიკულია, როგორც შევიტყე..იქნებ არსებობს კიდეც.. არ ვიცი. და სწორედ ამაშია პრობლემა, ეს არის ჩვენი კომუნიკაციების უსუსურობის, ცუდი მუშაობის ნიშანი: საკუთარი ძალებით თუ არ მოვიპოვე, ზუსტად ისე როგორც მეგობრების მიერ თბილისიდან გამოგზავნილი ხმელი სუნელი, ისე ვერასოდეს მივაგნებ საჭირო მასალებს, რომ საკუთარი ძალებით მაინც გავავრცელო.

დასავლეთში მცხოვრები ქართველები რაღაც განუვითარებელ, შუასაუკუნეების შიკრიკებად გამოვიყურებით, განსაკუთრებით ბოლო ერთი წლის მანძილზე. ჩვენი ქაოტური და ტყემალივით მძაფრი სიმართლის დამტკიცება მხოლოდ სიტყვიერად შეგვიძლია, რაც წარმოუდგენლად ძნელია. მით უმეტეს მოჭარბებული აგრესიული ტემპერამენტისა და საერთოდ ვერბალური კულტურის უქონლობის გამო: მესამე წინადადებაზე თვალებგადმოკარკლულნი უკვე მძიმედ ვსუნთქავთ, მეექვსე წინადადებაზე ხმას ვუწევთ, მეათეზე კი მშობიარე ქალებივით ვღრიალებთ – ამის ნათელი დადასტურება ჩვენი პოლიტიკური ელიტაა, პრეზიდენტის ჩათვლით რა თქმა უნდა.

ჩვენი საშუალებები, როგორც აღვნიშნე ძალიან შეზღუდულია საქართველოდან დახმარების გარეშე.
შესაძლოა ვინმეს ეჩვენებოდეს რომ ვჭარბებ, რომ ცივილიზებური სამყარო ისედაც უპრეცედენტო მხარს გვიჭერს, რომ დასავლელი მოსახლეობა ჩვენს გვერდით არის და ა.შ... ეს ტყუილია. დასავლელი მოსახლეობა არასოდეს არავის გვერდით არ არის თუ ის არ აიძულე რომ იყოს. დასავლეთი ყოველთვის ცდილობს თავი დაიძვრინოს ახალ კონფლიქტებში ჩართვისაგან. ამას დახმარების გადახდა ურჩევნია: რა თანხაც არ უნდა გადაუხადოს დახმარების სახით ქვეყანას, მაინც გაცილებით ნაკლები იქნება იმ დანახარჯებთნ შედარებით რაც მის ინტერესის ზონაში კონფლიქტში ჩართვამ შეიძლება მოუტანოს. ამერიკის ინტერესები გაცილებით დიდია რუსეთთან მიმართებაში ამიტომ გაცილებით მეტს იხდის, რა თქმა უნდა.

საქართველოში ომის გაგრძელება კატასტროფად შემოუბრუნდებოდა ევროპას და ახლად არჩეულ სარკოზის. რუსეთთან ურთიერთობების სერიოზული ცვლილებები შეუდარებლად მეტად დააზარალებდა ევროპას, ვიდრე ის რამოდენიმე ასეული მილიონი ევრო, რომელიც პირზე სკოჩივით აგვაკრეს, რომ რაიმე საყვედური არ დაგვცდენოდა.

შეხედეთ სილვიო ბერლუსკონის, რომელიც პუტინისაგან ბალდახინიან მოოქროვილ საწოლს იღებს საჩუქრად: წააგავს იმ კაცს რომელიც საქართველოში დანგრეული რამოდენიმე სოფლის გამო "მეგობარ ვალოდიასთან" ურთიერთობას გაიფუჭებს? ან გდრ ში გაზრდილ ანჰელა მერკელს, რომელიც ჩვენი ტერიტორიების დაპყრობიდან , რამოდენიმე თვის შემდეგ გარმანიის აკადემიის ორდენი ჩამოჰკიდა ჩვენს ჩრილოელ მანიაკს. ან, რამოდენიმე წლის წინ, "კურსკის", ჩეჩნეთის, ნორდ ვესტის და ბესლანის "მოყომარებისთანავე" ვინ თხოვა ჟაკ შირაკს საფრანგეთის საპატიო ლეგიონის ორდერი გადაეცა ამ მკვლელისათვის? ჰერარდ შროდერზე აღარაფერს ვამბობ,იმედი მაქვს ეს კაცი ოდესმე ციხეში დაამთავრებს თავის კორუმპირებულ კარიერას.

არ გეჩვენებათ, რომ ეს ადამიანები კუთხეში თუ არ მიიმწყვრე ისე არასოდეს მოგაქცევენ იმაზე მეტ ყურადღებას ვიდრე თვითონ სურთ? მათი კუთხეში მიმწყვრევა კი ძალიან ძნელია. რუსეთს გაცილებით გაუჭირდება ბალტიის ერთ ციცქნსა რესპუბლიკებს რამე გაუბედოს, იმ მარტივი მიზეზის გამო, რომ იქ ის დემოკრატია, რომელის აშენებასაც ასე თხოვდა ბაიდენი სააკაშვილს და მის ოჯახის წევრებს უკვე აშენებულია. და მათ ეს ძალიან სწრაფად მოახერხეს. უბრალოდ ძალიან უნდოდათ და ამიტომ სამასი წელი არ დასჭირდათ. ჩვენ კი ჯერ კიდევ ვფიქრობთ, "დიდები რომ გავიზრდებით, პოლიციელები გამოვიდეთ, მეზღვაურები თუ ნაყინის გამყიდვლები."

