სიძულვილის მუდმივობის კანონი

შენზე ამბობენ, ჩემო თბილისო,
რომ ღამ ღამობით ჩუმად ტირისო...
კოტე ყუბანეიშვილი










ინდოელი ბუდისტებისა და ჩინელი ტაოისტების მესამე თვალის მსგავსად, ქართველებს ეზოტერიული მეორე ენა გვაქვს. ჩვენი სხეულის ეს უხლავი ნაწილი ძალიან აქტიურია და აღმოსავლელთა შუბლის ცენტრში მოთავსებული "ცოდნის თვალისაგან"(ჯნანა ჩაკშუ) განსხვავებით, სადღაც სხეულის ქვედა კიდურებშია ჩამალული.
ჯერ კიდევ ადრეულ ასაკში ვეჭვობდი ამ ენის არსებობას,თუმცა მაშინ მას უბრალოდ საშინაო და საგარეო ენებს ვეძადი. მარტო გინება არა მაქვს მედველობაში. გინება ყველა ენის ბუნებრივი შემადგენელია, დარწმუნებული ვარ ხანდახან შექსპირიც იგინებოდა როცა ცუდ ხასიათზე იყო და შოთა რუსთაველიც, როცა მისი გენიალური სტროფები რითმში არ ჯდებოდა.

ქართველებს ლანძღვა გინება მარტო დედის გინება გვგონია. საერთოდ ძალიან პირდაპირი და უბრალო ხალხი ვართ. მოლოდ ეს ერთი შეხედვით. სინამდვილეში როგორც ჩანს ღმერთმა იპოკრიტობის ფენომენალური ნიჭი დაგვანათლა.

ენის ორმაგი გამოყენების ტექნიკის შემჩნევა ჩვენს განთქმულ სტუმართ მოყვარე სუფრებზეც მარტივად შეიძლებოდა ყოველთვის: დაბნეულ რუს, ან ძალიან იშვიათად უცხოელ ჩვენი კულტურითა და კახური ღვინით მთვრალ დაბნეულ სტუმარს, ხშირად მთელი სუფრა, ქალიცა და კაციც ქირქილით აშაყირებდა მშობლიურ ქართულ ენაზე. სადღეგრძელოს დროს კი, ყანწით ხელში რაღაც ეპიკური ელეგანტურობით მიმართავდა .
ამაზრზენი სანახავი იყო.
მე არასოდეს მინახავს სხვაგან სტუმრის ასეთი ღია და "უბოროტო" დამცირება და ორი წუთის შემდეგ იგივე სტუმრის ღმერთთან გატოლება. (ცნობილი ანდაზის პერეფრაზირება რომ გავაკეთო: მოყვარეს პირში დასცინე მტერს ზურგს უკანო...მართალია, მტერი არ გაპატიებს და თავს გაგიტეხავს).

90 იანი წლების პირველ ნახევარში ენის გამოყენების ამ ჩვენს უღირს ჩვევას დიპლომატიური მძიმე ტვირთი დააწვა. მე მახსოვს ქართული დიპლომატიის პირველი ნაბიჯები პარიზში, როდესაც მისი თანამშრომლები ჯერ კიდევ სასტუმროში ცხოვრობდნენ. სწორედ ამ დროიდან დავიწყე სერიოზულად ფიქრი, რომ ქართველებს მეორე ეზოტერიული ენა გვაქვს და მას სიმხდალის ენა ქვია.

ნებისმიერი მეტნაკლებად ნორმალური ადამიანი, მითუმეტეს ქვეყნის პირველი პირი, უცხოეთში მოგზაურობისას ზუტად ისე ლაპარაკობს როგორც შინ. მხოლოდ არა ქართველი.

მიხეილ სააკაშვილი თავისი პოლიტიკური წარსულის ყველაზე აღგზნებულ წლებშიც კი, 2007 წლის 7 ნოემბრამდე, უცხოეთში გამოსვლებისას ნამდვილი ჯენტლმენივით მეტყველებდა. საქართველოში დაბრუნებისთანავე კი, არყის ბოთლიდან გამოქცეულ მთვრალ ჯინს ემსგავსებოდა.
რა თქმა უნდა, მისი ხელქვეითები ცდილობდნენ არ ჩამორჩენოდნენ "ევროპული კულტურის" ვარდისფერი სიმბოლოს მიერ დამკვიდრებულ მეტყველების ცინიკურ, აროგანტულ სტილს, მოდას. მათ შორს ყველაზე ნიჭიერები აჭარბებდნენ კიდეც . . .

თბილისი - ბერლინი. ავტორი ზურაბ სუმბაძე(1990 წ)

საქართველოში ეს საშინაო და საგარეო ენა ყველაზე შესამჩნევი სწორედ ამ პერიოდში გახდა. ადრე, პოლიტიკოსები ვერც ერთ ენაზე, მათ შორის მშობლიურზეც კი ვერ მეტყველებდნენ ნორმალურად. მთელი 90 წლების განმავლობაში ერთადერთი კაცი ქართულ პოლიტიკაში ვინც ადამიანურად საუბრობდა ზურაბ ჟვანია იყო. დანარჩენები ან ჩუმათ იბღვირებოდნენ ან იგინებოდნენ.დროდადრო როგორღაც ორ სამი წინადადების თქმასაც ახერხებდნენ. თუმცა, ძირითადად მაინც სამი ოთხ კაცს უსმენდნენ და ნაბახუსევზე პარლამენტის დარბაზში თვლემდნენ.

ნამდვილი ვერბალურ კოცონი ქართული პოლიტიკაში როგორც აღვნიშნე, მაშინ ჯერ კიდევ რევოლიუციონერმა სააკაშვილმა დაანთო. რომელიც პრეზიდენტად გახდომის შემდეგ ისე ააგიზგიზა, რომ სულ მალე ხანძარივით მოედო ევროპისაკენ ფართო ნაბიჯებით მიმავალ საქართველოს.

ქართულ პოლიტიკაში ორმგი ენის ნამდვილი ვირტუოზები დაიბადნენ : გიგა ბოკერია, მაია ნადირაზე, გიორგი არველაძე, რა თქმა უნდა დაუვიწყქრი კახა ბენდუქიძე და მრავალი სხვა.

ხშირად მიფიქრია, რა ემართებოდათ, ევროპაში გამოსვლებისას ამ ძალიან ზრდილობიან ხალხს თბილისის ქეროპორტში, სადაც ისეთი ნერვებ აშლილი და აღგზნებულები ჩამოდიოდნენ ტრაპიდან, თითქოს საქართველოს ჰაერი ვიაგრას შეიცავდეს.

პარალელურად ჩამოყალიბდა მეორე, პოლიტიკური ტიტინის სკოლა, რომელსაც ქალბატონმა ნინო ბურჯანაძემ ჩაუყარა საფუძველი. ასეთ ენას ფრანგები ხის ენას ეძახიან, ანუ არაფერზე ლაპარაკის ხელოვნებას.
პარლამენტის დივას "მაკდონალდის" დირექტორივით კორექტული გამოსვლები და ქალბატონ სანდრა რულოვსის ფსიქოდელიური მეგრული ნანა, სამუდამოდ დარჩება როგორც რაღაც ენიგმატური ჯადოსნური "ვარდისფერი დინება" ჩემს მეხსიერებაში.
2007 წლის ნოემბერში ხელისუფლებაში ვერბალური ექსპერიმენტების ეპოქა დამთავრდა

ხის ენიანები და უზრდელები გაერთიანდნენ და შექმნეს ლაპარაკის ახალი სოფისტური მანერა. ახალი უემოციო სახიანი ვარსკვლავებით ( შოთა მალაშია, დავით ბაქრაძე, ნიკა გვარამია...), და რათქმა უნდა მთელი პარლამენტი ახალ სტილზე გადაეწყო. თვით ნუგზარ წიკლაურიც კი, რომელმაც სულ რაღაც ერთი წლის წინ თავისი ერთგული აგრესიულობის წყალობით თავბრუდამხვევი კარიერა გაიკეთა და საპარლამენტო "პიცბულების" ელიტაში საპატიო ადგილი დაიკავა. დღეს ერთად ერთი თავისი ქცევისა და კულტურის ერთგული, ნაციონალური მოძრაობის კლასიკური აროგნტულობის უკანასკნელი დინოზავრი – ქალბატონი ეკა ხერხეულიძეა, რომელიც, ხვრელიდან გველს კი არა, მკვდარსაც კი ამოაძვრენს საფლავიდან, თანაც სულ დედის და "გამზრდელის" გინებით.

ვარდსფერმა ''ინტელექტუალებმა'' თარჯიმნების მთელი არმია უმუშევრად დატოვეს. მათ საკმაო ნიჭი აღმოაჩნდათ კომერციული ინგლისურისა და ღიმილის სწრაფად ასათვისებლად, სულ რამოდენიმე თვიანი სტაჟები ევროპის და ამერიკის ქალაქებში საკმარისი აღმოჩნდა იმისათვის რომ ზიზღისაგან სახე შეცვლილებს, ცხვირ აწეულებს ელაპარაკათ თავიანთ თანამემამულეებთან ევროპული ცივილიზაციის სახელით.