სეპარატისტულ რეგიონებთან ჭაობივით აშმორებულ თხუთმეტ წლიან სტატუს კვოს, რომელიც სხვა არაფერია, თუ არა შევარდნაძის დიპლომატიის სამარცხვინო მარცხი, – არ შეეძლო ადრე თუ გვიან აფეთქება არ გამოეწვია.

შევარდნაძეს სააკაშვილისაგან განსხვავებით, ეშინოდა ომის, რადგან მან სისხლის პოლიტიკური ფასი ჯერ კიდევ ავღანისტანში გაიგო. პრობლემის დიპლომატიურად გადაჭრის უნარი კი, მიუხედავად ბაზობრივად უდავოდ შესანიშნავი გონებრივი მონაცემებისა, არც ერთს არ აღმოაჩნდა.
ჩემი აზრით შევარდნაძეც და სააკაშვილიც დროში აცდენილნი იყვნენ იმ პასუხისმგებლობას, რომელიც მათ ძალაუფლებამ დააკისრა. ერთის გონება ძალიან "დაბერებული "იყო თანამედროვე მსოფლიო კონტექსტისათვის, მისი შესაძლებლობები ბერლინის კედელთან ერთად ჩამოინგრა, მაგრმ არ დაიჯერა. არ მოინდომა დაენახა, რომ მისი მეგობრები და კოლეგები ამერიკელებიც და რუსებიც ყველანი ან იმ ქვეყნად წავიდნენ, ან პენსიაში . და არა მხოლოდ ასაკის გამო. უბრალოდ ეპოქა, ციკლი დამთავრდა.

სააკაშვილის დიდ პოლიტიკაში მოსვლის დროს კი, მისი თაობა და მეგობრები , ჯერ მხოლოდ დისკოთეკებზე დარბოდნენ სამსახურის ან ლექციების შემდეგ ექსტაზითა და პლანით ტვინარეულები... მას არ გააჩნდა და დღესაც არ გააჩნია საკმარისი სიბრძნე ქვეყნის სამართავად. ხანდახან მეჩვენება, რომ ის ჯერჯერობით მხოლოდ რაღაც უნიკალურ და უცნაურ პრეზიდენტობის სტაჟს გადის, ჯერ კიდევ სწავლის პროცესშია, რომ მერე ნამდვილი პოლიტიკური კარიერა გაიკეთოს: მაგალითად მას ჯერ კიდევ არ უსწავლია, რომ ტელევიზიით მისი "მოსწორებული გზებისა და ბილიკების" ყოველი სანტიმეტრის პალმებიანი "ოსანათი" ჩვენება, ადამიანებში 70–80 წლების საბჭოთა ქრონიკის მძაფრ სუნიან მოგონებებს აღძრავს. ამის კლასიკური მაგალითია 29 აგვისტოს მისი მუხრან მაჭავარიანთან იმერეთში სტუმრობის კომიკური გრძელი "სკეჩი" რუსთავი 2 ზე.

სამწუხაროდ ანალოგიის აღმოჩენით შეშინებული ქართული ტვ არხები მსგავს საბჭოთა ქრონიკებს არ აჩვენებენ. ამდენად ახალგაზრდებს შესაძლოა ეს უგემოვნებო და უთავმოყვარეო კადრები არაფერს აგონებდეს, მაგრამ დასავლეთში, ნორმალური არხები დღემდე უჩვენებენ ამ პერიოდის ამსახველ დოკუმენტურ ფილმებს და ტელემაყურებლები საბჭოთა ლიდერების რუსთავი2 ისეულ კადრებზე გულიანად ხითხითებენ, ჩვენს ევროპულობაზე კი ისთივე აზრი უყალიბდებათ, როგორიც ერიკ ჰონეკერის გერმანიაზე: მოგეხსენებათ ევროპის ამ ნაწილს გერმანიის დემოკრატიული რესპუბლიკა ერქვა. ასევე სამწუხაროა, რომ იუმორის ისეთ დაუშრეტელ წყაროს როგორიც ჩვენი " ბესტერ კიტონივით" პრეზიდენტია, არავინ იყენებს საქართველოში.

საქართველო ძალიან მატრივად რომ ვთქვა, დაკარგული, დროში გზააბნეული პრეზიდენტებისა და მათი გუნდების მსხვერპლი გახდა. ეს მართლაც ძალიან ადვილად დასანახი იყო დასავლეთისათვის, სამივე პოსტსაბჭოთა პრეზიდენტის შემთხვევაში.

ზემოთ აღნიშნულ რადიო გადაცემაში, ნინო კირთაძემ აღნიშნა კიდეც,რომ სააკაშვილი იდეალისტი და მეოცნებეა.

მე ხშირად გამიგია ეს შეფასება. და ის ყოველთვის მაშინებდა. დღესაც, არ მინდა დავიჯერო, რომ საქართველოს მეოცნებე, ინფანტილური ახალგაზრდა მართავს და არა პრაგმატული, ძლიერი ზრდასრული პიროვნება... თუ ეს მართლაც ასეა, მაშინ გაცილებით უფრო კატასტროფულ მდგომარეობაში ვყოფილვართ ვიდრე ჩვენ გვგონია. ყოველ შემთხვევაში სარკოზის და ბერლუსკონის მეოცნებეებთან ნამდვილად არაფერი ესაქმებათ და ეს ყველაზე კარგად თავად ჩვენს "იდეალისტ" პოლიტელიტას უნდა ესმოდეს.

საკვირველია, მაგრამ "მოდა" იდეალისტებისა და მეოცნებეების შესახებ თავად სააკაშვილმა შექმნა. ეს სწორედ იმ სიბრძნის უკმარისობის შედეგია, რომელიც არც დიპლომებს მოაქვს და არც რამოდენიმე წლის მანძილზე დასავლეთში ცხოვრებას. ეს სიბრძნე მხოლოდ გრძელი და აუცილებელი გამოცდილების ორად ორი წვეთია, რომელიც "ცხოვრების ნახევარგზაზე", როგორც დანტე იტყოდა, ბოლომდე ავსებს და სრულყოფილს ხდის ახალგზრდობიდან გამოყოლილ ინტელექტუალურ, საუნივერსიტეტო აკადემიური ცოდნის თასს, და ადამიანის ყველა ასაკს უნიკალურობის სტატუსს, ფუნქციას ანიჭებს. ეს სიბრძნე ძალიან იშვიათია 40 წლამდე მამაკაცში.თუმცა არც 40 ის შემდეგ არის ძალიან ხშირი... ისეთი ქვეყნის მართვა კი, როგორიც 21 საუკუნის "გაუგებრობაში" მოხვედრილი საქართველოა , ამ სიბრძნის გარეშე მე შეუძლებლად მიმაჩნია.

სამწუხაროდ , უნდა ითქვას, რომ არც საქართველოში იკლავენ თავს ისინი, ვისაც ასე თუ ისე შეუძლია სახელმწიფო პოზიციაზე მუშაობა გარკვეულ მეთოდში მოაქციოს: უკეთეს შემთხვევაში ისინი, ისევე, როგორც საქართველოს ინტელექტუალური ფრონტის ვარდისფერი პიტბულები , სხვა, უფრო "ღრმა" თემებით არიან დაკავებულნი: მაგალითად რა უყონ სტალინის ძეგლს... (ჰო, მართლა, სხვათა შორის: რა თქმა უნდა უნდა დატოვონ! მე ბერიას ძეგლსაც აღვადგენდი და სერგო ორჯონიკიძისაც– პავლოვზე, იმისათვის, რომ თითქოს LSD გადაყლაპული ქართველების ფსიქოდელიური მახსოვრობა ცოტათი გამომეფხიზლებინა, მაგრამ მე წმინდა ''ფეის სექტის'' აქტიური წევრი, ასე ვთქათ " ფეის მასონიც" კი არ გახლავართ, მე ვინ დამიჯერებს...

ასევე ძალიან აღელვებთ ლიუსტრაციის კანონის მიიღების ტემპები, რომ მერე, კოლაბორანტი საზოგადო მოღვაწეებით სავსე თბილისის მრავალრიცხოვანი დიდი და მინი პანთეონები ბულდოზერებით გადათხარონ...მართალია ალბათ ბევრი მათგანი საკუთარი წინაპრების ძვლებსაც ამოაყოლებს, მაგრამ რაოდენიმე ფაილის წაშლა უშიშროების არქივის კომპიუტერში დღეს რა პრობლემაა...ძვლებს კი, ფულისა არ იყოს სუნი არა აქვთ... მერე ვინ იცის, მოსუფთავებულ და მოასფალტებულ "ეროვნულ კულტურულ სივრცეში" იქნებ "არწივის გალიაში შეფრენილი ჩვენი გუგულივით" პრეზიდენტი საქართველოს მთავარ და ერთად ერთ პოეტადაც გამოაცხადონ განსვენებული თურქმენ ბაშასავით. ***
ქართული დიპლომატიაც რაღაც "Duty free" თუ "ბუფერულ ზონის" მსგავსს მოსაცდელად ჩამოყალიბდა , საიდანაც ეკონომიკაში "კარგად გარკვეულ" ელჩებს, ისე არჩევენ, როგორც ცეზარის ცერი თითით ადრე თუ გვიან სასიკვდილოდ განწირულ გლადიატორებს. არავინ იცის როდის და რა მომენტში გამოიძახებენ თბილისში "ს ვეშამი". რა თქმა უნდა, მათ ელემენტარულად დრო არა აქვთ რაიმეს ორგანიზების...

მე კი ყოველთვის მეგონა რომ ინვესტიციებსა და ეკონომიურ საკითხებზე საელჩოს ეკონომიკის ატაშე უფრო უნდა ზრუნავდეს. ელჩის ცოდნა, ენერგია და პროფესიული პრიორიტეტები კი უფრო დიპლომატიას უნდა უკავშირდებოდეს... თუკი ქართველ დიპლომატებს ეკონომიკის სფეროში განსაკუთრებულ ნიჭსა და თავის გამოჩენას სთხოვენ, მაშინ იქნებ ამითაც აიხსას ამ წერილში დასმული კითხვები...იქნებ სწორედ ეს ორიგინალური დიპლომატიური პრიორიტეტია ერთ ერთი მთავარი მიზეზი, ჩვენი დანარჩენ მსოფლიოსთან კომუნიკაციის დაბალი დონის?