ელდარ შენგელაიას "შერეკილების" პარიზიდან დაბრუნებული პერსონაჟივით ულვაშგაპარსულმა პატარა ფუნაციონერებმა მართლა დაიჯერეს, რომ დიდი ევროპული კულტურის სახელით მთელი საქართველოს ლანძღვა გინებას ვინმე აპატიებდა.
და მწარედ შეცდნენ.

5 წლის განმავლობაში დათესილ სიძულვილს ისინი უკვე დღეს იმკიან: მათი ოპონენტების მხრიდან ენის საოცარად ბოროტად გამოყენების სახით. ამის მომსწრენი ყოველ დღე ვართ, ამ საცოდავ რუსთაველის პროსპექტზე ... ღმერთო ჩემო! პავლოვის ქუჩა მაინც ყოფილიყო... თანაც ერთ დროს წყნარად მოსეირნე ილიასა და აკაკის ძეგლის წინ, რომლებიც უკვე კარგა ხანია "მომიტინგეებად" ვაქციეთ... ძეგლებს თავი დავანებოთ, საშინელება ის არის, რომ უამრავი ინტელიგენტი ადამიანის თანდასწრებით. რომლებსაც ბატონი მაისაშვილი "ნასედკასავით" აიძულებს შეიგინონ, თვითონ კი პროვინციელი როკ ვარსკვლავივით მიკროფონს უშვერს ხალხს და გამარჯვებული დამცინავი ღიმილით ჩუმდება.

რა თქმა უნდა : საკუთარი "ელიტარული" კაპრიზის– სამშობლოს გადასარჩენად ჩამოსულ უოლტ სტრიტის სექს სიმბოლოს გინება არ ეკადრება, სამაგიეროდ მის წინ შეკრებილ " ბრბოს"შეუძლია ეკონომისტი მზეჭაბუკის ვერბალური "ცოდვები" ზიდოს, და ნამდვილი ქართული "პოლიფონიური" გინების ფესტივალი მოაწყოს სირცხვილისაგან თავ ჩაღუნულ გაუბედავი თანამებრძოლების გვერდით.

ორი დღის შემდეგ ,13 აპრილს რუსთაველის იგივე "შტაბ–მიტინგზე" ვიღაც ახალგაზრდა გამოვიდა, უნდა ვიმღერო. მანამდე კი პუბლიკას მიმართა. აღნიშნა, რომ ბატონი მაისაშვილივით გინება არ შეძლება, და რომ ბოლოს და ბოლოს ოდესმე ხომ უნდა გავიზარდოთ.
შეციებული და შეთხელებული პუბლიკა როდესაც მიხვდა, რომ ერთად ერთ გასათბობ საშუალებას, გინებასაც უკრძალავდნენ, მაშინვე სტვენა ატეხა. საცოდავი გიტარიანი ბიჭი სიმღერის გარეშე გააძევეს სცენიდან გაჩეჩილაძის „ჯიგრებმა."

მიტინგის ერთ ერთმა მორიგე ანიმატორმა მამაკაცმა მიკროფონით გულწრფელი გაკვირვება და შეშფოთება გამოთქვა მომხდარი აღმაშფოთებელი ფაქტის გამო. კერძოდ მან განაცხადა, რომ გამომსვლელი ასაკით შვილად ერგება. რომ პრინციპში, წინააღმდეგი არ არის მოუსმინოს შენიშვნებს, მაგრამ არა ლაწირაკებისაგან, რომ აქ უამრავი პატივსაცემი უფროსი თაბის წარმომადგენელია, რომელსაც ჭკუის სწავლება ნამდვილად არ ეკადრება ვიღაც ბავშვებისაგან.

ჩემი აზრით ამ კაცს ხელისუფლების 40 წელს გადაცილებასთან დაკავშირებულის საპირისპირო პარანოია სჭირს, 40 წელს ქვემოთ ყველა იდიოტი გონია.
მის სიტყვებზე პროტესტი არავის გამოუთქავამს. ყველა გაგებით მოეკიდა ახალგაზრდების დისკრიმინაციას, რაც როგორც ჩანს ხელისუფლების საწინააღმდეგო კონცეფციის კონტექსტში მშვენივრად ჩაეწერა. საერთოდ, ამ ბოლო დღეებში აღმოჩნდა, რომ საქართველო არის ქვეყანა სადაც მომღერლებს ხან მომიტინგეები ცემენ, ხანაც პოლიციელების აქცენტიანი ნიღბიანი ბანდიტები.