მაშინ, იქნებ საელჩოები სავაჭრო პალატებად გადაგვეკეთებინა... რა საჭიროა დიპლომატია, ამ სფეროში ჩვენი მეგობარი ქვეყნები ჩვენს გასაკეთებელ მინიმუმს უჩვენოდაც გააკეთებენ. ჩვენ კი ინვესტორების შემოსატყუებლად დიპლომატების ნაცვლად "ბიზნესიდან მოსული" გაქექილი ქართველი დეპუტატები და მათი "ბიზნესში დაბრუნებული "ყოფილი კოლეგები დავგზავნოდ – ნიუ იორკში, ლონდონში, რომში, – "ბაჩონკებით", გოჭებით და შაქრის ფქვილმოყრილი ხურმის აცმული ჩირით დატვირთულები...როგორც ადრე მოსკოვში... მხოლოდ რანაირად მოვუგებთ ასე "პიარ" ომს, ჩვენს პროპაგანდის დიდ "კულტურის" მქონე მტერს ვერ გეტყვით.

აქ მინდა პატარა ცნობა მოგაწოდოთ: 2010 წელი საფრანგეთში გამოცხადებულია როგორც რუსული სეზონი. საფრანგეთი და რუსეთი დიდ კულტურულ და ეკონომიურ ღონისძიებებს გაცვლიან. ძალიან მდიდარი პროგრამით ინტერნეტი და პრესა უკვე აჭრელებულია.

ალბათ ეჭვი არავის ეპარება, რომ ეს კულტურული წელი პუტინის პოლიტიკის ბენეფისად იქცევა საფრანგეთში.

გარწმუნებთ აქაურ ქართველებს ძალიან მძიმე "ჰიპერტონიული" სეზონი გველის: რუსულ მულტი კულტურას აუცილებლად დაემატება აფხაზური და ოსური,( თუ ცხინვალური... არც ვიცი რა დავარქვა). აჩვენებებნ უსინდისო დოკუმენტალურ და მხატვრულ ფილმებს, რომლითაც 8 აგვისტოს ნამდვილი მეორე ფრონტი გახსნეს საკუთარ არხებზე, მოაწყობენ ფოტო გამოფენებს რუსული პეიზაჟებითა და ომის შემზარავი კადრებით, მხატრები, ვენეციის ბიენალისა არ იყოს, რუსულ სულს ხორცს შესახავენ...

ჩემთვის ადვილი წარმოსადგენია, ორცეცხლს შუა მოყოლილი ქართული ემიგრაციის განცდები რუსეთში. მათ ჩვენგან განსხვავებით "ყაყანის"საშუალებაც კი ვერ მოიპოვეს, თუმცა ევროპელელი თანამემამულეებისაგან განსხვავებით პორტალი " გრუზია ონლაინი" მაინც აქვთ, აგრეთვე, ჯერ კიდევ რევოლიუციამდელი "წარმართული" რუსულ–ქართული ინტერნეტ გამოცემები.ნამდვილად მიჭირს წარმოდგენა, როგორ უძლებენ ქართულ–რუსულ ორმხრივ დაუნდობელ მორალურ ზეწოლას. . რა თქმა უნდა ჩვენი, ქართველი ჩიჩოლინა (თინა) კანდელაკი არა მყავს მხედველობაში, მას მადლობა ღმერთს დეპრესიისა არაფერი ეტყობა, და თავისი ძიოდოისტი ღმერთის შეწევით მგონი საქართველოს პრეზიდენტობაზეც ფიქრობს.

ვისაც ძლიერი გული აქვს და შეუძლია რუსული ტვ არხების ყურება, დამეთანხმება, რომ ძალიან ძნელია არ მოექცე ასეთი ინტენსიობისა და ხარისხის პროპაგანდისტული მანქანის გავლენის ქვეშ, როდესაც რუსეთში ცხოვრობ.
მოგეხსენებათ, პროპაგანდამ თავის ყველაზე კოსმიურ მაშტაბებს XX საუკუნეში და სწორედ რუსების საშუალებით მიაღწია.უფრო მეტიც, ის ხელოვნების დონეზე სწორედ აქ აყვანეს. რა თქმა უნდა პროპაგანდაზე ანგაჟირებული დღევანდელი რუსი ხელოვანები შორს არიან ეიზენშტეინის, ძიგა ვერტოვის , მედვედკინისა თუ რომან კარმენისაგან, თუმცა მიხეილ სააკაშვილის გარშემო შემოკრებილ სხვადასხვა ეროვნების ოპორტუნისტ რიფენშტალებს მათთან კონკურენციისათვის აშკარად არ ეყოფათ არც ნიჭი და არც თავხედობა.

სოჭი აგვისტო 2009

შეგახსენებთ, რომ პროპაგანდა პირველ რიგში შიდა "ბაზრისათვის" არის განუთვნილი, რუსებს სულ არ აინტერესებთ თუ როგორ ხითხითებს დასავლური პუბლიკა სოჭის ქუჩებში დიმასა და ვალოდიას მიერ მოწყობილ "გე პრაიდზე", კიდევ უფრო ნაკლებად აღელვებთ რას იტყვიან ამაზე მათი "პროვინციელი" კოლეგები რუთავი 2 დან. მათთვის მთავარია საშუალო რუსი,რომელიც 8 აგვისტოს არხ რტრ პლანეტაზე უყურებს დოკუმენტურ ფილმს რომელშიც ორი პარალელურ სიუჟეტში ვალერი გერგიევი ლონდონის კოვენტგარდენში ვაგნერის ნიბელუნგებისათვის სამეფო თეატრის ორკესტრს ამზადებს, პარალელურ სიუჟეტში კი ცხინალში მიემგზავრება მარინინის თეატრის ორკესტრთან ერთად შოსტაკოვიჩის "ლენინგრადის სიმფონიის შესასრულებლად''. უნდა გითხრათ რომ ფილმის პროპაგანდის სამიზნე, მისი მაყურებელი ნამდვილად ზუსტად არის გათვლილი, ერთმანეთში არეული კოვენტ გარდენისა და დანგრეული ცხინვალის კადრები, პრინცი ჩარლზი სამეფო ლოჟაში და ოსი სევდიანი გლეხის ფართო პლანი, მიცვალებულებივით ელეგანტური ლორდები და ამ საღამოსათვის საგანგებოდ დავარცხნილი და დაბანილი საცოდავი ოსი ბავშვები... ასეთ გულისამაჩუყებელ და პათეთიკურ ტყუილს მართლა ვერავინ იღებს მსოფლიოში მათ გარდა. საქმე იმაშია რომ ეს რუსეთში მოსწონთ, უფრო მეტიც : ეს დასავლეთშიც მოსწონთ, ისევე როგორც რომან კარმენის ფანტასტიურად გადაღებული"დოკუმენტალური" გრანდიოზული უსინდისო მიზანსცენები. უბრალოდ ამ ფილმის ფინალურ ათ წუთზე, მის ავტორებს ეტყობა კლასი აღარ ეყოთ – კარმენამდე მათ მართლაც ბევრი უკლიათ, მაგრამ დარწუნებულნი იყავით რომ სულ მალე მიაღწევენ იგივე დონეს, რადგან ბევრს მუშაობენ. ჩვენ კი როგორც ჩანს უფრო დიდი მიხეილ ჭიაურელის კლასიკად ქცეულ მლიქვნელობას ვუბრუნდებით, პროპაგანდამდე ამაღლება ჯერჯერობით გვიჭირს.

პარალელურად 1 არხზე მიდიოდა მეორე დოკუმენტალური ასევე გრძელ ფორმატიანი ფილმი სათაურით 08.08.08.

ეს უკვე წმინდა სამხედრო პოლოტიკური არც თუ ისე ცუდად აწყობილი, და ტრადიციულად ხარისხიანად გადაღებული და გათვლილი პროპაგანდა იყო... კარმენამდე მის ავტორებსაც, ცხადია ბევრი უკლიათ, მაგრამ დიდი რუსული სკოლის გავლენა მაინც ეტყობა ამ ფილმს... მერე მხატვრული ფილმიც დაიწყო, ვიღაც ამერიკელი პეპლებზე მონადირის შესახებ, რომელიც ქართველების ბარბაროსობის მოწმე ხდება... ამას უკვე ვეღარ ვუყურე – ნერვებმა მიმტყუნა.
რა ხდებოდა მაშინ ქართულ არხებზე? როგორ მოემზადნენ ქართული ტელე არხები ამ დღისათვის? უგემოვნებო საპროტესტო კონცერტი გორში, როგორც ყოველთვის, დიდი დოზით პრეზიდენტი სააკაშვილი და რუსთაველზე საქართველოს ოკუპაციის მუზეუმი ღია ცის ქვეშ..
სამი დღის შემდეგ ძალიან დიდი ხნის უნახავ ჩემს რამოდენიმე ბავშვობის მეგობარს დავურეკე, (ვისი ტელეფონის გაგებაც მოვახერხე). თითოეულს სულ ცოტა ერთი საათი მაინც ვესაუბრე: არ ერთს არ უხსენებია არც ცხინვალი და არც აფხაზეთი.

ერთი ეკო ინჟინერია,ვენტილიაციის და ჰაერის დაბინძურების საქართველოში იშვიათი სპეციალისტი. მეორე თოჯინების თეატრისა და დრამატული რეჟისორი, მესამე მშენებელი ინჟინერი.. სამივე ორმოცდაათი წლისა და უმუშევარია. სპეციალურად არ ვკითხე ომის შესახებ არაფერი, მაინტერესებდა თავად თუ გაახსენდებოდათ საკუთარ სოციალურ პრობლემებთან ერთად.
ეკო ინჟინერს ექვსი თვის წინ 80 წლის დედა გარდაეცვალა და მისი პენსია, რომლითაც ასე თუ ისე თავი გაქონდა შეუწყდა. რამოდენიმე წელიწადია გარემოს დაცვის სამინისტროს მისი არც ცოდნა სჭირდება არც გამოცდილება. ტელეფნი და დენი ხშირად გათიშული აქვს. მაგრამ ღვთის "მადლით ჯერ კიდევ ცოცხალია" და დღე და ღამე ეკლესიაში დადის, მეორე საერთოდ ბერად აღიკვეცა: ასე მითხრა რწმენამ ლოთობას გადამაჩვიაო, მესამეს, აფხაზეთის ომგამოვლილ რეჟისორს უფრო რთულად აქვს საქმე: მგონი ათეისტია, და არაყით იკლავს თავს. კიდევ ერთ ჩვენს ორდიპლომიან კლასელს თურმე ''მაგრად გაუმართლა" მძღოლად მუშაობს, ვიღაც მდიდრის ბავშვები სკოლაში დაჰყავს.. და ოჯახს კარგად არჩენს... თბილისი? ძალიან გალამაზდა. შენ ალბათ მოგეწონება, ჩამოდი გაერთობი, სამივემ ასე მითხრა...
მე ამას სხვას ვერაფერს დავარქმევ თუ არა საქართველოს სულიერ "კლოშარიზაციას". ქვეყანები, სადაც მხოლოდ " ჩამოსულები" და ხელისუფლების წევრები გრძნობენ თავს კარგად, სამხრეთ აღმოსავლეთ აზიაში არც ისე ცოტაა, და მათ განსაკუთრებით ევროპელი სექს ტურისტები აფასებენ, პედოფილები კი აღმერთებენ.