ვიღაც ქალბატონმა მიკროფონიდან ბოდიში მოუხადა ნაწყენ დამსწრე საზოგადოებას. ამ დროს ავანსცენაზე ქალბატონი სალომე ზურაბიშვილი გამოჩნდა, და კლასის დამრიგებლის ტონით აღნიშნა, რომ ეს მხოლოდ შემოგზავნილი პატარა პროვოკატორი იყო და მეტი არაფერი...მან კიდევ რამოდენიმე წუთი იწვალა, სანამ ამ პატარა მორალისტის თავხედობით აღშფოთებული პუბლიკის ყურადღების უფრო მნიშვნელოვან საგნებზე გადატანას მოახერხებდა.
საერთოდ ქალბატონი ზურაბიშვილი თავად მშვენივრად ფლობს ქართულ ვერბალურ იარაღს, თუმცა მისი მრავალრიცხოვანი და ძალიან საინტერესო ინტერვიუების მოსმენისას ფრანგულ და ინგლისურ ენებზე ვერასოდეს ვერ გაიგონებთ საქართველოში უკვე ანეგდოტებად ქცეულ მისი "შედევრების" ექვივალენტს. ფრანგულ ტელევიზიაში ის გაცილებით უფრო მეტი სიფრთხილით არჩევს სიტყვებს. შესაძლოა ფრანგ პუბლიკას მეტ პატივს ცემს? არ ვიცი.

ასევე დარწმუნებული ბრძანდებით ალბათ , რომ ბატონი მაისაშვილი, ამერიკაში ასეთ უკომპლეასო facking თავისუფლების უფლებას თავს ვერ მისცემდა, მით უმეტეს მისი "მეგობარი'' კლინტონების საზოგადოებაში. საერთოდ ჩემი აზრით ამ ერთდროულად მითომან და მეგალომან ეკონომისტს ჯობია მეგობრებმა ფული შეუგროვონ, ერთი სამთვლიანი მოტოციკლეტი "ურალი" უყიდონ და სადმე ნაციონალების მიერ ინდუსტრიალურად "აღორძინებულ" პროვინციაში, "გასტრონომის" დირექტორად დანიშნონ, სახელიც შეუცვალონ, უშანგი დაარქვან. იქნებ ქცევა ისწავლოს. ეტყობა ამერიკაში ცუდ წრეშია მოხვედრილი.

საერთოდ ამერიკა ცუდად მოქმედებს ჩვენს პოლიტიკოსებზე, როგორც ჩანს კოლუმბიისა და ჰარვარდის უნივერსიტეტები ბრონქსში იმყოფება და იქ ექსკლიუზიურად ნარკო დილერები, პროქსენეტები და ქართველი პოლიტიკოსები სწავლობენ. როგორც ზემოთ უკვე აღვნიშნე, იქიდან ყველა გედივით ყელმოღერებული ჩამოდის, ცოტა ხანში კი '' საპოჟნიკებივით"ილანძღებიან.

სულ არ გამიკვირდება რამოდენიმე დღეში ირაკლი ალასანიამაც რომ ვინმეს დედა აგინოს . ბოლოს და ბოლოს ვიზე ნაკლები "ამერიკელია" ?

რატომ გონიათ ქართველ პოლიტიკოსებს რომ საზღვარგარეთ არისტოკრატივით ელეგანტურნი უნდა იყვნენ, სამშობლოში კი ბინძურად იგინებოდენ, თუ არა ის ეზოტერიული სიმხდალის მეორე ენა, რომელზეც ზემოთ ვსაუბრობდი?

ხელისუფლებამ, ასე თუ ისე ჭკუა ისწავლა. ვერბალური ღია ხულიგნობა , ნიღბიანი ფიზიკური ხულიგნობით ჩაანაცვლა, ეხლა კომბლებით დასდევს ღამღამობით თავის პოლიტიკურ ოპონენტებს და უმოწყალოდ ურტყავს. როგორც იქნა "მიხვდნენ" რომ ადამიანი ფიზიკურ ტკივილს მორალურზე ბევრად უფრო ადრე ივიწყებს. სამწუხაროდ ამაზე ფიქრი ცოტა დაგვიანებულია.

ოპოზიცია აშკარად ორთოდოქსული მეთოდებით მოქმედებს : ღრიალით და მუშტების ქნევით უმტიცებს მსოფლიოს ჩვენს დიდ კულტურას, ევროპელებზე უფრო მეტ ევროპულობას.