ხშირად გაგამიგია ხელისუფლების მხარდამჭერი "თავისუფლების სპეციალისტებისაგან" ასეთი ადამიანების დაუნდობელი შეფასება: თითქოს მათ ხელის განძრევა არ სურთ. ეს ტყუილია, მაგრამ ასეც რომ იყოს, დიპლომირებულ სპეციალისტს, თუნდაც მას ღირსების გრძნობა კვალიფიკაციაზე მეტი გააჩნდეს, ვერ მოთხოვ იმ სამუშაოს შესრულებას რომელიც მის რეალურ კვალიფიკაციას უსინდისოდ არ შეესაბამება, მან შეიძლება რამოდენიმე თვე მიზერული კაპიკები მიიტანოს ოჯახში, მაგრამ ეს მის ფსიქიკას საბოლოოდ დაანგრევს და აუცილებლად ძალიან ცუდად დაამთავრებს თავის ცხოვრებას.

მე ეს ძალიან კარგად ვიცი. ჩემი საფრანგეთში ცხოვრების დასაწყისში უსინდისო ანაზღაურებიან ფიზიკური სამუშაო მეც გამიკეთებია . მაგრამ ეს ჩემთვის კინოში მონაწილეობასავით იყო. ვიცოდი , ეს მხოლოდ რაღაც პერიოდი იყო ჩემი ცხოვრების, და აქედან მიღებულ გამოცდილებას სხვა თუ არაფერი, ბიოგრაფიაში მაინც გამოვიყენებდი: როგორც მაგალითად ამ წერილში. საბედნიეროდ ეს სახიფათი თამაში ჩემთვის მართლაც არ გაგრძელდა დიდ ხანს. როგორც კი ესეთი "ჯობი" 10 დღეზე მეტ ხანს იჭიმებოდა მაშინვე დეპრესია მეწყებოდა, ასეთ დროს ძალიან ადვილია, ყველაფერი ფეხებზე დაიკიდო გახვიდე და ქუჩაში დაჯდე იაფფასიანი ღვინის პლასტმასის ბოთლით ხელში და ცხოვრების ჭუჭყიანი, მაგრამ "ღირსეული" ნარჩენები იქ გაატარო.
რამოდენიმე წლის წინ დოკუმენტალურ ფილმზე მომიწია მუშაობამ პარიზელი კლოშარების(ბომჟების) შესახებ, და უნდა გითხრათ, რომ ამ თემაზე საკმაოდ ვრცლად შემიძლია საუბარი, თემიდან დიდი ხნით გადახვევის რომ არ მეშინოდეს. მოკლედ კი, გეტყვით , რომ ამ ადამიანებსათვის ხშირად ხელის გაწვდენა პირდაპირი მნიშვნელობით უფრო ღირსეულია ვიდრე თავიანთ წარსულზე ხაზის გადასმა, სასიკვდილო განაჩენის სამუდამო პატიმრობით შეცვლის მიზნით, ბედთან გარიგება, კომპრომისი .
ფრანგ კლოშარებზე სახელმწიფო ზრუნავს როგორც შეუძლია . არასაკმარისად, მაგრამ ზრუნავს.
საქართველოს ხელისუფლება მადლობელი უნდა იყოს საბჭოთა რეჟიმის, რომ მან უფასო ბინებით მაინც უზრუნველყო ეს ადამიანები, თორემ დღეს ნახევარზე მეტი საქართველო სწორედ ამ პარიზელი "ქუჩის არისტოკრატიასავით" იცხოვრებდა. თუმცა საქართველოს თავისებურება სწორედ სწორედ სახურავიანი კლოშარებია. მათთვის სახელმწიფო თითქმის არაფერს აკეთებს იმ პრეტექსტით, რომ ისინი საბჭოთა მენტალიტეტის არაკომპეტენტური უსაქმურები არიან, და რაც მალე ამოხდებათ სული, მომდევნო თაობებს, ანუ მათსავე შვილებს ნაკლები ტვირთი ექნებათ სათრევი. ხოლო ისინი, ვისაც შვილები არა ჰყავს, უკეთესი იქნება თუ საპენსიო ასაკამდე საერთოდ ვერ მიაღწევენ, კარუსელების ბიუჯეტს მათთვის გამოსაყოფი საცოდავი პენსია რომ არ მოაკლდეს.

თბილისი სექტემბერი 2006 (photo P.K.)

მე მესმის, რომ "ვარდისფერი ეკონომიური საოცრების" მეხოტბე ქართველი დაუნდობელი ლიბერლები, "ძირგამომპალ" მემარცხენე იდეოლოგიის პროპაგანდას დამწამებენ, მაგრამ არ შემიძლია არ ვთქვა: უსინდისობა და სკანდალია, ზოგიერთი სახელმწიფო ფუნქციონერის საქართველოსათვის ასტრონომიული შემოსავალი, როდესაც ქვედა საშემოსავლო ზღვარი არ არსებობს. ამორალობად მიმაჩნია ის რომ ჩემს 50 წლის კლასელებს, რომლებსაც ცხოვრებამ არ გაუმართლა 0 რესურსი გააჩნდეთ საცხოვრებლად. იმ დროს, როდესაც ტელევიზიით ყოველდღე ხედავენ, რომ მაიკლ ჯექსონივით ყრმობა დაკარგული ჩვენი ხელისუფლება ბათუმის "ნევერლანდად" გადასაკეთებლად სწორედ იმ საცოდავ გროშებს ხარჯავს, რომელიც მორალურად მაინც ნამდვილად მათ ეკუთვნით.

ეხლა ჩვენმა მითომანმა პრეზიდენტმა "მონაკოზე მაგარ" განმუხურ –ვასიუკში... აღმოაჩინა ქვიშა, რომლის მსგავსი ევროპაში არსად უნახავს(!)" და დამშეულ საქართველოს, "მეგრული "ბერლინის" გაკვირვებულ და შეშინებულ უშიშარ მოსახლეობას, ვარდისფერი პიონერების გამამხნევებელი შეძახილების ფონზე, ზუსტად რუსული ტანკების ლულების წინ ნივერლანდი 2" ის აშენებას დაპირდა , . ღმერთო ჩემო! დარწმუნებულნი ბრძანდებოდეთ , რაღაც მსგავსს მართლაც ააშენებს რუსი ოკუპანტების გულზე გასახეთქათ. ჩვენ და განმუხულელ მრავლის მნახველ გმირებს მხოლოდ ის დაგვრჩენია, იმედი ვიქონიოთ, რომ ერთ მშვენიერ დღეს ამ ჩვენს მონაკოზე უფრო მაგარ პლიაჟზე, მოწყენილი და მთვრალი რუსი ტანკისტები არ გადმოისეირნებენ. ტანკებით, რა თქმა უნდა.

როგორ გინდათ, "ბარბის"სახლებში მცხოვრებმა სამაჩაბლოელმა დევნილებმა სერიოზულად აღიქვან მილიარდიანი რეზიდენციიდან გაკეთებული პატრიოტული მოწოდებები , რომლის აგებითაც, სააკაშვილმა, როგორც თავად გამოგვიტყდა, დავითის ოცნებას შეასხა ხორცი – ეტყობა პირველი "სპირიტუალისტული" ინაუგურაციისას, მის საფლავზე აღმაშენებლად წოდებულ დიდ მონარქს, რომელმაც საკუთარი სასახლის "აღშენება" დროის უქონლობის გამო ვერ "მოახერხა", ერთ "მაგარ" რეზიდენციას შეპირდა ქართველი მონარქი–პრეზიდენტებისათვის. აგრეთვე ევრო რემონტს ბაგრატის ტაძარში.

საქართველოში ტყუილი და სოციალური უსამართლობა ძალიან თვალში საცემი, ძალიან უხეშია. ადამიანების უმეტესობა ღატაკია. ასეთ ადამიანებთან კი გაცილებით მეტ დელიკატურობა და სწორად მიმართული ხარისხიანი ბევრი მუშაობაა საჭირო, ვიდრე ამას ხელისუფლება აკეთებს. მათ ჩემი აზრით, ბევრი და ხარისხიანი მუშაობა ერთი და იგივე გონიათ: ჩინელი გამყალბებლები ჯოჯოხეთურად შრომობენ, მაგრამ მათი ევროპული პროდუქციის კონტრფაქტი რაც არის ქართველებს ეს არ ესწავლებათ.

ქართველი ფუნქციონერები ხშირად ჩემს ზაზუნას მახსენებენ, რომელიც ძალასა და ღონეს არ იშურებს და მთელი ღამე პატიოსნად დარბის თავის ბორბალში, რომელშიც არც სტარტია და არც ფინიში.დღისით კი ქანცგაწყვეტილს ძინავს.

ღატაკ მოსახლეობას თუ ვერ, ან თუნდაც არ ეხმარები, უნდა დაელაპარაკო მაინც, და არა როგორც დებილებს. უნდა დაელაპარაკო ისე, როგორც უცხოელებს ელაპარაკები: პატივისცემით და არა "ყალბი სიყვარულით", რადგან პოლიტიკოსთა სიყვარულზე მეტად ადამიამიანებს მათგან პატივისცემა სჭირდებათ, რაც მათზე ზრუნვაში გამოიხატება და რაც ხელისუფლების პირდაპირი ვალდებულებაა. სიყვარულის მტკიცებით ხელისუფალი (Dr.Strangelove -ები) როგორც წესი სწორედ ამ ვალდებულებებისაგან თავის დაძვრენას ცდილობენ.

მე შეურაცმყოფელი მგონია საქართველოს ხელისუფლების ზოგიერთი წევრის მლიქვნელური საბჭოთა სახეები ბაიდენისათვის ხელის ჩამოსართმევ რიგში, როდესაც იგივე ადამიანები ქართველ მოსახლეობას ისეთი მოჩლექილი ენით ესაუბრებან , როგორც ჯეიმს კუკის შეშინებული ეკიპაჟის წევრები ახლახანს აღმოჩენილ ავსტრალიელ აბორიგენებს, ან უფრო მარტივად ჩვეულებრივ დებილებს. როგორც ჩანს გონიათ, რომ მათი ქცევისა და ლაპარაკის პატარა კომერციული აგენტის მანერა, ძალიან ძნელი გასაგები იქნება საქართველოს ღატაკი მოსახლეობისათვის...