თუ გავითვალისწინებთ, რომ დღევანდელი ოპოზიციის 95% სააკაშვილის ექს ფანკლუბია. გასაკვირი არ უნდა იყოს, რომ მათ ვერბალური ბრძოლის, სიძულვილის დათესვის დიდი გამოცდილება აქვთ.
რუსთაველზე ნამდვილი ამ დარგის Best Off ია შეკრებილი: უზრდელები, თავშეკავებულები და კომერციულ–კორექტულად მოიტიტინეები. აგრეთვე ახალი ენერგიით სავსე მზის ქვეშ ადგილის დამკვიდრების მსურველები, უბრალო ენთუზიასტები და რა თქმა უნდა, გულწრფელად უკმაყოფილო და დაჩაგრული ხალხი, რომელიც ხელისუფლებამ თავისი არაკომპეტენტურობით ზვიად ძიძიგურის, კოკო გამსახურდიას, გუბაზ სანიკიძის და სხვების ნაციონალისტური ჰალუცინაციების მოსასმენად გაიმეტა თუ გაწირა.

ხუთი წელის განმავლობაში, ბრმა უნდა ყოფილიყავი, რომ ვერ დაგენახა, სააკაშვილის ხელისუფლება თავისი უგუნურებით, ნელნელა როგორ აღვიძებდა მიძინებულ ბნელ ულტრამემარჯვენე ზვიადისტებს . მე არ ვიცი ღირსია თუ არა საქართველო ამის, მაგრამ ეს ხელისუფლება ნამდვილად ღირსია, რომ დღეს რუსთაველზე განწირული ხმით" წმინდა ქართულ სისხლის ჩუხჩუხზე " ისტერიულად ღრიალებენ. ზუსტად ისე როგორც ოცი წლის წინ.

მაესტრო. გამოკითხვები. ტელე ლინჩი. ქალების ანონიმური სატელეფონო მოსაზრებები. რა დაუნდობლები ყოფილან ქართველი ქალები!.. ბევრად უფრო ვიდრე მამაკაცები. გამაოგნებელია ოჯახის დიასახლისების სატელეფონო ზარები. ზოგი ჩაუშესკოს ტრაგიკულ დასასრულს ითხოვს სააკაშვილისათვის. ზოგი უფრო "კთილი" ხელისუფლების წევრთა სამშობლოდან დეპორტაციას ოჯახებით, და ამას უწყვეტად Live ში ანახებს სიტყვის თავისუფლების "შეზღუდვით გატანჯული" ეს აბსოლიუტურად ორიგინალური ტვ არხი.

ოპოზიცია ვერ ხვდება, რომ საზოგადოების მეორე ნაწილი, ვისაც ყოველდღიურად "მაესტროს" Live-ლინჩის სასამართლოდან ქვეყნიდან გაძევებით ემუქრება, არასოდეს არ დაივიწყებს ამ მუქარას, ისევე, როგორც თვითონ არ ივიწყებენ ვარდისფერ რევოლიუციონერების ფიზიკურ და მორალურ რეპრესიებს და 5 წლის განმავლობაში წვეთ წვეთობით ნაგროვებ ბოღმას, რომელმაც ამდენი ხალხი რუსთაველზე გამოიყვანა.

ეს ბოღმა არასოდეს არ თავდება. ის მუდმივია, და ძალიან მარტივად იხსნება ენერგიის მუდმივობის კანონით ელემენტარული სასკოლო ფიზიკიდან.

უკვე ოცი წელია ქართველთა ერთი ნაწილი ერთმანეთს საწამლავივით გადაუსხავს ხოლმე დრო და დრო ამ ბოღმას, რომელიც რამოდენიმე წლის შემდეგ ისევ უკან, საკუთარ ძარღვებში უბრუნდება.
ეს უსასრულოდ გაგრძელდება, სანამ ვინმე გმირი არ გამოჩნდება და თავს არ აიფეთქებს ამ ბოღმის, ამ სიძულვილის მინაზე.

მე არ ვიცი ხელისუფლებას აქვს თუ არა რაიმე გეგმა.შეუძლია თუ არა ამ კრიზისის განმუხტვაზე რაიმე პასუხისმგებლობის აღება.
არ შეიძლება ამ ორგანიზებული ანარქიის დაუმთავებლად გაგრძელება. და თავის ისე დაჭერა თითქოს არაფერი ხდებოდეს.

თუ არა, მაშინ თავად უნდა აიფეთქოს თავი ზემოთ ნახსენებ ნაღმზე. მართლა უნდა გადადგეს. თორემ ეს ყველაფერი ადრე თუ გვიან შეიარაღებულ სამოქალაქო დაპირარისპირებამდე მივა – და მაშინ მთელი საქართველო აფეთქდება.