საქართველოს მოსახლეობის დიდი ნაწილი კი სწორედაც რომ ღატაკია, თუმცა მათ ეს ქვეყანა, რა თქმა უნდა ისევე ეკუთვნით, როგორც ყველა დანარჩენს. მათ ისევე უნდა მოიგონ, ან წააგონ ომი, როგორც მთელმა საქართველომ. ისინი კი დეპრესისაგან ბნელ კუთხეში მიყუჟრულნი ამ ომს ვეღარც კი ამჩნევენ... და არა მატო ისინი.

როდესაც დასავლეთის მხრიდან ჩვენი პრობლემების მიმართ ინტერესის მკვეთრ დაქვეითებაზე ვლაპარაკობთ,შეუძლებელია არ შეამჩნიო, რომ თავად საქართველოში ნელდება ინტერესი ამ თემის მიმართ და ეს არ არის ოპოზიციის "მოღალატეობრივი" საქმიანობის ბრალი. ეს ყველა სოციალურ ფენაში შეინიშნება: გაბრაზებულ წითელ და ნეტარ ვარდისფერ ბურჟუაზიაშიც. ხანდახან მეჩვენება, რომ დაკარგული ტერიტორიები ყველაზე მეტად უცხოეთში მცხოვრებ ქართველებისათვის არის აქტუალური. რა თქმა უნდა ომის ლტოლვილებს არ ვგულისხმობ.

არა მგონია გადაჭარბებული იყოს ჩემი ვარაუდი, რომ ასეთი დამოკიდებულებით აფხაზეთის და ოსეთის დაკარგვას ისევე შევეჩვევით, როგორც თავის დროზე სოჭის ან საინგილოსას შევეჩვიეთ. მე აბსოლიუტურად დარწმუნებული ვარ რომ ეს ასე მოხდება, თუ ცხინვალისა და აფხაზეთის ტრაგედია შიდა პოლიტიკური კონფლიქტიდან არ გამოვიყვანეთ, თუ ადამიანების ღირსების პატივისცემა არ ვისწავლეთ, ბოლოს და ბოლოს, როგორც დიდმა ბაიდენმა არბიტრალურად"დაგვარიგა", ერთჯერადი, დროებით გამოსაყებნებელი და მერე გადასაგდები კი არა ნამდვილი დემოკრატია არ ავაშენეთ ... . სხვანაირად ვერც ეგოისტ ეგრეთწოდებულ მსოფლიო თანამეგობრობას ვაიძულებთ რუსეთთან სერიოზულ კონფრონტაციაზე წასვლას და ვერც ჩვენს ფიზიკურად და სულიერად გაკლოშარებულ მოსახლეობას, ამ კონფრონტაციაში მონაწილეობის მიღებას. სხვანაირად დაკარგულ ტერიტორიებს ვერასოდეს დავიბრუნებთ. ასეთ შემთხვევაში ჯობს დღესვე შევეგუოთ იმ "ახალ რეაობას" რომლითაც MP2 ყოველ დღე გულს გვიხეთქავს, დავივიწყოთ ცხინვალიც და ბიჭვინთაც... "ლამაზად ლაპარაკი ვიკმაროთ და რაც დაგვრჩა, ბაღის ის დარჩენილი ნაწილი მაინც დავამუშაოთ"

...Cela est bien dit, répondit Candide, mais il faut cultiver notre jardin.(Candide.Voltaire)"კარგი ნათქვამია, უპასუხა კანდიდმა, მაგრამ უმჯობესია ჩვენი ბაღი დავამუშავოთ" ("კანდიდი", ვოლტერი) *****

შენიშვნები:

*მერლინ მენსონის( Euritmic)სიმღერის ტექსტი:

Sweet dreams are made of this / Who am I to disagree? / Travel the world and the seven seas / Everybody's looking for something
Some of them want to use you / Some of them want to get used by you / Some of them want to abuse you / Some of them want to be abused
I wanna use you and abuse you /I wanna know what's inside you /Hold your head up, movin' on / Keep your head up, movin' on
I'm gonna use you and abuse you /I'm gonna know what's inside / Gonna use you and abuse you /I'm gonna know what's inside you

**გასტონ ბუაჩიძის მიერ მიერ ვეფხისტყაოსანი ფრანგულად თარგმნილია როგორც "ავაზას ტყავიანი რაინდი" Le chevalier a la peau de panthère

*** თურქმენბაშა ოფიციალურად გამოცხადებული იყო თურქმენსტანის მთავარ პოეტად

****ტრუფიკულტორები (Trufficulteurs ფრ) ტრუფებზე, ყველაზე ძვირ ველურ სოკოზე მონადირენი. კილოგრამი ამ სოკოს ფასი 900 ევრომდე ადის ხარისხის მიხედვით. ეს ძალიან იშვიათი სოკო მიწისქვეშ იზრდება და მას ტრადიციულად სპეციალურად გაწვრთნილი ღორების საშუალებით ეძებენ. შესაბამისად მხოლოდ ძალიან მაღალი კლასის ფრანგული გასტრონომიულ რესტორნების მენიუშია.

***** "კარგი ნათქვამია, უპასუხა კანდიდმა, მაგრამ უმჯობესია ჩვენი ბაღი დავამუშავოთ" ("კანდიდი", ვოლტერი)

-

2 სექტემბერი 2009

P.K.