პოლიტიკა კომპრომისების ხელობაა.
უკომპრომისო პოლიტიკოსები ყველაზე საშიშნი არიან: თუ ხელისუფლებაში მოვიდნენ ტირანიისკენ იწყებენ სწრაფვას.
დღეს საქართველოს თითქმის მთელი პოლიტიკური სპექტრი, პოზიციაც და ოპოზიციაც უკომპრომისო პოლიტიკოსებით არის სავსე.
ეს ძალიან საშიშია.

ჩვენ სულ ტყუილად გვგონია, რომ სამოქალაქო დაპირიპირება ჯერ არ დაწყებულა. სიძულვილი, რომელმაც კიდევ ერთხელ დაყო საქართველო ორად, არანაკლებად დამანგრეველია, ვიდრე ქვემეხების ფინალური ქუხილი.

მე არ მესმის არც ოპოზიციის და არც ხელისუფლების ბრიყვული სიჯიუტე, რომელიც დღითი დღე რაღაც ავადმყოფურ ფორმას იღებს.
ამ სიჯიუტით მოტანილ ფსევდო თავისუფლებას მე არ ვთვლი თავისუფლებათ. უფრო მეტიც, მე არ მჭირდება ასეთი აროგანტული თავისუფლება. ან თავისუფლება აროგანტულობისათვის.

ის რომ ვერბალურმა სამოქალაქო ომმა თავის პიკს მიაღწია, ძალიან კარგად ჩანს უცნობის საკანში სტუმრების, ქართული კულტურის ცნობილი მოღვაწეების ავტო ფსიქოანალიზის ვიზუალური მოსმენისას.ის რაც მათთვის არცერთ ჟურნალისტს არასოდეს უკითხავს წლების განმავლობაში, თავად, საკუთარი ინციატივით აგვიხსნეს პირდაპირ ეთერში. ამიტომ უცნობის საკანი ერთგვარ ეროვნული "სიბრიყვის" ლაბორატორიადაც კი შეგვიძლია ჩავთვალოთ. რადგან არსად ასე პირდაპირ, ასეთი გლეხური უბრალოებით გულახდილად არ გამოუმზიურებია ბევრ ცნობილ პიროვნებას თავი, როგორც ამ რეალითი "მართლმადიდებლურ სალხინებელში".
მე ზოგიერთი მათგანის მაგალითზე, სიამოვნებით ჩავუტარებდი ლექციას ახალგაზრდებს(მიუხედავად იმისა, რომ წარმოდგენა არა მაქვს როგორ კითხულობენ ლექციას).
მაგალითად რობერტ სტურუას მაგალითზე დავამტკიცებდი, რომ ერი კულტურულია მაშინ, როდესაც მასები არიან კულტურულნი და არა ცალკეული შედევრების ავტორები. რადგან ეს უკანასკნელნი ნებისმიერ მომენტში, სხვადასხვა მიზეზების გამო ზუსტად ისეთები შეიძლება გახდნენ, როგორც მასები, და ღმერთმა არ ქნას რომ ეს მასსა მოცემულ მომენტში კულტურულობის პრობლემას განიცდიდეს, რადგან ასეთ შემთხვევაში საბრალო ესტეტი "გენიოსი" უცებ ვულგარული ბრბოს ნაწილად გადაიქცევა. მერე, მოულოდნელად შეიძლება მისი მონაწილეობით პირდაპირ ეთერში ასეთი დიალოგის მომსწრეც კი გახდეთ .
რობერტ სტურუა: "... აი ის კინო გამახსენდა, რა ქვია... დასტინ ჰოფმანი რომ კეთროვანებს ეხვევა... ჰო "ბატერფლაი"...

უცნობი : "არა კაცო ბაბოჩკა ქვია!"(მაესტრო. 17 აპრილი 2009)
როგორც ჩანს ამ დღეებში რობერტ სტურუასაც ურჩევნია რაც პირზე მოადგება ის თქვას. მით უმეტეს როგორც აღმოჩნდა ლონდონში დიდხანს ვერ ძლებს: იქაური პირფერობის ტრადიციის გამო. მშობლიური თბილისი კი ამ დღეებში,მეგაფონით მოყვარეზე პირში სიმართლის ძახილის სამოთხეა...
ბატონ სტურუას მხოლოდ იმიტომ შევახსენებ, რომ ინგლისურ თავშეკავებას კულტურა ქვია, რომ მომავალში იქნებ ანგარიში გაუწიოს თავის საჯარო გამოსვლებს. მე არ მჯერა, რომ მას უფროსი გაჩეჩილაძის კინგ კონგივით გულახდილი ღრიალი ერჩივნოს თავისი "ლონდონელი ნაცნობების ღუღუნს", რომელზეც ასე იხალისა იმ საღამოს, არშემდგარ უცნობ აზდაკთან ერთად.
არა მგონია, რომ სტურუა სწორად იქცეოდეს, როცა მის მერვე შექმნილი რამაზ ჩხიკვაძის პერსონაჟის ხმის ტემბრისა და ტონალობის პროპაგანდას ეწევა ისედაც ამ დღეებში საშინლად ხმაურიან ქართველებს შორის. განსაკუთრებით უცნობთან, რომელიც ისედაც აშკარად რამაზ ჩხიკვაძის დიდი გავლენის ქვეშ იმყოება, განსაკუთრებით როდესაც ღამ ღამობით მარტო რჩება ხოლმე საკუთარ წარსულთან და კამერებთან.

ბატონი სტურუა თვითონ საკმაოდ წყნარი მოსაუბრე ჩანს.
ბრიტანული სახელი, რობერტი ქვია, და ლამის შექსპირის ინკარნაციად ითვლება საქართველოში.
მას პირიქით შეეძლო შეეხსენებინა აღგზნებული თანამემამულეებისათვის, რომ პიროვნების კულტურა მის ექსტემალურ სიტუაციაში მოხვედრისას ჩანს, სწორედ ისეთში, როგორშიც დღეს ქართველები ვიმყოფებით.

გია მაისაშვილმა, ძმებმა გაჩეჩილაძეებმა და ბევმა სხვამ დასაწყისშივე ვერ გაუძლეს პოლიტიკურ კულტურულ რყევას და "ალალმართლად" აროგანტულები გახდნენ. ეს მე არ მიკვირს. სტურუას მიერ წყნარი იუმორით ლონდონელ ნაცნობებზე ღადაობა კი, რომლებიც საქართველოზე როგორც ჩანს არც თუ ისე დიდი წარმოდგენის არიან, გულს მიკლავს. ბატონი სტურუა მათ მუსულმანურ წარმოშობას იხსენებს და მაშინვე ისლამისტური ტერორიზმი ახსენდება.

მე რობერტ სტურუა არ მემეტება ამ აროგანტული ლაზღანდარობისათვის, რომლის გამოც მას იგივე ინგლისში სერიოზული პრობლემა შეექმნებოდა: იურიდიულს რომ თავი დავანებოთ, ეთიკური თვალსაზრისით მაინც... თუმცა მისი თანამოსაუბრე იმ საღამოს პირში მყვირალა საქართველოს დამსახურებული ვიდეო პატიმარი ბატონი გაჩეჩილაძე გახლდათ გახდათ, და არა ვინმე პირფერი ინგლისელი, რომელმაც კარგად იცის, რომ კულტურა არა მხოლოდ კარგი მანერებია, რომელიც ასე აკლიათ რუსთაველის პროსპექტზე ღრიალის ფესტივალის ორგანიზატორებს. კულტურა არც მხოლოდ შედევრების შექმნაა, და საკუთარი ისტორიის დროშასავით ფრიალი. კულტურა უამრავი პატარა ყოველდღიურად, ყოველ წუთს გამოსაყენებელი წვრილმანი დეტალებია, რომელიც ასე გვაკლია, და გვგონია, რომ რადგან ჯერჯერობით ნაჯახებით არ დავდევთ ეთმანეთს და ვიტრინებს არ ვლეწავთ ამიტომ ფრანგებზე უფრო კუტურულები ვართ.

გვავიწყდება, რომ სულ რაღაც ჩვიდმეტი წლის წინ შეუდარებლად უფრო ბარბაროსები ვიყავით ვიდრე მთელი ევროპის ხულიგნები ერთად აღებულნი... გვჯერა, რომ ვარდების რევოლიუციიდან მოყოლებულნი ჰუმანიზმის ანგელოზები გავხდით.იმიტომ რომ მაშინდელი ბარიკადის არც ერთ მხარეზე დგომს არ უნდა აღიაროს, რომ ზვიადისტებიც, იოსელიანის მოროდიორებიც და შევარდნაძის კორუმპირებული გარეწრებიც ჩვენ თვითონ ვართ, მხოლოდ ცოტა სახეშეცვლილნი.

ჩვენი შედარებითი სიმშვიდე რუსთაველის აქციებზე სწორედ იმ მოგონებების კოშმარით არის გამოწვეული, და არა კულტურით: ჩვენ კარგად ვიცით სადამდე შეიძლება მივიდეს ჩვენი განთავისუფლებული ეროვნული სისასტიკე. რომელმაც 17 წლის წინ ყველაზე ანარქიული და ბანდიტური სახელმწიფო შექმნა თანამედროვე ევროპაში... და ჩვენ კიდევ თავხედობა გვყოფნის დიდ კულტურულობაზე ვლაპარაკობთ?! შოთა რუსთაველით და გალაქტიონით გვინდა მოვწმინდოთ ნამუსი 90 იანი წლების ბარბაროსებს და უბოროტო პროვინციული სნობიზმით გადავთვალოთ ვის მხარეზე უფრო მაღალი ხარისხის დამსახურებული კულტურის მოღვაწეა... ეს პროვინციული სნობიზმი უკულტურობის ყველაზე დიდი ნიშანია, და ძალიან ვწუხვარ, თუ მასში ბევრი "ქართული აკადემიის" აკადემიკოსი იდენტიფიცირდება.

როგორც ამბობენ პოლიცია დღეს არ ერევა თბილისური ნაზი გაზაფხულის სააღდგომო "ნოკტიურნ" ცემატყეპაში... არაფერს გაგონებთ ეს დადგმული ანარქია, 90 წლების ამაზრზენი პირველი ნახევრიდან? ხომ არ გეჩვენებათ, რომ დაკანონებული სასტიკი და მანიაკალური ანარქიის "კულტურა" სწორედ მაშინ შევიძინეთ? და დღეს, როდესაც დაგვჭირდა მტვრიანი სხვენიდან ჩამოვათრიეთ და ქალაქში დროებით ძველი ხალიჩასავით მოვფინეთ?

მოღრიალე პოლიტიკოსები უკულტურო ხალხია. ისინი დემოკრატიას ვერ ააშენებენ. ამას კატეგორიულად და სრული პასუხისმგებლობით ვაცხადებ. სამწუხაროდ ასეთები ორივე მხარეს ძალიან ბევრია.

სანამ ამ  უგემოვნო ანარქიას მთლიანად არ წაულეკია ჩვენი საბრალო ქვეყნის ნარჩენები იქნებ რამე მოვახეროთ?

ამ ფსევდო პოლიტიკოსებს თუ სააკაშვილის გადასაყენებლად წელიწადში ერთხელ ქვეყნის ასეთ ქაოსში გახვევა სჭირდებათ და მაინც არაფერი გამოსდით, წარმომიდგენია სახელმწიფო მმართველობაში მოსვლის შემდეგ, როდესაც რეალური და ბევრად რთული პრობლემების წინაშე დადგებიან რა ისტერიკა დაემართებათ: არა ნეკლები, ვიდრე ვარდისფერებს ან მათ წინამორბედებს დაემერთათ... ბოლოს და ბოლოს ვარდისფერიც ხომ გახუნებული წითელია! ამის დავიწყება უგუნურება იქნებოდა.

სააკაშვილი წავა, მაისაშვილიც დაუბრუნდება თავის ამერიკას, გივი თარგამაძეც იპოვის თავის სულიკოს და დაწყნარდება, გაჩეჩილაძეებიც... რომელიმე მატარებელს შეახტებიან... მათ მალე დაივიწყებენ ქართულ პოლიტიკაში, რადგან პოლიტიკას საერთოდ, ძალიან სნობური და მოკლე მეხსიერება აქვს: პატარა ჯარისკაცებს მალე და საუდამოდ ივიწყებს.
სამაგიეროდ, ისედაც დასახიჩრეულ ქართულ კულტურას ისინი კარგა ხანს დააჩნდებიან ტატუირებულნი ამ ტექსტივით :
100-კაციანი ოპოზიციური სუფრა პრეზიდენტის კანცელარიასთან, აქციის მონაწილეებმა ლიდერებთან ერთად დღეს ქათმის ხორცით გაიხსნილეს. სუფრაზე კვერცხი, პასკა და კახური ღვინოც მიიტანეს. თამადა კობა დავითაშვილი იყო. ქეიფს ლეიბორისტებიც ესწრებოდნენ. სუფრის შემდეგ ლიდერები სამების საკათედრო ტაძარში წავიდნენ.ლეიბორისტებმა კი სააღდგომო აქცია სააზოგადოებრივ მაუწყებელთან გამართეს. შალვა ნათელაშვილის თანაგუნდელები პასკებით და სანთლებით რუსთაველზე და ავლაბარში პრეზიდენტის კანცელარიასთანაც მივიდნენ (rustavi2.com 20.04.2009)პაატა ქურდაძე
23 აპრილი 2009